(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 177

ตอนที่ 177 รู้สึกยังไงบ้าง?

ในเมืองหลวง มีนักร้องที่ร้องเพลงตามถนนอยู่มากมาย

พวกเขามาจากทุกทิศทุกทาง ส่วนใหญ่มีความฝันที่จะได้มีชื่อเสียงโด่งดังจึงได้เดินทางมาอยู่ในเมืองใหญ่ ด้วยหวังว่าวันหนึ่งจะใช้ความสามารถของตัวเองเข้าสู่เส้นทางนักร้อง ยืนอยู่บนเวทีใหญ่เป็นที่จับตามอง ให้ผู้คนเคารพนับถือ

แต่ในบรรดาคนเหล่านี้ ร้อยละเก้าสิบเก้าไม่มีทางสมหวัง ความฝันและความทะเยอทะยานของพวกเขาถูกชีวิตเมืองใหญ่ขูดรีด บ่อนทำลาย สุดท้ายก็ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด

นักร้องหลายคนหาทางออกไม่พบ ได้แต่พเนจรอยู่ตามท้องถนน ร้องเพลงยังชีพทั้งในศูนย์การค้า ทางในรถไฟใต้ดิน ข้างทางม้าลาย

ด้านหนึ่งเพื่อหาเงินมาจุนเจือชีวิตของตัวเอง อีกด้านหนึ่งยังหวังจะได้พบกับแมวมอง

ในวงการนักร้องและเพลงป็อปสมัยใหม่ ยังมีนักร้องข้างทางมากมายที่ได้โด่งดังมีชื่อเสียง

ในบรรดานักร้องพเนจร บางคนมีทั้งความสามารถและพรสวรรค์

เพียงแต่พวกเขาโชคไม่ดี

นักร้องข้างทางที่ร้องเพลง ‘ดวงดาวที่สุกสกาวที่สุดบนฟากฟ้าราตรี’ ยังดูอายุน้อยมาก ไม่เกินยี่สิบปี รูปร่างของเขาผอมบาง ตัวไม่สูงนัก หน้าตาธรรมดาดูอ่อนเยาว์

เขาถือกีตาร์ ขาตั้งไมโครโฟน และลำโพงเครื่องเสียง ที่พื้นเป็นกระเป๋าใส่กีตาร์ที่วางเปิดออก

รูปแบบมาตรฐานของนักร้องข้างทาง

น่าเสียดายที่นักร้องคนนี้ดีดกีตาร์ได้ไม่เลว เสียงก็ตรงชัด แต่เทคนิคการร้องและน้ำเสียงธรรมดา

ดังนั้นการแสดงจึงไม่ได้ดึงดูดให้ผู้คนสนใจได้เท่าไหร่ เพื่อให้พวกเขาหยุดยืนฟัง หรือใส่เงินลงในกล่อง

นักร้องที่ขายเสียงตามข้างทาง ในเมืองหลวงมีมากมายมหาศาล ทุกคนไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องแปลก

นอกจากจะมีจุดเด่นหรือไม่เหมือนใคร ไม่เช่นนั้นคนธรรมดาก็ไม่อยากควักเงินให้

แม้จะไม่ได้รับการชื่นชมและรางวัล นักร้องหนุ่มน้อยยังคงตั้งใจร้องเพลงต่อไป เข้มแข็งยืนหยัดร้องเพลงอยู่ตรงนั้น

มองดูเขาแล้วลู่เฉินนึกถึงตัวเองเมื่อก่อนตอนที่มาถึงเมืองหลวงใหม่ๆ

รู้สึกสะท้อนใจอย่างมาก

ถ้าไม่มีโลกแห่งความฝันเหล่านั้น เกรงว่าเขาคงยังเป็นบริกรควบกับหน้าที่นักร้องเสริมอยู่ในบาร์เดย์ลิลลี่ ทำงานหนักเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเองและใช้หนี้ มองไม่เห็นแสงสว่างในชีวิต

ตอนที่ลู่เฉินกำลังมองนักร้องคนนั้น เฉินเฟยเอ๋อร์ก็มองลู่เฉินอย่างสนใจ

ราชินีหน้าหยกคนนี้พูดขึ้นว่า “เขาร้องเพลงไม่เพราะ ทำให้เพลงของนายเสียหมดเลย น่าจะไปสอนเขา!”

สายตาของเธอฉายแววเจ้าเล่ห์ ราวกับอยากให้เรื่องสนุกเกิดขึ้น

ลู่เฉินตกใจ “แบบนี้ไม่ดีมั้ง?”

