อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 936

โอกาสเพียงไม่นานก็มาถึง

คืนนี้มีหิมะตกห่าใหญ่ วันถัดมาช่วงเช้า ทั่วทั้งเมืองหลวงถูกหิมะขาวปกคลุม ขาวโพลนไปทั้งผืน

ด้านนอกประตูทางเหนือมีประชาชนกลุ่มใหญ่ทะลักกันเข้ามา

พวกเขาล้วนมาจากเมืองเล็กห่างออกไปสิบกว่าลี้

"เมืองเล็กของพวกเราอยู่ในภูเขา ในภูเขาหลายวันก่อนก็เริ่มมีหิมะตกแล้ว ปีนี้หนาวเย็นเป็นพิเศษ ทำเอาไร่นากับผักสดที่พวกเราปลูกไว้หนาวตายหมด หลายวันก่อนหิมะตกหนักมาก จนหิมะทับบ้านเรือนไปหลายหลัง พวกเราเองก็ไม่กล้าอยู่ที่นั่น"

"ถูกต้อง รีบหนีภัยพิบัติออกมาก่อน รอฤดูใบไม้ผลิแล้วค่อยกลับไป พวกเราไม่ใช่ผู้ประสบภัยนะ ปล่อยพวกเราเข้าไปเถอะ"

เมืองเล็กในภูเขานั่น คนในเมืองหลวงก็รู้จักกัน

เพราะตอนที่ฤดูใบไม้ผลิทิวทัศน์ในภูเขานั้นสวยงามเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงมีคนไม่น้อยที่ไปพักค้างแรมที่นั่นกันวันสองวันเพื่อชมทิวทัศน์ ล่องเรืออะไรแบบนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นเมืองเล็กนั่นก็ชื่อว่าเมืองงามตระการ

เมืองงามตระการ ยังเป็นบ้านเกิดแต่เดิมของตระกูลหลินด้วย

เซี่ยซื่อออกไปซื้อซาลาเปาตอนเช้า และเห็นกับความอึกทึกนี้พอดี เห็นคนจากเมืองงามตระการเข้าเมืองมาแล้ว

เขาตอนนี้ไม่ใช่ฮูหยินรองตระกูลหลินอีกแล้ว ต่อให้เห็นใบหน้าคุ้นๆ ในนั้นก็ไม่คิดจะเข้าไปทักทาย

เซี่ยอันห่าวเองก็เห็นแล้ว ตอนที่ถูกเซี่ยซื่อดึงตัวแล้วรีบเดิน นางยังแอบถามเซี่ยซื่อว่า

"ท่านแม่ เมื่อครู่ไม่ใช่พวกลูกพี่ลูกน้องฝั่งท่านย่าหรือ?"

"ใช่ เจ้าจำได้ด้วยหรือ?"

เซี่ยซื่อดีใจกับการเปลี่ยนแปลงของเซี่ยอันห่าวมาก อันห่าวตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังจำคนที่เคยเห็นตอนที่ยังป่วยนั้นได้ด้วย อธิบายได้ว่าความทรงจำของนางเองก็ไม่ได้เกิดความผิดพลาด

"จำได้สิ พวกพี่ต้าโถวแต่ก่อนชอบแกล้งข้า บอกว่าข้าโง่"