(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 356

ตอนที่ 356 ความกลุ้มใจของเถียนเถียน

เมืองหลวง เขตชุมชนจื่อเฉิงย่วน

ม่านราตรีเพิ่งจะเยื้องกราย แสงไฟก็สว่างไสวไปทุกครัวเรือนแล้ว

ในห้องอาหารเล็กๆ ของห้อง 1701 ตึกที่ 7 บนโต๊ะอาหารปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีขาวปักลายดอกไม้ มีอาหารตั้งวางไว้สี่อย่างและน้ำซุปอีกหนึ่งอย่าง

เนื้อลูกวัวทอด หมูบะช่อน้ำแดง ผัดผัก ปลากะพงขาวนึ่ง บวกกับซุปทะเลน้ำข้นร้อนๆ ทุกด้านล้วนมีครบครันไม่ว่าจะรูป รส กลิ่น หรือสี ใครเห็นเป็นต้องอยากกินจนน้ำลายสอ!

น้ำลายของเถียนเถียนใกล้จะไหลออกมาแล้ว เธอเพิ่งจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ ก็รีบหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อลูกวัวชิ้นเล็กหนึ่งชิ้นยัดเข้าปากอย่างอดใจไม่ไหว กินแก้มตุ่ยหมดสภาพความเป็นกุลสตรีเอามากๆ

เธอกินพลางหันหน้าไปชมลู่เฉินที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว “ลู่เฉิน ฝีมือของนายเยี่ยมมากจริงๆ สามารถเปิดร้านอาหารเป็นของตัวเองได้เลย ถึงตอนนั้นฉันจะไปเป็นหน้าม้าช่วยอุดหนุนทุกวัน!”

เฉินเฟยเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเถียนเถียนเม้มปากแล้วหัวเราะ รู้สึกว่าเธอจะมีความสุขมากกว่าตัวเองถูกชมเสียอีก

พูดตามจริง ตอนที่ได้กินอาหารของลู่เฉินครั้งแรก เฉินเฟยเอ๋อร์ก็ตกใจมากเหมือนกัน เพราะถึงแม้ฝีมือการทำอาหารของลู่เฉินอาจจะไม่สามารถเทียบกับสุดยอดเชฟหรือปรมาจารย์เชฟระดับสมบัติของชาติได้ แต่ก็อยู่ในมาตรฐานชั้นเยี่ยมเช่นกัน

โดยทั่วไปหากไม่มีประสบการณ์ผ่านการฝึกฝนมามากกว่าสิบปี ยากมากที่จะมีฝีมือระดับสูงเช่นนี้

แต่ลู่เฉินเพิ่งจะอายุกี่ปีเอง แถมไม่ได้เรียนสาขาวิชาเชฟเลยด้วยซ้ำ

เฉินเฟยเอ่อร์ไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงถึงต้นสายปลายเหตุ แค่รู้สึกว่าลู่เฉินเหมือนดั่งสมบัติล้ำค่าที่ถูกซ่อนไว้ตรงส่วนลึกสุดในใต้พิภพ ยิ่งขุดลึกลงไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งเจอทรัพย์สมบัติจนทุกคนต้องร้องอุทานออกมา

และในฐานะผู้ครอบครองสมบัติอันล้ำค่านี้ เธอภูมิใจและอิ่มใจมาก

เย็นนี้ถือว่าเป็นการอวดเล็กๆ น้อยๆ ต่อหน้าเพื่อนสาวคนสนิท ให้เพื่อนคนนี้อิจฉาหมั่นไส้ไปเลย!

ลู่เฉินยื่นมือปลดผ้ากันเปื้อนรอบเอวออก หยิบไวน์แดงที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วรินให้สตรีผู้งดงามทั้งสองคนอย่างเป็นสุภาพบุรุษ พลางยิ้มเอ่ยว่า “ดีครับ อนาคตถ้าหากผมตกงานก็จะไปเปิดร้านอาหารที่เมืองหังโจว คุณต้องพาเพื่อนมากินเยอะๆ นะครับ ผมจะจ่ายค่าหัวคิวให้คุณสิบเปอร์เซ็นต์ต่อหนึ่งคน!”

เฉินเฟยเอ๋อร์หัวเราะฮ่าๆ เถียนเถียนอดกลอกตาใส่ไม่ได้ แต่มือกลับขยับตะเกียบเร็วปานสายลม

ลู่เฉินนั่งลง ยิ้มกริ่มพลางยกแก้วไวน์ขึ้นมา

วันที่สองเขากับเฉินเฟยเอ๋อร์กลับมาที่เมืองหลวงด้วยกัน เถียนเถียนก็ตามมาด้วย

อดีตพิธีกรสาวสวยของสถานีโทรทัศน์เจ้อตงคนนี้เตรียมจะพักผ่อนในช่วงวันหยุดยาวที่เมืองหลวง เฉินเฟยเอ๋อร์ในฐานะเพื่อนสาวคนสนิทย่อมไม่ยอมให้เธอนอนที่โรงแรมอยู่แล้ว ดังนั้นห้องนอนแขกของลู่เฉินในจื่อเฉิงย่วนจึงเป็นของเธอชั่วคราว

หลังจากจบงานทัวร์โปรโมตทั่วประเทศแล้ว เฉินเฟยเอ๋อร์ได้ให้วันหยุดกับตัวเองเช่นกัน เธอเดินเล่นเป็นเพื่อนเถียนเถียนไปทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นพระราชวังต้องห้ามหรือกำแพงเมืองจีนก็พาไปเดินจนทั่ว

