อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 9

ไม่มีใครรู้ว่าไท่ซ่างหวงทำไมจึงกำหนดเงื่อนไขนี้ขึ้นมา

แต่ว่าตอนนี้ฮองเฮากลับรู้สึกว่าเงื่อนไขนี้กำหนดมาได้ดี ตระกูลฟู่ไม่มีใครสักคนที่เรียนหมอ ฟู่จาวหนิงเองก็ช่วยปู่ของนางออกหาสมุนไพรตั้งแต่เล็ก แต่คนไม่น้อยในเมืองหลวงก็รู้ว่า นางนั้นโง่จะตาย จำตัวยาอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ต้องคอยให้หมอบอกให้ วาดรูปร่างให้ จากนั้นจึงให้นางขึ้นเขาไปค้นหา

แต่อย่างนี้หายากลับมาถูกหรือ?

ไม่เลยสักนิด

ฟู่จาวหนิงมักจะขุดกลับมากองหนึ่ง ส่งให้ท่านหมอช่วยดูให้ ว่าในกองนั้นหาอะไรมาถูกต้องบ้าง

นางยังเคยต้มยาผิดให้ผู้เฒ่าฟู่ด้วย

เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องตลกขบขันที่เล่ากันไปทั่วเมืองหลวง เซียวเหยียนจิ่งเองก็รังเกียจฟู่จาวหนิงด้วยเหตุนี้ รู้สึกว่านางเป็นคนไม่ได้เรื่อง มีแต่จะทำให้คนขบขัน

การรับคนไม่ได้เรื่องอย่างฟู่จาวหนิงมาเป็นภรรยา จะยิ่งทำให้เขาถูกคนหัวเราะเยาะเอาได้

ฮองเฮาตอนนี้อยากจะหัวเราะร่าขึ้นมา

เงื่อนไขนี้ของไท่ซ่างหวงกำหนดออกมาได้ยอดเยี่ยมเสียจริง!

"ฮองเฮา ข้าเองก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว" ไทเฮาน้ำเสียงเย็นชา ดูเคืองหน่อยๆ "เจ้าในเมื่อจดจำได้ ก่อนหน้าที่กราบไหว้ฟ้าดินทำไมจึงไม่พูดออกมา? ตอนนี้แม่นางตระกูลฟูกลายเป็นภรรยาของอายวนไปแล้ว"

ฮองเฮาจงใจทำ!

นางถึงแม้ไม่คิดจะให้อ๋องเจวี้ยนตกแต่งเป็นฝั่งเป็นฝา แต่พอเห็นว่าเขากับคนไม่ได้เรื่องอย่างฟู่จาวหนิงอยู่ด้วยกันแล้วน่าสนุกดี ยังทรมานฟู่จาวหนิงได้อีกสักหน่อย

ฮองเฮายิ้มขึ้นอย่างขอโทษ "ไทเฮา ข้าเองก็เพิ่งนึกออก ก่อนหน้านี้ก็ลืมไปเช่นกัน"

เชื่อก็บ้าแล้ว!

"บางทีคุณหนูฟู่อาจจะหาสิบตัวยากลับมาจากเขาจันทร์ลับฟ้าได้ก็เป็นได้? แต่ถ้าหาไม่พบล่ะก็" ฮองเฮายิ้มขึ้นมาอีก เหลือบมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง เหมือนว่าทำเพื่อตัวนางอย่างไรอย่างนั้น "เช่นนั้นอ๋องเจวี้ยนก็รับคุณหนูฟู่ไปเป็นอนุภรรยาก็ได้นี่"

คนทั้งหมดใจวาบสะพรึง

ฮองเฮาเหมือนจะดูยิ้มๆ แต่นี่กำลังฆ่าคนให้ตายอยู่เลยนะ!

คณหนูตระกูลฟู่เดิมทีแต่งงานจนกลายเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนไปแล้ว ตอนนี้คำพูดของฮองเฮาคือคิดจะให้นางต่ำต้อยลงไปเป็นอนุภรรยาหรือ!

อนุภรรยากับพระชายา ต่างกันราวฟ้ากับเหว

แต่ใครให้ฟู่จาวหนิงเดิมทีไม่มีคนให้พึ่งพากันล่ะ?

ซ่งหยวนหลินหัวเราะคิกคักขึ้นมา ปรบมือเอ่ยว่า "ความคิดนี้ของฮองเฮาดีมากจริงๆ !"

ถึงแม้นางจะไม่อยากเห็นว่ามีคนอยู่ข้างกายอ๋องเจวี้ยน แต่ก็แค่อนุภรรยาชั้นต่ำคนหนึ่งเท่านั้น นางไม่สนใจก็ได้! ยิ่งไปกว่านั้นอนุภรรยาแค่คนเดียว จากนี้จะเล่นงานให้ตายไม่ใช่ว่าง่ายเหมือนปอกกล้วยหรอกหรือ?

ฟู่จาวหนิงแม้จะสวมผ้าคลุมแดงอยู่ยังไม่เห็นฮองเฮา แต่ตอนนี้ในใจกลับทักทายฮองเฮาไปแล้วกว่าสิบแปดรอบ

อ๋องเจวี้ยนนี่น่าจะเป็นตัวยุ่งยากโดยแท้!

แต่มาถึงตอนนี้แล้วนางก็ไม่ได้ถอยหนี

คิดจะให้นางไปเป็นอนุภรรยาหรือ? ไม่มีทาง!

