(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 310

ตอนที่ 310 คนเกาหลีมาแล้ว

ตอนที่ 310 คนเกาหลีมาแล้ว

กลุ่มแฟนคลับของลู่เฉินเริ่มตั้งขึ้นตอนที่เขาออกอากาศสดใน ‘จิงอวี๋ทีวี’

กลุ่มคนที่ชอบดูการออกอากาศสดออนไลน์นั้นส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายติดบ้าน แม้ว่าคนทั่วไปจะประเมิน ‘ชายติดบ้าน’ เอาไว้ไม่สูง หนุ่มแน่น โสด ติดเกม จ่อมจมอยู่กับอินเทอร์เน็ตมานาน ขาดปฏิสัมพันธ์ทางสังคม เป็นต้น ล้วนเป็นคำตัดสินที่ถูกตีตราไว้บนร่างกายของพวกเขามาแต่ไหนแต่ไร

แต่ในหมู่ชายติดบ้านก็มีคนที่แข็งแกร่ง อย่างพวกนักเทคนิค!

บางทีในความเป็นจริง นักเทคนิคอาจไม่มีความสามารถไม่มีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่ แต่ในโลกอินเทอร์เน็ต มีความสามารถเรียกลมเรียกฝนได้ ‘ธาตุโลหะหนัก’ คนนั้นประเมินพลังของกลุ่มแฟนคลับลู่เฉินต่ำเกินไป คิดว่าแค่ปลอมตัวเข้ามาก็ไม่มีใครรู้จักแล้ว สุดท้ายถูกสืบค้นจนเจอตัว

ชื่อจริงของ ‘ธาตุโลหะหนัก’ คือ แกวิน เขาเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของหลิงเสี่ยวเซียว พวกนักเทคนิคเข้าไปสืบค้นตามเว็บไซต์ต่างๆ ขุดเอาที่มาของเขาออกมาแฉจนเกลี้ยง

เมื่อมีหลักฐานในมือแน่นหนา พวกแฟนคลับของลู่เฉินปล่อยระเบิดจู่โจมบล็อกและบ้านบาร์ของหลิงเสี่ยวเซียวอย่างบ้าคลั่งทันที บางคนถึงขนาดทำ ‘ภาพเนื้อมนุษย์’ ขึ้นมาแปะบนอินเทอร์เน็ต รวบรวมเอาถ้อยคำที่ ‘ธาตุโลหะหนัก’ เยาะเย้ยโจมตีลู่เฉินมาประกอบเข้าด้วยกัน ใช้เป็นอาวุธหนักฟาดหน้าหลิงเสี่ยวเซียว

“ลู่เฉินของพวกเราได้ตั้งสองรางวัล บางคนอิจฉาจนฟันจะร่วงแล้วมั้ง”

“จุ๊ๆ อิจฉาเขาตายเลย วงการบันเทิงนี่คนต่ำทรามมีเยอะ!”

“ใจกล้าพอก็เข้ามาเองสิ ใช้ชื่อของผู้ช่วยได้ยังไง โสมม ชั้นต่ำ น่าไม่อาย!”

“พวกนางมารร้ายใช้วิธีสกปรกแบบนี้ เกลียดที่สุด…”

ผู้คนท่องไปในยุทธภพ มีหรือจะไม่โดนดาบ การด่าทอตอบโต้กันไปมาเป็นเรื่องปกติในวงการบันเทิง ดาราศิลปินใส่ร้ายกันไปมาในอินเทอร์เน็ตก็มีเยอะแยะ แต่น้อยมากที่จะเป็นอย่างหลิงเสี่ยวเซียวที่เข้ามาเยาะเย้ยถึงในบ้านบาร์ของลู่เฉิน

ไม่ผิดหรอก แม้ชื่อไอดีจะเป็นของแกวินผู้ช่วยของหลิงเสี่ยวเซียว แต่คนส่วนใหญ่เชื่อว่าเป็นหลิงเสี่ยวเซียวเองที่ลงโพสต์ ทั้งยังแจกแจงหลักฐาน…คำที่ใช้บ่อยในโพสต์ สำนวนภาษา เป็นต้น

เดิมทีแค่การใช้ไอดีคนอื่นออกมาพูดประชดประชันนั้นไม่เป็นไร คนดีก็พูดแขวะเป็นเหมือนกัน แต่ถ้าตัวจริงถูกจับได้ย่อมต้องอับอายมาก

ตอนที่ลู่เฉินกับลู่ซีกำลังเดินทางไปรับประทานอาหารกันอยู่นั้น ลู่ซีได้รับโทรศัพท์จากนักข่าวของสื่อหลายแห่งที่โทรมาขอสัมภาษณ์

นักข่าวบันเทิงจมูกไวกันเหลือกัน เพิ่งเกิดเรื่องในอินเทอร์เน็ต พวกเขาก็มองเห็นทิศทางลม อยากถามความคิดเห็นของลู่เฉิน จะให้ดีที่สุดก็อยากให้เขาด่าทอหลิงเสี่ยวเซียวอย่างเจ็บแสบสักหน่อย ข่าวซุบซิบจะได้เขียนง่ายขึ้น

ดาราทะเลาะกันเป็นเรื่องโปรดปรานของนักข่าวบันเทิง ยิ่งไปกว่านั้นฝ่ายหนึ่งยังเป็นลู่เฉินที่กำลังโด่งดังมาแรงอยู่ในขณะนี้ด้วย!

