(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 131

ตอนที่ 131 สิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

บาร์เดย์ลิลลี่ ย่านโฮ่วไห่

เวลาหนึ่งทุ่มเพิ่งผ่านไป ที่นั่งในบาร์เต็มหมดแล้ว ลูกค้าสี่ห้าคนนั่งล้อมโต๊ะกัน พวกเขาบ้างพูดคุยกันหัวเราะเบาๆ บ้างก็ดื่มเหล้าเล่นไพ่ สร้างบรรยากาศคึกคักยามค่ำคืนแต่ไม่เสียงดังเจี๊ยวจ๊าว

“ว้าว!”

เดวิดบาร์เทนเดอร์เผยสีหน้าเกินจริง ถามลู่เฉินที่เพิ่งเดินมาหน้าบาร์ว่า “เถ้าแก่น้อย สุภาพสตรีสุดสวยคนนี้คือเพื่อนของคุณในคืนนี้ใช่ไหมครับ ไม่ทราบว่าเธอชื่ออะไรครับ”

สายตาคู่นั้นของเขามองผู้หญิงที่อยู่ข้างกายลู่เฉิน เหมือนกับเจอของล้ำค่าอะไรสักอย่าง

ถึงแม้เดวิดจะไม่ใช่ชาวตะวันตกอย่างแท้จริง แต่เขาเติบโตในต่างประเทศมาตั้งแต่เด็ก เพราะฉะนั้นความคิดความอ่านจึงไม่ต่างจากชาวต่างชาติมากนัก เวลาเห็นคนที่ตัวเองชอบก็จะแสดงออกมาโดยตรง

ถ้าหากอีกฝ่ายไม่ใช่ลู่เฉินที่พามา เขาจะรีบหยิบความสามารถรอบตัวเข้าไปจีบและเอาใจเธอ

ลู่เฉินยิ้มพูดว่า “คนนี้พี่สาวของผม ถ้าคุณกล้าคิดอะไรไม่ดี ระวังผมจะฉีกหน้าคุณนะ!”

“Sorry นะ!”

เดวิดรีบยกมือยอมแพ้ ทำท่าน่าสงสาร

“ผมไม่รู้ว่าคนนี้คือพี่สาวคุณ เดี๋ยวผมเลี้ยงเตกีลาซันไรส์หนึ่งแก้วให้พวกคุณดีไหมครับ”

ลู่เฉินรู้จักนิสัยของไอ้หมอนี่ดี แล้วยิ้มพูดว่า “แก้วเดียวได้ยังไง อย่างน้อยต้องสองแก้ว!”

เดวิดพูดอย่างขมขื่น “ก็ได้ครับ…”

บาร์เทนเดอร์เสียเปรียบแต่พูดไม่ได้ จึงได้แต่หมุนตัวไปผสมค็อกเทลด้วยความหงุดหงิด

ลู่ซีก็ไม่ได้โกรธอะไร

เธอเพิ่งถูกเรียกว่า ‘สุภาพสตรีสุดสวย’ เป็นครั้งแรก ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่าบาร์เทนเดอร์คนนี้เป็นคนสนุก

เธอมองบรรยากาศรอบๆ อย่างสงสัย แล้วจึงวิจารณ์ว่า “บาร์นี้ไม่เลวนะ”

สไตล์การตกแต่งของบาร์เดย์ลิลลี่ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว มีชื่อเสียงพอสมควรในแวดวงโฮ่วไห่ นอกจากนี้ลูกค้าที่มาที่นี่ส่วนใหญ่จะมีมารยาทมาก ดังนั้นบรรยากาศจึงแตกต่างจากสถานที่ทั่วไป

ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อย “พวกเรามีหุ้นส่วนห้าเปอร์เซ็นต์”

ลู่ซีรู้เรื่องนี้นานแล้ว และได้ทำความรู้จักกับเฉินเจี้ยนหาวผ่านการแนะนำจากลู่เฉิน

ในฐานะผู้จัดการส่วนตัวของลู่เฉินและผู้จัดการสตูดิโอ ปัญหาใหญ่ที่สุดของลู่ซีคือเธอขาดประสบการ์ด้านนี้ เธอไม่เคยทำงานในลักษณะเดียวกันมาก่อน ถึงแม้จะพูดว่าหาข้อมูลในเอกสารได้ แต่ข้อมูลที่ได้มาก็น้อยเกินไป

มีกฎในที่แจ้งและกฎในที่ลับมากมายในหลายอุตสาหกรรม ใช่ว่ากดแป้นพิมพ์เข้าอินเทอร์เน็ตแล้วก็หาได้

และเฉินเจี้ยนหาวก็สามารถช่วยเธอทำความเข้าใจแวดวงของลู่เฉินได้พอดี เขาอยู่ในวงการนี้มาตลอด มีเส้นสายมาก มีเพื่อนทุกชนชั้น จึงมีประสบการณ์มากมายเป็นธรรมดา

แต่ก่อนลู่เฉินไม่รู้ถึงความสุดยอดของเถ้าแก่ตัวเอง จนกระทั่งออกมาจากบาร์แล้วถึงรู้ว่าเถ้าแก่เก็บตัวได้ลึกมาก

ดังนั้นเขาจึงขอให้เฉินเจี้ยนหาวช่วยชี้แนะพี่สาวของตัวเอง

เวลาเจอปัญหาอะไร ลู่ซีก็จะโทรศัพท์ไปขอคำแนะนำจากเขา ซึ่งสะดวกมาก

ตอนนี้ลู่ซีกับเฉินเจี้ยนหาวก็เหมือนเป็นลูกศิษย์และอาจารย์กลายๆ แต่เธอเพิ่งมาบาร์เดย์ลิลลี่เป็นครั้งแรก

วันนี้เป็นวันพิเศษ

“เสี่ยวลู่!”