"ข้ารับปาก" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงแจ่มชัด

อ๋องเจวี้ยนขมวดคิ้ว "ในเมื่อข้ากราบไหว้ฟ้าดินกับเจ้าแล้ว ไม่มีทางให้เจ้ากลายเป็นอนุภรรยาแน่"

"อายวน" องค์จักรพรรดิตัดบทเขา "นี่เป็นความประสงค์ของไท่ซ่างหวง เจ้าคิดจะฝ่าฝืนหรือ? ไท่ซ่างหวงรักเจ้ามากที่สุดเลยนะ"

อ๋องเจวี้ยนแอบกัดฟัน

พอเห็นว่าเขาไม่มีคำจะพูดทาน ฮองเอาก็เอ่ยขึ้นว่า "เช่นนี้ก็ตามนี้ พรุ่งนี้ในวังจะจัดคนไปส่งคุณหนูฟู่เข้าไปยังเขาจันทร์ลับฟ้า คุณหนูฟู่ เจ้าต้องเข้าไปคนเดียว ยิ่งไปกว่านั้นตัวยาสิบชนิดนี้ อย่างน้อยต้องมีครึ่งหนึ่งที่มีสรรพคุณล้ำค่า ไม่ใช่พวกหญ้าสมุนไพรทั่วไปเหล่านั้น มีปัญหาไหม?"

ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันตอบ ซ่งหยวนหลินก็แย่งนางพูดขึ้นมา "นี่คือโองการของไท่ซ๋างหวง บอกเอาไว้แต่เดิมว่าต้องขึ้นเขาหาตัวยา ถ้านางไม่ยอมรับ เช่นนั้นก็รีบไสหัวไปแต่เนิ่นๆ อย่าเอาแต่หลบอยู่ข้างกายท่านพี่หลันยวนอย่างไร้ยางอาย"

"ข้าไม่มีปัญหา" ฟู่จาวหนิงตอบ

"หงจั๋วรู้เรื่องเขาจันทร์ลับฟ้าบ้างไหม?"

เขาจันทร์ลับฟ้า อันที่จริงคุณหนูฟู่เคยไปมาแล้ว แต่ว่าคุณหนูฟู่คนเดียวไม่กล้าเดินไปไกล เคยไปหายาที่ตีนเขาอยู่สองครั้ง ล้วนกลับมามือเปล่า

"ข้าน้อยรู้ เขาจันทร์ลับฟ้ามีเรื่องเล่าอยุ่มากมายเลย"

"ไม่เอาเรื่องเล่า แค่บอกว่าอันตรายหรือไม่ ปกติคนแบบไหนที่เข้าไปกัน"

"เพคะ"

"เขาจันทร์ลับฟ้าแบ่งออกเป็นสองส่วน เขาลูกนั้นตรงกลางมีหน้าผาขาดอยู่ร่องหนึ่ง แยกตัวภูเขาออกเป็นสองด้าน ด้านที่ใกล้กับเมืองหลวงถูกเรียกว่าเนินจันทร์เด่น ส่วนที่ลึกไปในภูเขาเรียกว่าหุบจันทร์ลับ เนินจันทร์เด่นทิวทัศน์งดงามมาก ดังนั้นช่วงที่อากาศดีจึงมีคนไม่น้อยไปเดินเล่น และยังมีพวกคนตัดไม้และนายพรานเข้าไปด้วย"

"แต่ว่าหุบจันทร์ลับนั้นมืดทึมกว่ามาก ด้านนั้นมีผาขาดคั่นไว้ดูอันตราย ดังนั้นปกติคนจึงไม่กล้าไปกัน"

ฟู่จาวหนิงหยิบถั่วลิสงจากบนเตียงขึ้นมาอีกบางส่วน โยนเข้าไปในปากทีละเม็ดๆ กินไปด้วยถามไปด้วย "แล้วหน้าผาขาดข้ามไปง่ายไหม"

"ไม่ยาก ระหว่างเนินจันทร์เด่นกับหุบจันทร์ลับมีสะพานแขวนแห่งหนึ่ง คนที่มีวรยุทธ์ข้ามไปได้สบาย แต่พระชายา"

หงจั๋วมองฟู่จาวหนิง กังวลขึ้นมา

"สะพานแขวนส่ายไปส่ายมา ไม่ได้บูรณะซ่อมแซมมาหลายปีแล้วแน่นอน คิดๆ แล้วก็น่าจะอันตรายมาก"

ฟู่จาวหนิงจะข้ามไปได้ไหม?

ปกติหญิงสาวพอเห็นสะพานแขวนนั่นก็ล้วนหวาดกลัวกันหมด อย่าว่าแต่ข้ามไปเลย เอาแค่มองก็คงขาอ่อนกันแล้ว

"แล้วทางเนินจันทร์เด่นมีคนเคยเก็บตัวยามาได้บ้างไหม?" ฟู่จาวหนิงอยากรู้จุดนี้

หงจั๋วคิดอยู่ครู่หนึ่ง "หมอในเมือง มีคนจนบางส่วนก็เข้าไปขุดตัวยามาขาย แต่ก็กล้าไปแค่เนินจันทร์เด่นเท่านั้น เหมือนจะขุดได้แค่สมุนไพรธรรมดาอย่างหญ้าดารากับหญ้าลิ้นงูเท่านั้น ไม่เคยได้ยินว่าขุดได้อย่างอื่น ชนิดเองก็ไม่มากเท่าไร "

เฝิ่นซิงรีบยกอาหารเข้ามา ไข่ไก่หวานชามหนึ่งกับลูกชิ้น ทำจากข้าวเหนียว ด้านในห่อเมล็ดถั่วลิสงไว้ หวานๆ เหนียวๆ อร่อยดี

"พระชายา ข้าน้อยไปหาข่าวจากคนของครัวหลังมาแล้ว พวกเขาบอกว่าเนินจันทร์เด่นทางนั้นต่อให้มีสมุนไพร แต่ก็ถูกคนกอบไปหมดแล้ว" เฝิ่นซิงรีบพูดขึ้นมา