อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 960

"เสี่ยวเอ่อร์ ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะ ช่างมัน" ชายชราถอนตัวกลางคัน

เด็กคนนั้นตาแดงรื้น ปล่อยมือเขา กัดฟันวิ่งเข้ามา งุดหัวเข้าไปในโรงยาทงฝู

"เสี่ยวเอ่อร์!"

ชายชราตกใจ รีบตามเข้าไปในโรงยา แต่เขาก็ร้อนรนเกิน จนขาสะดุดร่างตะแคง ตอนกำลังจะล้มลงพื้น ฟู่จาวหนิงก็ญื่นมือเข้ามาประคองเขา

"ระวังด้วย"

ชายชราเงยหน้าขึ้นมองนางผาดหนึ่ง รีบเอ่ยขึ้นว่า "ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณแม่นาง"

เขาเป็นห่วงหลานชาย ร้อนรนจนทนไม่ไหว และยังไม่ทันได้พูดอะไรมาก ก็พุ่งเข้าไปในโรงยาทงฝูแล้ว

"ไป พวกเราเองก็เข้าไปดูหน่อย"

ฟู่จาวหนิงเตรียมจะเข้าไป ก็ปะหน้าเข้ากับเสิ่นหยาง

เสิ่นหยางส่ายหน้าให้นาง

ดูท่าที่นี่จะไม่มีเอ็นมังกรหยกเสียแล้ว

ฟู่จาวหนิงผิดหวังหน่อยๆ เพราะนางอยากจะหาเอ็นมังกรหยกให้ได้ แต่นางก็เตรียมใจไว้บ้างแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะหาเอ็นมังกรหยกเร็วขนาดนี้ ต้องอดทนหน่อย

"รู้แล้ว"

นางปล่อยเรื่องเอ็นมังกรหยกลงมาก่อน

หลังจากเด็กคนนั้นเข้ามาก็ไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเจ้าของโรงยา กำลังโขกศีรษะตึงๆๆ

"ท่านเจ้าของร้านได้โปรดเถิด เรื่องอะไรข้าก็ทำให้ จะยาอะไรข้าก็จะลองให้ ข้ากินข้าวไม่เยอะ ครึ่งชามก็พอ!"

นี่คิดจะทำอะไรกัน?

เจ้าของร้านมองเขา ขมวดคิ้ว "เด็กน้อย เจ้าคิดจะทำอะไร?"

"โรงยาของพวกท่านไม่ใช่ว่ากำลังรับคนหรือ?"