อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 10

"คิดจะไปเนินจันทร์เด่นค้นหาตัวยาสิบชนิดไม่น่าจะเป็นไปได้เสียแล้ว"

ฟู่จาวหนิงส่ายหัวถอนหายใจ

"ผิดแผน ผิดแผน"

นางคิดไม่ถึงเลยว่าการเลือกอ๋องเจวี้ยน พอแต่งงานด้วยแล้วจะเจอเรื่องยุ่งยากขนาดนี้ แต่ว่าพอคิดไปถึงผู้เฒ่าฟู่ นางก็ตั้งสติใหม่ขึ้นมา

ก็แค่หาตัวยาเองไม่ใช่หรือ?

ต่อให้ไม่มีเงื่อนไขนี้ นางก็ยังต้องออกไปหายาอยู่ดี สถานการณ์ตระกูลฟู่ตอนนี้ลำบากยากแค้นมาก ที่บ้านไม่เหลือเงินอีกแล้ว คิดจะซื้อยามาก็สิ้นเปลือง ถ้าหากเขาจันทร์ลับฟ้าทางนั้นมีตัวยา นางไปขุดมาไม่ต้องใช้เงินไม่ดีกว่าหรือ?

พอคิดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็ใจเย็นลงมา

"ลูกชิ้นนี้อร่อยดีจัง"

หงจั๋วกับเฝิ่นซิงเห็นว่านางดูใจเย็นขนาดนี้ ก็กลับกังวลแทนนางขึ้นมา ตอนนี้ดูแล้วเหมือนพระชายาคนนี้จะไม่มีมาด ไม่น่ากลัว ในใจพวกนางจึงคาดหวังให้ฟู่จาวหนิงสามารถนั่งในตำแหน่งพระชายานี้ได้อย่างมั่นคง

ส่วนโถงพิธีมงคลทางนั้น องค์จักรพรรดิยังคิดจะถามคำถามอ๋องเจวี้ยนอีกสักหน่อย แต่ไทเฮากลับมึนหัวขึ้นเสียแล้ว

"องค์จักรพรรดิ ฮองเฮา พวกเรากลับวังกันเถิด อายวนเร่งร้อนแต่งงาน ไม่มีอะไรจะเลี้ยงด้วย" ไทเฮาดูเหมือนไม่อยากจะอยู่ต่อแล้ว

"นี่."

องค์จักรพรรดิรู้สึกเหมือนงานแต่งงานใหญ่ของอ๋องเจวี้ยนมีบทแค่นี้เองหรือ พวกเขาแค่มาเดินผ่านฉากแค่นี้ ในใจรู้สึกเสียใจเล็กๆ

"องค์จักรพรรดิ" ฮองเฮายืนขึ้นมา "ไทเฮาพูดถูกแล้ว พวกเราอยู่ที่นี่ทุกคนคงจะทำตัวกันไม่ถูก สู้กลับกันก่อนดีกว่า หลังจากนี้สามวัน ใครจะรู้ว่าคนที่ผ่านประตูในวันนี้จะเป็นพระชายาหรืออนุภรรยา? แล้วถ้าคุณหนูฟู่ต้องกลายเป็นอนุภรรยาไปจริงๆ เช่นนั้นการรับเจ้าสาวของอ๋องเจวี้ยน พวกเราทั้งหมดก็มาร่วมงานแล้ว จะไม่ยุติธรรมกับพระชายาที่แท้จริงภายหลังเอานะ"

พูดจบประโยคนี้ ฮองเฮาก็หัวเราะเย็นชาในใจขึ้นมา

นางตัดสินไปแล้วว่าฟู่จาวหนิงไม่มีทางทำภารกิจนั้นสำเร็จ

ฟู่จาวหนิงถ้าไม่ตายในเขาจันทร์ลับฟ้า ก็ทำได้แค่ไปเป็นอนุภรรยาเท่านั้น!

