(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 120

ตอนที่ 120 สยายปีกโบยบิน

“ชีวิตก็เหมือน แม่น้ำสายหนึ่ง บางทีหยุดนิ่ง บางคราไหลเชี่ยว…”

“ความจริงก็เหมือน กุญแจดอกหนึ่ง กักขังฉันไว้ ไม่อาจหลุดลอย…”

“ชีวิตอันพิศวงเหมือนมีดเล่มคม แทงฉันซ้ำๆ ให้เจ็บช้ำ…”

ฉันรู้ว่าความสุขที่ต้องการ ล่องลอยอยู่บนนภาฟ้าไกล”

“ฉันอยากจะบินให้สูง บินขึ้นไปให้สูงอีก!”

“…”

ทั้งแกรนด์สตูดิโอเงียบกริบ มีเพียงเสียงของลู่เฉินที่กึกก้องสะท้อนทั่ว ถาโถมใส่…

ใบหูของทุกคน ทะลุเข้าไปสู่หัวใจของพวกเขา!

ผลงานเพลงที่ลู่เฉินนำมาร้องนี้มีชื่อว่า ‘บินให้สูงขึ้น’ เพลงนี้เคยร้องมาแล้วครั้งหนึ่งในการแข่งขันการแสดงของเว็บไซต์จิงอวี๋ทีวี จากนั้นก็ไม่เคยนำออกมาร้องอีกเลย

ส่วนคืนนี้เขายืนอยู่บนเวทีของสถานีโทรทัศน์ปักกิ่ง เขาทำให้เพลงสมบูรณ์แบบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่รู้จักกันดีและเต็มเปี่ยมไปด้วยประสิทธิภาพของเขา

เมื่อเทียบกับการร้องในห้องออกอากาศสด เพลง ‘บินให้สูงขึ้น’ ครั้งนี้ผ่านการทำ ทำนองเพลงใหม่มาแล้ว มีเสียงเครื่องดนตรีประกอบมากมาย ทำให้ทั้งทำนองและจังหวะมีชั้นเชิงมากขึ้น สั่นสะเทือนเข้าไปถึงใจของคนฟัง

ลู่เฉินใช้เพลงนี้ แสดงความสามารถทั้งหมดที่มีออกมา

โดยเฉพาะท่อนฮุค เขาเปิดโทนเสียงของทั้งหมด ท้าทายกับเสียงร้องใหม่ของตัวเอง

เป็นการโจมตีต่อทั้งผู้ชมในห้องส่งทั้ง 1500 คนและผู้ชมทางบ้านทั้งหน้าจอโทรทัศน์และคอมพิวเตอร์

ขณะเดียวกันก็ทำให้คณะกรรมการทั้งสี่ประทับใจอย่างสุดซึ้ง

เพลงเดินไปร้องไปที่ลู่เฉินร้องในการประกวดครั้งแรก แนวเพลงยังอ่อนด้อยค่อนไปทางตามใจฉัน เขาร้องเพลงรักที่สวยงามนี้ด้วยอารมณ์อันลึกซึ้ง ทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจ รื่นหู อ่อนหวาน และอบอุ่น

เมื่อถึงรอบคัดเลือก 32 คนเหลือ16 คน ลู่เฉินเปลี่ยนเป็นเพลงสไตล์ซอฟท์ร็อค ‘เพลงเธอผู้เป็นเพื่อนผู้ร่วมโต๊ะของฉัน’ ที่ทั้งเศร้าสร้อยและโหยหาได้กระทบจิตใจผู้คนไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ทำให้ความทรงจำของพวกเขานึกย้อนกลับไปถึงวัยรุ่นอันสวยงาม

เพียงแค่ผลงานเพลงอย่างเดียวก็ควรค่าแก่การพูดถึง เพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ แน่นอนว่าชนะเพลง ’เดินไปร้องไป’

นักร้องหนุ่มไฟแรง นำพาความประหลาดใจอย่างใหญ่หลวงมาให้ผู้ชมรายการขับร้องให้ก้องจีน

ไม่ว่าจะทั้งถานหงหรือเฉินเฟยเอ๋อร์ หลินจื้อเจี๋ยต่างรอคอยการประกวดรอบตัดสินของเขตปักกิ่งในคืนนี้ ลู่เฉินเองก็สามารถนำเอาผลงานเพลงที่ไพเราะโดดเด่น ออกมามอบให้กับทุกคน สร้างความประทับใจให้ทุกคนอีกครั้ง

พวกเขารู้ดีว่า นี่ไม่ง่ายเลย

นักร้องนักแต่งเพลงวัยรุ่น นำเอาผลงานเพลงดีๆ ออกมาได้เพลงสองเพลงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การทำผลงานเพลงอันไพเราะเพลงแล้วเพลงเล่านั้น จะต้องใช้พรสวรรค์ชั้นสูงและพื้นฐานอันหนักแน่นมั่นคง

ลู่เฉินยังหนุ่มจะทำได้เหรอ? เขายังแสดงความพิเศษออกมาให้เป็นที่ตื่นตาตื่นใจแก่ทุกคนได้หรือไม่?

