(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 346

ตอนที่ 346 ผลของการโฆษณา

วันจันทร์ที่ 25 เมษายน ท้องฟ้าแจ่มใส

ตอนเช้าเวลาเจ็ดโมงสี่สิบห้านาที เมิ่งเจียนเฉิงยืนอยู่หน้าชานชาลาสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน รอคอยพร้อมกับพวกมนุษย์เงินเดือนที่เร่งรีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่ทำงาน เริ่มต้นสัปดาห์ใหม่ที่วุ่นวาย

เมืองหลวงกว้างใหญ่มาก แต่ผู้คนก็เยอะกว่า ช่วงเวลาเร่งรีบทุกเช้าเย็น ผู้คนจะอาศัยการเดินทางด้วยรถไฟฟ้าใต้ดินเยอะเป็นพิเศษ ภายในตู้โดยสารมักจะเบียดเสียดกันเหมือนปลาซาร์ดีนกระป๋องเป็นประจำ ถือว่าเป็นลักษณะเด่นอย่างหนึ่งในเมืองหลวง

เมิ่งเจียนเฉิงคุ้นชินกับชีวิตแบบนี้นานแล้ว เมื่อเจ็ดปีก่อนเขาเรียนจบและตัดสินใจเลือกอยู่ที่เมืองหลวง โชคดีที่เขาได้ทำงานในบริษัทต่างชาติ เงินเดือนและสวัสดิการถือว่าไม่เลว

สามปีก่อน เขาเอาเงินที่เก็บสะสมมาจากการทำงานที่เหน็ดเหนื่อย บวกกับการสนับสนุนของพ่อแม่ กู้เงินซื้อคอนโดมิเนียมสองห้องนอนที่อยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินแถววงแหวนรอบที่ห้า ถือว่าลงหลักปักฐานที่เมืองหลวงแล้ว

ย่างเข้าวัยสามสิบปี เมิ่งเจียนเฉิงหรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือความปรารถนาของพ่อแม่ อยากให้เขาแต่งลูกสะใภ้ก่อร่างสร้างตัว มีลูกสืบทอดสกุล

เมิ่งเจียนเฉิงก็อยากเหมือนกัน น่าเสียดายที่ผู้หญิงในเมืองหลวงไม่ไร้เดียงสา เขามีแค่ห้องชุดเล็กๆ หนึ่งห้องแถมยังมีเงินกู้ติดหลังมาอีก เห็นได้ชัดว่าไม่พอที่จะตามหาคู่ชีวิตที่ถูกอกถูกใจตัวเองได้

ด้วยเหตุนี้ เมิ่งเจียนเฉิงจึงมองโลกในแง่ดี เขาเชื่อว่าขอแค่พรหมลิขิตมาถึง คู่ชีวิตในอุดมคติก็จะปรากฏตัว

พรหมลิขิตยังไม่ถึง ฝืนไล่ตามใช่ว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดี

ดังนั้นปกติเวลาพักผ่อน เมิ่งเจียนเฉิงมักจะนัดเพื่อนสนิทสองสามคนขี่รถไปปิกนิกนอกสถานที่

ความจริงเขามีความฝันหนึ่งมาตลอด นั่นก็คืออยากใช้เวลาสองปีหรืออาจจะมากกว่านั้นเป็นผู้พเนจรเที่ยวไปตามภูเขาและสายน้ำทั่วประเทศมาตุภูมิ ซาบซึ้งและสนุกเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่สวยงามในท้องที่ต่างๆ ทั่วทุกสารทิศ จะได้ไม่เสียเปล่าที่เกิดมาในโลกมนุษย์

ทว่าความเป็นจริงกลับกดทับความฝันเอาไว้ และยังกดทับหัวใจศิลปะที่ปั่นป่วนไม่หยุดนิ่งของของเมิ่งเจียนเฉิง

ท่ามกลางกลุ่มผู้คนที่อัดแน่นกัน สายตาของเขามองไปยังหน้าจอแอลซีดีที่แขวนอยู่บนเสาด้านข้าง

หน้าจอแอลซีดีมัลติมีเดียขนาดสิบเก้านิ้วแบบนี้สามารถเห็นได้ทั่วไปในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน เนื้อหาที่เล่นนอกจากความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับความปลอดภัยในรถไฟฟ้าใต้ดินและเกร็ดความรู้ในการใช้ชีวิตแล้ว ส่วนใหญ่ก็จะเป็นโฆษณา เนื่องจากเป็นช่องทางสำคัญในการสร้างรายได้ของบริษัทรถไฟฟ้าใต้ดิน

ระยะห่างจากตู้โดยสารขบวนถัดไปเหลืออีกสองนาที เมิ่งเจียนเฉิงขี้เกียจหยิบโทรศัพท์ออกมา จึงดูโฆษณาแบบเซ็งๆ

ในหน้าจอมัลติมีเดียเพิ่งจะเล่นโฆษณายาสระผมเสร็จ เมิ่งเจียนเฉิงแค่นหัวเราะใส่นางแบบผมยาวดำขลับเป็นประกายจนเหมือนจะทำให้คนตาบอดได้ที่อยู่ในโฆษณา…แม่งดูแล้วก็มุกเดิมๆ ถ่ายไปถ่ายมาก็แบบเดียวกัน ดูเหมือนว่าครีเอทีฟที่ออกแบบโฆษณาเหล่านั้นจะจบมาจากสถาบันเดียวกัน ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ที่จริงใจเลยสักนิด