ลู่เฉินมองไปตามเสียง เห็นเฉินเจี้ยนหาวกำลังยืนโบกมือให้ตัวเองอยู่ตรงรั้วชั้นบน

“รีบขึ้นมาสิ!”

เขารีบดึงลู่ซีเดินขึ้นไปชั้นบน

ชั้นบนก็เต็มทุกที่นั่ง แต่ตามกฎระเบียบโดยพื้นฐานแล้วจะเว้นที่นั่งแขกพิเศษเอาไว้ นั่งได้สี่คนต่อหนึ่งโต๊ะ

เมื่อเห็นลู่เฉินกับลู่ซี พวกเขาก็ทยอยกันลุกขึ้นทักทาย

“ต้าเฉิน พี่ลู่ซี…”

หลี่เฟยอวี่ เฉินเสี่ยวเหม่ย เฉินเสียง แล้วก็ยังมีเฉินซิน สมาชิกของสตูดิโอลู่เฉินในตอนนี้นั่งกันครบทีมแล้ว

บวกกับเฉินเจี้ยนหาวที่เป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์อีกคน

ลู่เฉินพูดว่า “ทุกคนนั่งลงเถอะ พวกเราดื่มไปคุยกันไปก็ได้”

เฉินเจี้ยวหาวขมวดคิ้ว ถามว่า “พวกนายจะทำบ้าอะไรกัน คืนนี้แต่ละคนถึงต้องวิ่งมาที่นี่”

สมาชิกของสตูดิโอลู่เฉินมาครบแล้ว วงเฮสิเทชั่นกับพี่น่าก็มาแล้ว ตอนที่เขาเดินเข้ามา ได้เจอลูกค้าเก่าของบาร์อยู่ข้างล่างหลายคน ตอนที่ทุกคนทักทายกันต่างก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย

ในฐานะผู้มีประสบการณ์ เฉินเจี้ยนหาววิเคราะห์ว่าต้องมีแผนการอะไรเป็นแน่!

น่าเสียดายต่อให้เป็นเดวิดก็ยังต้องปิดปากสนิท ไม่ว่าจะหลอกล่อหรือบังคับขู่เข็ญอย่างไรก็ไม่พูด

ลู่เฉินถามว่า “พี่เจี้ยนหาว พี่รู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร”

เฉินเจี้ยนหาวตกตะลึง “วันอะไร”

เขาจำได้ว่าวันนี้เป็นวันพฤหัสบดีที่ 27 เดือนสิงหาคม มีความพิเศษอะไรเหรอ

ลู่เฉินหัวเราะบอก “อีกสักพักเดี๋ยวพี่ก็รู้!”

เขาพูดกับลู่ซี “พี่ครับ พี่อยู่คุยเล่นกับทุกคนที่นี่นะ ค่าใช้จ่ายของคืนนี้คิดที่บัญชีของผม”

ลู่ซีพยักหน้า “อืม แกไปเถอะ”

ลู่เฉินพูดกับเฉินเจี้ยนหาวอีกที “พี่เจี้ยนหาว พวกเราลงไปกันเถอะ”

เฉินเจี้ยนหาวงงกับพวกเขามาก ไม่เข้าใจอะไรเลย พอเดินลงไปข้างล่างจึงถามว่า “ไปไหน”

ลู่เฉินยิ้มตอบ “ผมจะไปเตรียมแสดงหลังเวที ลูกค้าเก่ามาตั้งมากมาย พี่ก็ไปอยู่เป็นเพื่อนลูกค้าเถอะ!”

เฉินเจี้ยนหาวยอมใจเขาจริงๆ

“ในที่สุดนายก็รู้ว่าลูกค้าเก่าต่างรอคอยให้นายกลับมา อย่าลืมว่านายก็มีหุ้นส่วนอยูในบาร์นี้ด้วย คืนนี้ร้องหลายเพลงหน่อยแล้วกัน!”

ลู่เฉินไปแล้ว วงเฮสิเทชั่นไปแล้ว พี่น่าก็ไปแล้ว วงที่อยู่หลังเวทีในตอนแรก วันนี้กลับเหลือแค่หน้าเก่าๆ สองสามคน คนอื่นๆ ก็เปลี่ยนเป็นหน้าใหม่ไปหมด

ถึงแม้ว่ากิจการของบาร์เดย์ลิลลี่ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่วันหยุดพักผ่อนก็เต็มทุกที่นั่ง แต่เฉินเจี้ยนหาวยังคงคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ รวมทั้งลูกค้าเก่าหลายคนก็มีความคิดแบบนี้

แต่เวลาไม่อาจหวนกลับ อดีตก็คืออดีต ตอนนี้ลู่เฉินและพวกเขาต่างโบยบินไปตามทางของตัวเอง เฉินเจี้ยนหาวรู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก

ลู่เฉินขานรับ “ครับ!”

เขาทิ้งเฉินเจี้ยนหาวไว้ และไปหลังเวที

ระยะห่างจากการร้องโชว์ในบาร์เดย์ลิลลี่ผ่านไปแค่เดือนกว่าๆ