อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 961

"เจ้าดูสิ เจ้าดู ข้าบอกอะไรไว้?" เจ้าของร้านร้อนรนขึ้นแล้ว ร้องเรียกขึ้นมา "นี่จะมาโทษโรงยาของพวกเราไม่ได้นะ เด็กคนนี้ไม่ฟังคำเตือนเอง! เร็วๆ ประคองเข้าไปนั่งดูแผลทางนั้น!"

เสี่ยวเอ่อร์นั่งอยู่บนพื้น ชายชราถูกเคนถูกเขาทำให้ตกใจจนหน้าซีดไปแล้ว

คนของโรงยารีบก้าวเข้าไปตรวจเสี่ยวเอ่อร์

เสี่ยวเอ่อร์มุมปากมีเลือดออก แต่ก็ยังแสยะยิ้ม "ลุงเจ้าของร้าน ไม่โทษโรงยาของพวกท่านอยู่แล้ว เป็นข้า ข้าเองที่อุ้มหม้อทองแดงใบนั้น แต่ว่าท่านเมื่อครู่ก็เห็นแล้วใช่ไหม? ข้าอุ้มหม้อทองแดงขึ้นมาได้แล้ว รับข้าไว้ได้แล้วใช่ไหม?"

ต่อให้แค่อุ้มขึ้นมาจากพื้นไม่กี่ชิ้น เขาก็อุ้มขึ้นมาได้แล้ว พลังแค่นี้ถือว่ามีแรงมากแล้ว

"เด็กอย่างเจ้านี่มันเหลือเกินจริงๆ พวกเราบอกว่าต้องการร่างกายกำยำ แต่เจ้าดูเจ้าอุ้มขึ้นมาได้ก็จริง แต่ก็กระอักเลือดเข้าเสียแล้ว พวกเราจะรับไว้ได้อย่างไร?"

เจ้าของร้านชะงักไป ตั้งตัวกลับมาได้ "ไม่ใช่สิ ข้าถูกเจ้าเล่นเอาเลอะเทอะเสียแล้ว เดิมทีอายุเจ้าก็ไม่ถึง ท่านเจ้าของของพวกเราเคยบอกไว้ ต้องสิบขวบขึ้นไป ต่อให้เจ้ามีแรงแค่ไหนก็รับไว้ไม่ได้"

"ขอร้องพวกท่านล่ะ รับข้าไว้เถอะ ขอร้องพวกท่านด้วย"

เด็กคนนั้นร้องไห้โขกศีรษะขึ้นมาอีก

ฟู่จาวหนิงเตรียมจะเข้าไป จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังออกมาจากโถงด้านหลังโรงยา มีคนเดินออกมาแล้ว

พอเห็นคนที่เข้ามา ฟู่จาวหนิงก็เลิกคิ้ว ถอยกลับไปหลังฝูงชน

ซือถูไป๋!

แล้วก็เจ้าคนติดตามอาเพียนคนนั้น

ฟู่จาวหนิงไม่คิดว่าซือถูไป๋จะอยู่ที่นี่ นางเดิมทีคิดว่า่ชีวิตนี้น่าจะไม่มีโอกาสได้มาเจอซือถูไป๋อีกแล้ว

นางไม่อยากให้ซือถูไป๋เห็นตนเอง ดังนั้นจึงยืนอยู่ด้านหลังเสิ่นหยาง

เสิ่นหยางพอสังเกตเห็นอาการของนาง หูก็แดงก่ำ ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ทำไมหรือ? นั่นคือคุณชายน้อยของโรงยาทงฝู คุณชายซือถูไป๋ที่ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใต้หล้า "

"อืม เคยเจอแล้ว" ฟู่จาวหนิงตอบ