อนุภรรยาคนหนึ่ง แต่ยังคิดจะให้ฮองเฮามาอยู่ที่นี่เพื่ออวยพรนาง? ใครจะไปให้เกียรติกัน

องค์จักรพรรดิพอฟังนางพูดเช่นนี้ ก็ลุกขึ้นยืนด้วย

"ที่ฮองเฮาพูดมาก็มีเหตุผล อายวน เช่นนั้นข้าจะกลับวังก่อนแล้ว"

อ๋องเจวี้ยนโค้งเอวเล็กน้อย "กลับดีดี"

องค์จักรพรรดิขมวดคิ้ว

มาพูดว่ากลับดีดีกับเขาได้อย่างไรกัน?

ทำไมไม่พูดอะไรอย่างคารวะองค์จักรพรรดิที่ดูเป็นทางการหน่อย?

อายวนตั้งแต่เล็กไม่ได้ชุบเลี้ยงในวัง เป็นเรื่องผิดจริงๆ สินะ

ไทเฮาองค์จักรพรรดิฮองเฮาทั้งสามคนไปได้ แต่แขกเหรื่อที่มาอวยพรยังไม่กล้ากลับไป

ถ้าไม่ใช่ฮองเฮาที่เพิ่งนึกเงื่อนไขนั้นออก องค์จักรพรรดิกับไทเฮาคงจะอยู่ที่นี่เพื่อให้หน้ากับอ๋องเจวี้ยนแล้ว เพราะอะไรกัน?

เพราะในมืออ๋องเจวี้ยนมีป้ายทองเลี่ยงความตาย กระบี่ซ่างฟาง ตราประทับแคว้นเจาที่ไท่ซ่างหวงแหกกฎส่งมอบให้มา และสุดท้ายตราประทับแคว้นเจานี้ก็มีอำนาจมากที่สุด กระทั่งองค์จักรพรรดิเองก็ยังต้องกริ่งเกรง เพราะตราประทับแคว้นเจาสามารถสังการองค์รักษ์เงามังกรแห่งราชวงศ์ได้โดยตรง

นี่เป็นทหารลับกองหนึ่งที่ทรงพลานุภาพที่สุดในราชวงศ์แคว้นเจา

นอกจากอ๋องเจวี้ยนจะทำเรื่องอย่างคบค้าศัตรูทรยศแคว้น หรือมีโทษหนักหนาต่อราชวงศ์ มีหลักฐานแน่นหนา องค์จักรพรรดิจึงจะสามารถริบตราประทับแคว้นเจากลับ

มิเช่นนั้น อ๋องเจวี้ยนที่มีตราประทับนี้อยู่ ก็เหมือนกับมีกระบี่พาดแขวนไว้บนคอจักรพรรดินั่นเอง

เหล่าแขกเหรื่อเวลานี้ก็ดูชาญฉลาดมาก ทยอยกันเดินเข้าไปอวยพร

"ขอให้พิธีมงคลท่านอ๋องเจวี้ยน ยืนยาวนับร้อยปี"

"วันนี้เป็นฤกษ์งาม ขออวยพรท่านอ๋องเจวี้ยน"

"อ๋องเจวี้ยนช่างดูสีหน้าเบิกบาน คนเราจะแจ่มใจปรีดาในช่วงเวลาแห่งความสุขจริงๆ"

"อวยพรท่านอ๋องเจวี้ยนมีทายาทไวไว"

ไม่ว่าสามวันถัดจากนี้ฟู่จาวหนิงจะหาตัวยากลับมาได้สิบชนิดหรือไม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องสนใจ ถึงอย่างไรตอนนี้พวกเขาก็กราบไหว้ฟ้าดินในพิธีไปแล้ว ก่อนหน้าที่อ๋องเจวี้ยนจะพูดอะไร ฟู่จาวหนิงก็คือพระชายาอ๋องเจวี้ยน

ซ่งหยวนหลินไม่อยากออกไป แต่พอได้ยินคนเหล่านี้เข้ามาอวยพรกันเซ็งแซ่ นางก็รู้สึกไม่ยินดีนัก