(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 132

ตอนที่ 132 ของขวัญสุดพิเศษ

“เกิดมีวันหนึ่ง ฉันไร้ที่พักพิง โปรดปล่อยฉันไว้ ในช่วงเวลาเหล่านั้น!”

“เกิดมีวันหนึ่ง ฉันหายไปเงียบๆ โปรดฝังฉันไว้ ในฤดูใบไม้ผลิ”

“ในฤดูใบไม้ผลิ~”

ตอนที่ฉินฮั่นหยางนักร้องนำวงเฮสิเทชั่นร้องเพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ จบแล้ว ก็เกิดความคึกคักขึ้นมาทั้งงาน!

ผลงานเพลงร็อกนี้ถูกสร้างสรรค์โดยลู่เฉิน กลายเป็นผลงานคลาสสิกผ่านการขับร้องโดยวงเฮสิเทชั่นและฉินฮั่นหยาง ถูกร้องอย่างแพร่หลายตามถนนสายหลักและตรอกเล็กซอยน้อย ในผับบาร์ ในลานพลาซ่า ตามทางใต้ดิน…มีคนนำไปร้องและเรียบเรียงใหม่ไม่น้อย

แต่ไม่ว่าจะร้องใหม่ให้มีสีสันมากเพียงใดก็สู้เสน่ห์ของเพลงต้นฉบับไม่ได้

ภายในบาร์เดย์ลิลลี่คืนนี้มีแขกมารวมตัวกันจำนวนมาก นอกจากลูกค้าเก่าที่มาเที่ยวบ่อยๆ แล้ว ยังมีพวกที่ทำอาชีพเดียวกันจากบาร์อื่นๆ ทุกคนได้รับข่าวก็รีบมาอย่างรวดเร็ว

ต่อให้มีผลกระทบกับงาน เป็นเหตุให้เสียเวลาในการหาเงิน พวกเขาก็ไม่สนใจ

ราวกับเป็นการเดินทางไปแสวงบุญ!

เพลงที่ชอบที่สุด เพลงที่ทำให้ประทับใจได้ง่ายที่สุด คนที่ชอบเพลงป็อปเหล่านั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่เป็นนักร้องระดับล่างที่คลุกคลีและเร่ร่อนอยู่ไปทั่วทุกหนทุกแห่งต่างหาก

เพราะการร้องเพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ คือประสบการณ์ของพวกเขา คือเสียงของหัวใจและความปรารถนาของพวกเขา!

กระทั่งมีบางคนคิดว่าหากได้ยินเพลงนี้ ได้ร้องเพลงนี้ ก็คือความโชคดีที่สุดของตัวเองแล้ว

ดังนั้นในคืนนี้ที่บาร์เดย์ลิลลี่ เมื่อได้เห็นการแสดงของวงเฮสิเทชั่นด้วยตาตัวเอง ได้ฟังเสียงร้องของฉินฮั่นหยางกับหูตัวเอง จึงเป็นความรู้สึกตื่นเต้นของทุกคน อยากจะให้ตัวเองขึ้นไปอยู่บนเวทีบ้าง

พวกเขาไม่มีที่ระบายอารมณ์ จึงแสดงออกโดยใช้เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้อง!

ความฮึกเหิมดั่งเกลียวคลื่น!

เวลาผ่านไปสองสามนาทีเต็ม ภายในบาร์ถึงได้สงบลงเสียที

“ขอบคุณครับ!”

ฉินฮั่นหยางพูดกับไมค์ว่า “ขอบคุณที่เพื่อนๆ มากมายมาฟังผมร้องเพลงในคืนนี้”

“อย่างแรกผมขอขอบคุณพี่เจี้ยนหาว ณ ตรงนี้ก่อน เฉินเจี้ยนหาวเถ้าแก่ของพวกเรา ขอบคุณที่เขาให้การสนับสนุนผมและวงเฮสิเทชั่นมาโดยตลอด ไม่มีเขาก็ไม่มีวงเฮสิเทชั่นในวันนี้!”

เขาชูกำปั้นไปให้เฉินเจี้ยนหาวที่ยืนพิงอยู่ตรงบาร์ จากนั้นก็เอามาทุบหน้าอกตัวเองอย่างหนัก

ฉินฮั่นหยางแสดงการคารวะของตัวเอง

เฉินเจี้ยนหาวก็ชูแก้วเพื่อตอบรับ

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ด้วยความคึกคักและจริงใจ

เฉินเจี้ยนหาวใช้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์แลกกับลิขสิทธิ์เพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ ส่วนเรื่องการมอบของขวัญอื่นๆ เพื่อเป็นการอำลาวงเฮสิเทชั่นกลายเป็นตำนานช่วงหนึ่งในย่านโฮ่วไห่มานานแล้ว

ตอนนี้พอพูดถึงชื่อเขา ใครบ้างไม่ชูนิ้วโป้งให้เพื่อชื่นชมคุณธรรมของเขา

ตอนนี้มีนักร้องมากมายอยากจะโผล่หน้าเข้ามาในบาร์เดย์ลิลลี่ ต่อให้ต้องเป็นนักร้องที่ร้องเพลงตามออเดอร์ก็ยอม!

ได้อยู่กับเถ้าแก่แบบนี้ นั่นคือความโชคดีแล้ว

ฉินฮั่นหยางพูดต่อว่า “จากนั้นก็ขอขอบคุณลู่เฉินอัจฉริยะดนตรีของพวกเรา ผมต้องขอบคุณที่เขาเขียนเพลงที่ดีให้กับวงเฮสิเทชั่น เป็นเพลงที่ดีมากจริงๆ!”

