(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 ห้องถ่ายทอดสดที่คึกคัก

ลู่เฉินขึ้นเวทีอีกครั้ง และร้องเพลงอีกสองเพลง

เขาไม่ได้เลือกร้องเพลงเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันและเพลงซินเดอเรลล่าอีก เขาเลือกเพลงรักที่ตัวเองถนัด แล้วก็ได้รับเสียงปรบมืออย่างล้นหลามตามเคย หลังจากลงจากเวทีเขาพูดคุยกับลูกค้าที่คุ้นเคยกันเล็กน้อย

“เสี่ยวลู่ สองเพลงแรกนายร้องได้ดีมากเลย!”

ลูกค้าเก่าคนหนึ่งเอ่ยชมไม่หยุดปาก “เขียนเพลงได้ดี เก่งจริงๆ! ถ้าฉันเปิดบริษัททำเพลงนะ ฉันจะต้องดึงนายมาเซ็นสัญญาให้ได้!”

ลูกค้าคนอื่นในโต๊ะเดียวกันหัวเราะ “ตอนนี้เพลงใหม่ดีๆ มีน้อยมาก ฟังหนุ่มรุ่นใหม่กับนักร้องเกิร์ลกรุ๊ปพวกนั้น มีแต่โคฟเวอร์มาจากเพลงญี่ปุ่นเกาหลี ยุโรปอเมริกา แนวเพลงก็เหมือนออกมาจากพิมพ์เดียวกันไปหมด”

“นั่นน่ะสิ เพลงที่เพราะจริงๆ ถึงจะเป็นเพลงในยุคปี 80-90”

“เหอะๆ นายบอกว่าเพลงเก่าดี แต่คนอื่นจะบอกว่านายหัวโบราณเอา!”

“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้ ความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน…”

ลู่เฉินส่วนใหญ่ฟังอย่างเดียว พูดโต้ตอบบ้างเป็นบางครั้ง บรรยากาศในบาร์เดย์ลิลลี่ดีอยู่เสมอ ความสนิทสนมระหว่างลูกค้ากับนักร้องค่อนข้างกลมเกลียว ทุกคนนั่งล้อมวงพูดคุยเหมือนเพื่อน ไม่มีความกดดันใดๆ

มองดูเวลาเลยสี่ทุ่มไปแล้ว เขาลุกขึ้นยืนขอตัวออกมา ลูกค้าไม่ได้รั้งเขาให้อยู่ต่อ

บาร์ย่านทะเลสาบโฮ่วไห่เป็นธุรกิจกลางคืน ช่วงเวลาทองอยู่ที่ประมาณห้าทุ่มถึงตีสอง แต่เวลานี้เป็นเวลาขึ้นร้องของนักร้องที่เซ็นสัญญา ลู่เฉินไม่จำเป็นต้องรับหน้าที่เป็นบริกรอีกแล้ว เขาจึงไม่ต้องอยู่ต่ออีก

เขาไปที่แผนกบัญชี รับเงินค่าจ้างการแสดงของตัวเอง

เงินค่าร้องเพลงกับเงินรางวัลของนักร้องหลักถูกคิดรวมกัน ลู่เฉินร้องเพลงห้าเพลง หนึ่งเพลง 30 หยวน ทั้งหมดก็ 150 หยวน ส่วนเงินส่วนแบ่งจากรางวัล 70% แบ่งมาแล้วได้ 2,150 หยวน

2,300 หยวน เป็นเงินที่ลู่เฉินหาได้ในคืนนี้

ถ้าหาเงินได้เท่านี้ทุกวัน เดือนหนึ่งได้สักหนึ่งแสนหยวนคงไม่ใช่ฝันลมๆ แล้งๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้

เพราะลูกค้าของบาร์เดย์ลิลลี่ไม่ใช่พวกลูกเศรษฐีที่ใช้เงินมือเติบ เงินรางวัลที่ให้สมเหตุสมผลมาก เมื่อคืนกับคืนนี้ที่ลู่เฉินได้เงินรางวัลมากกว่า 2,000 หยวนขึ้นไป ทั้งหมดเป็นเพราะฝีมือการร้องเพลงของเขาพัฒนาขึ้นราวกับเกิดใหม่ ทั้งยังมีเพลงผลงานใหม่สองเพลงที่นำออกมาร้องให้ทุกคนรู้สึกแปลกใหม่และประทับใจ

แต่ความความตื่นเต้นนี้ย่อมอยู่ได้ไม่นาน ดังนั้นในสถานการณ์ปกติ ทุกเดือนเขาจะหาได้อย่างมาก 10,000 หยวนขึ้นไป ถ้าอยากได้มากกว่านี้ต้องออกไปหาข้างนอก ไปร้องเพลงที่บาร์อื่นร่วมด้วย

หากพูดถึงด้านรายได้เพียงอย่างเดียว นักร้องในบาร์ขอแค่มีสถานที่ที่มั่นคงอยู่ได้ ก็ถือว่าเป็นอาชีพที่ไม่เลวเลย อย่างน้อยในเมืองหลวงที่เป็นพื้นที่บ่อเงินบ่อทองแบบนี้ ทำงานหาเงินเลี้ยงชีพได้สบายไม่มีปัญหา