น่าเสียดายที่ลู่ซีไม่ให้โอกาสพวกเขา ไม่สนว่าคนที่โทรมาเป็นนักข่าวบันเทิงของเว็บไซต์ไหนหรือหนังสือพิมพ์ฉบับไหน เธอล้วนตอบกลับอย่างเป็นทางการและมีมารยาทมาก

“ไม่เคยได้ยินว่ามีเรื่องแบบนี้นะคะ” “ไม่มีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ค่ะ” “ลู่เฉินกำลังงานยุ่งอยู่ค่ะ”…

การที่ลู่ซีเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ลู่เฉินมากว่าครึ่งปีทำให้เธอฝึกวิชานี้ออกมาได้ พูดคุยตอบโต้กับนักข่าวฝีปากคมพวกนั้นโดยไม่เผยความคิดของตัวเองออกมาเลยสักนิด

แน่นอนว่าหากนักข่าวดันทุรังเขียนข่าวมั่ว ก็เป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้ การกระทำชั้นต่ำของพวกเขามีแต่คนรังเกียจ!

จนกระทั่งนั่งลงในห้องส่วนตัวเล็กๆ ในร้านอาหาร ในที่สุดมือถือของลู่ซีก็เงียบเสียงลงเสียที

ลู่เฉินเปิดเมนูอาหารพลางถามพี่สาวว่า “คืนนี้อยากกินอะไร เอาสเต็กเนื้อสันในไหม”

“ไม่อยากกินเนื้อ…”

ลู่ซีที่ยังใจสั่นอยู่ตอบว่า “ฉันอ้วนขึ้นมาตั้งหลายกิโลแล้ว เอาข้าวอบทะเลแล้วกัน ของที่นี่ทำได้ไม่เลว”

ลู่เฉินอยากบอกว่าข้าวอบทะเลก็มีสารอาหารสูงมาก แต่ไม่อยากเพิ่มแรงกดดันให้พี่สาว เขาเพิ่งเลือกอาหารได้สองรายการ มือถือของลู่ซีก็ดังขึ้นอีกแล้ว

ลู่เฉินรำคาญ “เวลากินข้าว ปิดมือถือซะ!”

ความสำเร็จทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เมื่อดาราศิลปินส่องแสงทอประกาย สิ่งที่ต้องแลกคือการสูญเสียความสุขแบบคนธรรมดา ทั้งงานทั้งชีวิตประจำวันไม่อาจแยกจากกันได้ ไม่มีเวลาและช่องว่างที่จะทำตามใจอย่างอิสระ

อย่างเขาถือว่ายังดี ตัวเองได้เปลี่ยนมือถือไปนานแล้ว มีเพียงครอบครัวและเพื่อนฝูงที่สนิทเท่านั้นที่ติดต่อเขาได้ ลู่ซีสิน่าสงสาร ต้องรับโทรศัพท์ทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็น จะกินข้าวอย่างสงบสุขสักมื้อยังไม่ได้

นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่มีใครโทรมาเลยจริงๆ แสดงว่าเป็นดาราตกยุคไปแล้ว

แม้เป็นเช่นนี้ พวกนักข่าวบันเทิงก็ยังคงน่ารำคาญ!

“สวัสดีค่ะ สตูดิโอลู่เฉินค่ะ”

ลู่ซีนำโทรศัพท์แนบหู ชูนิ้วชี้มือขวาขึ้นมา บอกว่านี่จะเป็นสายสุดท้าย

เมื่อเธอได้ฟังผู้ที่โทรมาพูดสองประโยค สีหน้าของเธอดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

ลู่เฉินเห็นดังนั้นก็วางเมนูอาหารในมือลง

หลังจากพูดคุยกับฝ่ายนั้นไม่กี่ประโยคลู่ซีก็ตัดสายทิ้ง เธอโบกมือถือไปมา ยิ้มเกลื่อนใบหน้าถามเขาว่า “เดาสิว่าใครโทรหาเรา”

ลู่เฉินเหงื่อแตก “จะเดาออกได้ยังไง แต่น่าจะเป็นข่าวดี”

ดูจากสีหน้าของลู่ซีก็รู้แล้ว อีกอย่างเธอยังพูดกับฝ่ายนั้นว่า “ยินดีต้อนรับค่ะ” “พรุ่งนี้พบกันค่ะ” อะไรทำนองนี้ด้วย