เฉินเฟยเอ๋อร์หัวเราะ “มีอะไรไม่ดี ความจริงแบบนี้จะเป็นการช่วยเขานะ ไม่อย่างนั้นฉันเห็นว่าเขาหาเงินไม่ได้ ไม่แน่ว่าวันนี้ต้องจ่ายค่าเช่าที่แล้วยังต้องหิวเพราะไม่มีเงินซื้อข้าว”

ในเมืองหลวงนี้ไม่ใช่ว่าจะร้องเพลงขายเสียงทั่วไปได้ง่าย ต้องทำเรื่องขอจากองค์กรผู้ดูแลเมืองก่อน เมื่อได้ใบอนุญาตแล้วถึงจะไปร้องเพลงในที่ๆ กำหนดได้ สถานที่แตกต่างกันจำนวนเงินที่ต้องจ่ายก็ไม่เท่ากัน

บางที่ฟรี บางที่แพงมาก

ที่นี่มีคนเดินพลุกพล่าน การจะทำเรื่องขอให้ได้ที่ตรงนี้ไม่ง่ายนัก และราคาย่อมไม่ถูก!

ถ้าหาเงินมาไม่พอค่าเช่า ก็จำต้องแขวนท้องหิว

“ถือว่า…”

เฉินเฟยเอ๋อร์เอียงหัวพูดว่า “ร้องเพลงนี้เพื่อฉันก็แล้วกัน!”

“เอ่อ…”

ลู่เฉินคิดไปคิดมาแล้วก็ยืนขึ้น เดินไปทางนักร้องหนุ่ม

ในเมื่อนักร้องหนุ่มเลือกร้องเพลงของตัวเอง แสดงว่าเขาต้องชอบเพลงนี้ ถือว่าเป็นแฟนคลับคนหนึ่ง

ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยเขาสักครั้ง สนับสนุนเขาสักคราว!

เดินไปหยุดตรงหน้านักร้องหนุ่ม รอจนฝ่ายนั้นร้องจบท่อน ลู่เฉินยิ้ม เอ่ยทักทาย “สวัสดี ผมอยากร้องเพลงนี้ด้วย คุณช่วยร้องประสานให้ผมได้ไหม?”

นักร้องอึ้ง

ตอนแรกเขาไม่ได้สังเกตเห็นลู่เฉิน จนเมื่อลู่เฉินเสนอความคิดเห็นไป ถึงรู้สึกว่าลู่เฉินหน้าคุ้นมาก

“คุณ!”

นักร้องข้างงทางคนนี้ตะลึงอ้าปากค้าง ท่าทางทั้งตกใจทั้งประหลาดใจ “คุณคือ…”

เขาจำลู่เฉินได้แล้ว

ไม่รอให้ฝ่ายนั้นเอ่ยชื่อของตัวเองออกมา ลู่เฉินชิงถามเขาอย่างจริงจังว่า “ได้ไหม?”

“ได้ ได้ครับ!”

นักร้องหนุ่มตื่นเต้นจนหน้าแดง เขารีบพยักหน้า “ไม่…ไม่มีปัญหาครับ”

คิดไม่ถึงว่า เพลงดังที่เขานำมาร้องตอนนี้ ได้ดึงดูดเจ้าของเพลงตัวจริงเข้ามา

ลู่เฉิน!

อัตราส่วนในการเกิดเหตุการณ์เช่นนี้…เหมือนกับการถูกล็อตเตอรี่?

เขาพูดเสริมจนจบประโยคอย่างติดขัด “ผม…ผมชื่อกัวฮั่น แซ่กัวตัวที่มาจากคำว่าตง…ตงกัว”

“สวัสดี ผมลู่เฉิน”

ลู่เฉินยิ้ม เขายื่นมือออกไปคว้าไมโครโฟนมา

ทั้งสองเริ่มพูดคุยสนทนากัน ผ่านไมโครโฟนและเครื่องเสียง ดึงดูดผู้คนรอบข้างที่สงสัยให้หันมาสนใจ

กัวฮั่นออกแรงหายใจอยู่หลายครั้ง จากนั้นกัดฟันอ้าปากร้องเพลงท่อนแรก

ลู่เฉินพยักหน้าตามจังหวะเบาๆ แล้วอ้าปากเริ่มร้องเพลง

“ดาวส่องแสงสุดสว่างกลางฟ้า ยังนึกออกไหม ว่าเคยเดินทางร่วมไปกับฉัน เงานั้นหายไปในสายลม

เสียงใสกังวานของเขาสะท้อนก้องไปทั่วทั้งถนน ลอยเข้าหูของคนที่อยู่ในละแวกนั้น

“ดาวส่องแสงสุดสว่างกลางฟ้า ยังนึกออกไหม ว่าเคยเดินทางร่วมไปกับฉัน เงานั้นหายไปในสายลม”

“ฉันอธิษฐานขอให้มีหัวใจที่ใสสว่าง กับดวงตาที่หลั่งน้ำได้…”

“ให้ฉันมีความเชื่อในความกล้าอีกครา โอ้ ละเลยความโกหกเพื่อโอบกอดเธอ!”

“เมื่อฉันหาเหตุผลในการดำรงอยู่ไม่มี เมื่อฉันหลงอยู่ในวังวนอันมืดมน โอ้～ดาวส่องแสงสุดสว่างกลางฟ้า”

“ขอเธอช่วยชี้ทางให้ฉันไปใกล้เธอ～”