นอกจากแฟนคลับตัวยงของลู่เฉิน ก่อนที่เขาจะขึ้นเวที ใครๆ ก็ไม่รู้ผลลัพธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

คำตอบคือลู่เฉินไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง เพลงใหม่ของเขาเพลงนี้เยี่ยมยอดเหมือนเดิมหรือยิ่งกว่า

แนวเพลงของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง อารมณ์ที่ถูกเก็บกดไว้มานานถูกระบายผ่านเพลงนี้ออกมา เขาเปิดใจอย่างหมดเปลือก ปลดปล่อยขีดจำกัดอย่างร้อนแรง ขึ้นสู่จุดหมายอันสูงสุด!

“ฉันจะบินให้สูง บินขึ้นไปให้สูงอีก! ลมแรงพัดผ่านเหมือนระบำพลิ้ว ปลดปล่อยจากอ้อมกอด!”

“ฉันจะบินให้สูง บินขึ้นไปให้สูงอีก!ปีกสยายม้วนตามพายุ เสียงใจร่ำร้อง บินขึ้นไปให้สูงอีก!”

“ฉันจะบินให้สูง บินขึ้นไปให้สูงอีก…”

ผู้ชมในห้องส่งหลายคนลุกขึ้นยืน ไม่สนใจว่าเพลงของลู่เฉินยังไม่จบ พวกเขาออกแรงปรบมือตามจังหวะเพลง เพื่อส่งแรงเชียร์ให้เขา เพื่ออวยพรเขา!

บรรยากาศที่อบอุ่นและประทับใจคนเช่นนี้ ผู้เข้าแข่งขันคนก่อนหน้ายังทำไม่ได้

เพราะผู้ชมเหล่านี้ทางสถานีโทรทัศน์ไม่ได้เชิญมา พวกเขาไม่ได้เตรียมสคริปต์คำพูดมาล่วงหน้า และไม่ได้รับมอบหมายภารกิจใดในการถ่ายทำ ความรู้สึกของพวกเขาล้วนเป็นจริง พวกเขาแสดงสิ่งที่พวกเขารู้สึกออกมาจากใจ!

บรรยากาศในที่นี้ ไม่มีทางที่คนที่อยู่หน้าจอจะรับรู้ได้

จนกระทั่งลู่เฉินตะโกนเสียงร้องบาดใจของท่อนสุดท้ายออกมา

“ฉันจะบินให้สูง บินขึ้นไปให้สูงอีก!ลมแรงพัดผ่านเหมือนระบำพลิ้ว ปลดปล่อยจากอ้อมกอด!”

โฮ้ว～

ผู้ชมทั้งห้องส่งลุกขึ้นยืนแสดงความจริงใจ รวมทั้งกรรมการทั้งสี่คน

ทุกคนใช้เสียงปรบมือกึกก้องเหมือนลมพายุ ช่วยให้ลู่เฉินบินขึ้นไปให้สูงขึ้น!

ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องใช้คำใดมาอธิบาย เสียงปรบมือบอกแทนทุกอย่าง

หลายคนเชื่อว่าภาพเหตการณ์นี้ ได้จารึกลงในความทรงจำของชีวิตพวกเขาอย่างลึกซึ้ง

กล้องออกอากาศเปลี่ยนจากภาพบนเวทีไปที่เขตรอหลังเวที

คืนนี้เป็นการแข่งขันรอบตัดสิน ลู่เฉินมีสมาชิกอีกสองคนตามมาให้กำลังใจ

พวกเขาคือลู่ซีและเฉินซิน

วันนี้หลังจากลู่เฉินคุยกับเฉินซินแล้ว หญิงสาวผู้มาจากเมืองชวนสู่ได้ลาออกจากงานในวันรุ่งขึ้น แล้วเข้ามาร่วมงานกับออฟฟิศลู่เฉิน กลายเป็นผู้ช่วยของลู่ซีและพนักงานเอกสารไปโดยปริยาย

หลังจากทดลองงานไม่กี่วัน ลู่ซีพอใจในตัวเธอมาก จึงพาเธอมาดูการแข่งขันของลู่เฉินในคืนนี้ด้วย

เฉินซินกำลังปรบมือเพราะทั้งตื่นเต้นและยินดี ใบหน้ากลมของเธอแดงระเรื่อราวกับผลแอปเปิลสุก ทำให้ดูอ่อนหวานน่ารัก

เมื่อเทียบกับลู่ซีแล้ว ลู่ซีดูสงวนท่าทีมากกว่า จังหวะปรบมือไม่ช้าไม่เร็ว

แต่แววตาที่สะท้อนออกมานั้นกำลังบอกคนอื่นว่า ความจริงแล้วในใจของเธอไม่เหมือนกับกิริยาอันสงบเสงี่ยมที่แสดงออกเลย

เพลง ‘บินให้สูงขึ้น’ เพลงนี้ ทำให้ลู่ซีซาบซึ้งมาก

เธอสังเกตเห็นแล้วว่า น้องชายของตัวเองไม่ใช่เด็กชายจอมซนไม่รู้เดียงสาคนนั้นอีกต่อไป

เขาเติบโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว เขามีปีกที่ใช้โบยบิน!

อยู่ๆ เธอรู้สึกสับสนขึ้นมา