เขากำหมัดเหมือนเดิม แล้วคารวะแบบเดิมไปทางลู่เฉินที่ยืนอยู่ข้างเวที

ลู่เฉินเงียบไม่พูดอะไร กำหมัดคารวะขอบคุณกลับมา

เสียงปรบมือที่ยังไม่สงบนิ่งรุนแรงขึ้นอีกครั้ง เกิดลมพายุลูกใหม่!

ลู่เฉิน มีใครบ้างไม่รู้จัก ความอัจฉริยะที่เก่งไม่เหมือนใครของเขา ผลงานเพลงแต่ละเพลงล้วนมีความโดดเด่นทั้งสิ้น

เขามอบความสำเร็จให้วงเฮสิเทชั่น และวันนี้ตัวเองก็เดินอยู่บนเส้นทางอันเจิดจรัสเช่นกัน

“ต่อไปขอเชิญลู่เฉินมาโชว์การร้องเพลงให้กับพวกเราครับ!”

เสียงของฉินฮั่นหยางเพิ่งจะสิ้นสุดลง บรรยากาศภายในงานก็ทะยานถึงขีดสุดทันที ส่งเสียงร้องขึ้นลงเป็นระลอกคลื่น

ลู่เฉินเดินขึ้นมาบนเวทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ในเวลานี้เอง พนักงานเสิร์ฟสองคนผลักเปียโนออกมาจากมุมหนึ่งของเวที

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

หรือว่าลู่เฉินจะเล่นเปียโน?

ไม่ว่าจะเป็นลูกค้าใหม่หรือว่าลูกค้าเก่า ก็ไม่เคยเห็นลู่เฉินเล่นเปียโนมาก่อน

ได้ยินลู่เฉินพูดว่า “วันนี้เป็นวันที่พิเศษมาก…”

“ก็เหมือนกับพี่ฮั่นหยางครับ ผมขอขอบคุณพี่เจี้ยนหาว เถ้าแก่ของพวกเรามา ณ ที่นี้ ขอบคุณที่เขารับผมไว้ตอนที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตของผม มอบงานที่พอมีพอกินให้กับผม ขอบคุณครับ!”

เขาโน้มตัวคำนับอย่างสุดซึ้งไปทางเฉินเจี้ยนหาว

ไวน์ที่อยู่ในแก้วของเฉินเจี้ยนหาวสั่นกระเพื่อม เขาคิดไม่ถึงว่าลู่เฉินก็เล่นไม้นี้กับตัวเองด้วยเหมือนกัน

มือเก๋าในวงการคนนี้จึงทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ลู่เฉินพูดต่อ “ผมยังขอขอบคุณบรรดาลูกค้าเก่าที่อยู่ในบาร์คืนนี้ด้วยนะครับ การสนับสนุนของพวกคุณ ทำให้ผมยืนหยัดต่อไป มอบความกล้าและความพยายามให้กับผม ขอบคุณครับ!”

เขาโน้มตัวเคารพให้กับพวกลูกค้า

ทุกคนปรบมือ ถึงแม้เสียงปรบมือจะไม่รุนแรงมาก แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ

ลูกค้าผู้หญิงที่อารมณ์เปราะบางสองสามคนถึงขั้นเบ้าตาแดง

เพราะพวกเธอรู้ว่าลู่เฉินมีวันนี้ได้ไม่ง่ายเลย ความขยันและความพยายามของเขาทุกคนล้วนเห็นอยู่ในสายตา

ลู่เฉินยืดตัวขึ้นมาอีกครั้ง แล้วพูดว่า “ดังนั้น เพลงต่อไปนี้ ซึ่งเป็นผลงานเพลงใหม่ของผม ขอมอบให้กับพี่เจี้ยนหาว และเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ในนี้ครับ ขอให้บาร์เดย์ลิลลี่เป็นที่พักใจของพวกเราตลอดไป”

“เพลงนี้มีชื่อว่าดอกไม้ลืมทุกข์ จัดทำสำเร็จร่วมกันโดยผมกับพี่ฮั่นหยางและวงเฮสิเทชั่น”

ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ใครก็คาดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะร้องเพลงใหม่ ทั้งยังร่วมมือกับวงเฮสิเทชั่นอีกด้วย

ดอกไม้ลืมทุกข์!

ลู่เฉินเพิ่งจะนั่งลงหน้าเปียโนที่จัดไว้แล้ว ก็พูดกับไมค์ว่า “ตอนแรกผมเรียนเปียโนเพื่ออยากเอาใจสาวๆ คิดไม่ถึงว่าจะได้มาแสดงให้ทุกคนดู ดังนั้นถ้าเล่นไม่เพราะทุกคนอย่าขำนะครับ”

ทุกคนจึงหัวเราะขึ้นมา

วินาทีต่อมา เสียงบรรเลงเริ่มต้นของเปียโนที่นุ่มนวลก็ดังขึ้น เกิดความเงียบภายในงานในชั่วพริบตา

เสียงร้องของลู่เฉินดังเข้าไปในหูของทุกคนอย่างรวดเร็ว

“ความอ่อนแอทำให้เราเข้าใจความโหดร้าย

เผชิญหน้ากับความหนาวเย็นของชีวิตทุกครั้ง

ต้องจากคนที่เคยรักและอาวรณ์

มีบุญแต่ไร้วาสนาอยู่ร่ำไป

ใครหนอคิดจะจริงใจกับใครจริงๆ

ใครหนอจะเจ็บเพื่อใครจริงๆ

ใครหนอจะเป็นของใครเพียงคนเดียว