ปัญหาอยู่ที่งานลักษณะนี้มีคนทำได้นานน้อยมาก ส่วนใหญ่จะตั้งความหวังไว้ที่การสร้างชื่อเสียงอยากโด่งดังกันทั้งนั้น เมื่อฝันสลายคงทำได้เพียงกลับไปสู่จุดเดิมเงียบๆ หรือจมหายไปเลย

ลู่เฉินเองก็มีความหวัง ความฝันของเขายิ่งใหญ่

เขาออกมาจากบาร์ นำเงินไปฝากที่ตู้ ATM บนถนนคนเดิน จากนั้นวิ่งไปที่สถานีรถไฟใต้ดินใกล้ๆ

เมื่อกลับมาถึงห้องเช่าชั้นใต้ดิน เป็นเวลาห้าทุ่มพอดี

เวลาระดับนี้ถือว่าเร็วมากแล้ว ตอนดึกในรถไฟใต้ดินคนไม่มากนัก ไม่เช่นนั้นถ้าเป็นเวลากลางวัน จำนวนคนเบียดเสียดแน่นขบวนรถ คงไม่สามารถเดินทางได้คล่องตัวแบบนี้

หลี่เฟยอวี่ไม่อยู่บ้าน คืนสุดท้ายของสุดสัปดาห์เป็นเวลาแฮปปี้ของเขา

ดังนั้นการแสดงสดออนไลน์คืนนี้ เขาต้องพึ่งตัวเองแล้ว

หลังจากเปลี่ยนไมโครโฟนกับกล้องเว็บแคม เขาเปิดคอมพิวเตอร์ เข้าเว็บไซต์ ‘ลานแสงดาว’ ลงชื่อบัญชีและรหัสผ่านของตัวเองในหน้าหลัก แล้วเข้าสู่ ‘ห้องถ่ายทอดสดของลู่เฟย’ อย่างรวดเร็ว

แม้คอมพิวเตอร์ของลู่เฉินจะเก่ามากแล้ว แต่การเข้าถึงหน้าเว็บไซต์แสดงสดออนไลน์ยังไม่มีปัญหา บนหน้าจอปรากฏภาพของเขาชัดเจน

“ฮัลโหล! ฮัลโหล!”

ลู่เฉินพูดทักทายใส่ไมโครโฟน ทดสอบการติดตั้งว่าราบรื่นดีไหม

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ บนหน้าจอปรากฏกล่องข้อความเด้งขึ้นมาหลายอัน

“ฉางเจียง ฉางเจียง ฉันคือหวงเหอ!”

“ได้ยินแล้ว ได้ยินแล้ว ในที่สุดลูกพี่ก็ปรากฏตัว ปล่อยให้พวกเรารอตั้งนาน!”

“โปรยดอกไม้แสดงความยินดี!”

“เมียจ๋า รีบมาดูพ่อรูปหล่อเร็ว!”

“…”

ลู่เฉินเพิ่งสังเกตเห็นตอนนี้เองว่าบนหน้าจอมีคนดูอยู่ถึง 427 คน หมายถึงว่ามีคน 400 กว่าคนกำลังรอดูเขาถ่ายทอดสด ดังนั้นแถบความคิดเห็นจึงปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

แม้ในเบื้องต้นเขาประกาศไปแล้ว บอกว่าเขาจะถ่ายทอดสดตอนห้าทุ่มตรง แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีคนเข้ามารอดูมากมายขนาดนี้ เขาตื่นเต้นมากแล้วยังรู้สึกตื้นตันนิดหน่อยด้วย

“ขอโทษจริงๆ ครับ…”

ลู่เฉินรีบพูด “ผมเพิ่งเลิกงาน ไม่ได้คำนวณเวลาให้ดี ทำให้ทุกคนรอนานเลย ขอโทษครับขอโทษ!”

เขาเพิ่งพูดจบ ข้อความก็มาเพิ่มมากกว่าเดิมทันที

“คนไลฟ์สดยังต้องทำงานในคืนวันสุดสัปดาห์ด้วยเหรอ บริษัทไหนช่างไร้มนุษยธรรม!”

“นั่นน่ะสิ พวกเราจะโทรศัพท์ไปร้องเรียนหน่วยตรวจสอบให้!”

“แล้วยังทำงานถึงห้าทุ่มอีก จะมากเกินไปแล้วนะ!”

“น่าสงสารพี่รูปหล่อ!”

“…”

ลู่เฉินทำหน้าไม่ถูก รีบอธิบายว่า “ผมร้องเพลงอยู่ในบาร์แถวทะเลสาบโฮ่วไห่ครับ จัดว่าเป็นนักร้องในบาร์ครับ เวลาทำงานคือตอนกลางคืน ก็เลยกลับมาดึก”

“โฮ่วไห่? ฉันไปบ่อยนะ อยู่บาร์ไหน ทำไมเหมือนไม่เคยเห็นคนจัดรายการเลย!”

“เป็นนักร้องในบาร์นี่เอง มิน่าถึงร้องเพลงเพราะขนาดนี้!”