จากนั้นหน้าจอก็พลันดับลง เสียงลำโพงที่ดังออกมาก็เงียบเช่นกัน

วินาทีต่อมา ภาพหน้าจอใหม่ก็ปรากฏขึ้นทันที ท้องฟ้าสีคราม ก้อนเมฆสีขาว ทุ่งหญ้ากว้างสีเขียวขจีไร้ที่สิ้นสุด ถนนทอดยาวไปสู่เส้นขอบฟ้าจากเลือนรางถึงชัดเจน เสียงดนตรีประกอบที่ดังขึ้น แม้แต่เสียงคนที่อยู่โดยรอบก็เข้ามาอยู่ในหูของเมิ่งเจียนเฉิง

“ร่อนเร่วนเวียนอยู่บนถนน เธอจะไปไหม via via เย่อหยิ่งถือดี แต่เปราะบาง ฉันเคยเป็นแบบนั้นมาก่อน…”

เสียงเพลงที่ดังขึ้นมา กับรถสเตชันแวกอนสีขาวคันหนึ่งปรากฏขึ้นพร้อมกันในโฆษณา กล้องที่อยู่กลางอากาศถ่ายตามรถไปติดๆ ฉากหลังเริ่มจากทุ่งหญ้าโล่งกว้างเปลี่ยนเป็นภูเขาหิมะ ทะเลทรายโกบี ชายฝั่งทะเล…

“ฉันเคยข้ามผ่านภูเขาและมหาสมุทร เคยพานพบผู้คนนับไม่ถ้วน ฉันเคยมีพร้อมทุกสิ่ง ในพริบตากลับเหลือเพียงควัน ฉันเคยสูญเสีย สิ้นหวัง ไร้ซึ่งหนทางไป จนได้เห็นความธรรมดาเป็นคำตอบเดียว!”

ด้านล่างของภาพหน้าจอมีเนื้อเพลง เมิ่งเจียนเฉิงมั่นใจว่าตัวเองดูโฆษณารถยนต์แบบนี้เป็นครั้งแรก และได้ยินเพลงนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน

ท่ามกลางสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่มีเสียงผู้คนจ้อกแจ้กจอแจ

ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าส่วนหนึ่งในใจของตัวเอง ความรู้สึกส่วนลึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ได้ถูกสัมผัส!

เขาจ้องมองหน้าจออย่างตกตะลึง หัวใจดวงนี้เปรียบเสมือนไล่ตามรถสเตชันแวกอนคันนั้นไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว จนมาถึงทุ่งหญ้าทะเลทราย วิ่งตามสายลมอย่างอิสระเสรี อิสรภาพเหมือนดั่งฝัน

จากนั้นก็เหมือนมีอะไรโผล่ออกมาจากหัวใจ ต้นอ่อนแตกหน่อเติบโต!

โฆษณายาวมาก ทิวทัศน์ที่ได้จากการถ่ายภาพทางอากาศงดงามยิ่งนัก เพลงประกอบกับเนื้อเพลงและธีมหลักผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว มันไม่ใช่การบังคับขายที่หยาบคาย ฝืนกระตุ้นเพื่อดึงดูดสายตา แต่เหมือนดั่งลมใบไม้ผลิแปรสายฝน ที่มีอิทธิพลต่อประสาทสัมผัสของผู้คนอย่างไร้ซึ่งเสียง

เมิ่งเจียนเฉิงจ้องมองหน้าจออย่างตั้งอกตั้งใจ นี่ไม่ใช่โฆษณาที่มีความคิดสร้างสรรค์มากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาแต่มีความสมบูรณ์แบบมากที่สุดอย่างแน่นอน!

และคนที่จ้องมองโฆษณาอยู่ไม่ได้มีเพียงเมิ่งเจียนเฉิงเท่านั้น รอบๆ มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่รอรถไฟใต้ดินอยู่ พวกเขาก็กำลังดูและฟังอยู่เหมือนกัน สัมผัสมนต์เสน่ห์ที่มาจากภาพหน้าจอและเสียงเพลง

จนถึงตอนท้าย รถสเตชันแวกอนที่ก้าวข้ามภูเขาและสายน้ำเดินทางผ่านเส้นทางอันยาวไกล แล้วกลับมายังเมืองที่คึกคักและหรูหราอีกครั้ง รถจอดสนิทประตูรถเปิดออก ชายหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งมุดตัวออกมายืนอยู่ตรงหน้ารถ

เขารูปร่างสูงใหญ่ รอยยิ้มของเขาสดใสมีเสน่ห์ เมื่อเข้าคู่กับรถสเตชันแวกอนคันใหม่เอี่ยมยิ่งเสริมกันให้ดูดียิ่งขึ้น!

ลู่เฉิน!

เมิ่งเจียนเฉิงมองปราดเดียวก็จำคนที่อยู่ในโฆษณาได้ทันที