ลู่เฉินไม่มีเวลาไปเป็นเพื่อนพวกเธอ ‘ฟูลเฮ้าส์’ ใกล้จะเปิดกล้องแล้ว มีงานที่ยุ่งยากซับซ้อนต้องเตรียมล่วงหน้าให้เสร็จ จนถึงวันนี้ถึงได้หายใจโล่งอกบ้าง นานๆ จะได้กลับบ้านก่อนเวลาสักครั้ง

เขาจึงไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารที่ซูเปอร์มาร์เก็ต และตอนเย็นก็ลงมือทำอาหารด้วยตัวเองเพื่อปลอบขวัญสาวสวยทั้งสอง

อันที่จริงฝีมือการทำอาหารของลู่เฉินแย่มาก ทำได้อย่างมากก็แค่ข้าวผัดไข่ อยากจะจัดอาหารน่ากินหนึ่งโต๊ะเป็นเรื่องที่เพ้อฝันมาก

โชคดีที่เขาขี้โกงได้

ความขี้โกงของลู่เฉินก็ต้องมาจากความทรงจำในโลกแห่งความฝันอยู่แล้ว

ฟางหมิงอี้ที่อยู่ในความฝันเป็นนักชิมอาหารตัวจริงคนหนึ่ง ยามที่เขาเดินทางไปท่องเที่ยวนอกเมือง ก็จะหาของกินอร่อยในพื้นที่ก่อนเป็นอย่างแรก จากนั้นก็จะเขียนเป็นบทความ แล้วนำมาตีพิมพ์ในนิตยสาร ซึ่งได้รับความนิยมจากนักอ่านเป็นอย่างมาก

นอกจากกินเก่งแล้ว ฟางหมิงอี้ยังทำเป็น และฝีมือการทำอาหารก็ยอดเยี่ยมมาก!

เพราะว่ามีความรู้ที่มาจากความทรงจำของฟางหมิงอี้ ลู่เฉินจึงสามารถแสดงความสามารถให้เฉินเฟยเอ๋อร์กับเถียนเถียนชิมได้

ทั้งสามคนพูดเล่นกันอย่างสนุกสนาน ดื่มไวน์แดงหนึ่งขวดร่วมกัน

เฉินเฟยเอ๋อร์กับเถียนเถียนหน้าแดงเพราะเริ่มเมากรึ่ม ภายใต้แสงไฟดูสวยงามรวมกับหยก ยิ่งมองยิ่งรู้สึกสบายตาสบายใจ ลู่เฉินจึงแอบถอนหายใจว่าความเหนื่อยของตัวเองไม่เสียแรงเปล่า

พอกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว งานเก็บโต๊ะและล้างจานก็มอบให้กับเฉินเฟยเอ๋อร์และเถียนเถียน

รอให้พวกเธอจัดการเสร็จแล้วขึ้นมาที่ห้องนั่งเล่นขนาดเล็กชั้นบน ลู่เฉินก็เตรียมน้ำชาไว้เรียบร้อยแล้ว

“พี่เฟยเอ๋อร์ พี่ช่างมีความสุขมากจริงๆ!”

เถียนเถียนนั่งบนโซฟา เธอพิงเฉินเฟยเอ๋อร์ด้วยท่าทางเกียจคร้าน แล้วพูดพึมพำว่า “มีแฟนที่ดีขนาดนี้…”

เฉินเฟยเอ๋อร์จึงแซวเธอ “อิจฉาใช่ไหม งั้นเธอก็รีบหาสักคนสิ!”

ลู่เฉินที่ฟังอยู่ข้างๆ พลันเอ่ยพูดขึ้นมา “ทำรายการวาไรตี้!”

“รายการวาไรตี้”

เถียนเถียนตกตะลึง จากนั้นจึงยิ้มแบบขมขื่นทันที “ตอนนี้วาไรตี้ทำยาก”

ตลาดบันเทิงในปัจจุบันมีความเจริญมาก บริษัทสื่อเอกชนก็มีไม่น้อย และมืออาชีพที่ผลิตรายการวาไรตี้เสร็จแล้วขายต่อให้กับบริษัทของสถานีโทรทัศน์ก็มีอยู่ทั่วไป ตัวอย่างที่มีชื่อเสียงหน่อยก็มีซูเปอร์สตาร์มีเดีย เซินมู่เอ็นเตอร์เทนเมนต์ เป็นต้น

แต่เนื่องจากเรตติ้งที่สูงของรายการวาไรตี้ ทำให้มีการแข่งขันที่ดุเดือดมาก ปรากฏการณ์การลอกเลียนแบบธุรกิจจึงเอ่อล้น เป็นผลทำให้รายการมีความคล้ายคลึงกันอย่างหนัก ผู้ชมจึงเกิดอาการเบื่อหน่าย

อย่างเช่นรายการประกวดร้องเพลง ‘ซูเปอร์เกิร์ล’ ‘นักร้องนักแต่งสุดสตรอง’ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’ เป็นต้น รูปแบบไม่มีความแตกต่างกันมากนัก นอกจากความสูงต่ำของระดับการผลิตเท่านั้น

แล้วก็ยังมีรายการประเภทดาราดัง ไม่มีอะไรนอกจากเชิญพวกดารามาร่วมกิจกรรมและพุดคุยกันในรายการ เล่นเกมและพูดล้อเล่นกันตลกๆ ตอนแรกๆ ก็ยังได้รับความนิยมจากผู้ชม ต่อมาภายหลังเรตติ้งก็ลดลงทุกปี หยุดผลิตไปไม่น้อยเช่นกัน

เถียนเถียนทำงานที่สถานีโทรทัศน์เจ้อตงมาสองสามปีแล้ว จึงเข้าใจสภาพปัจจุบันของรายการวาไรตี้เป็นอย่างดี

รายการวาไรตี้ในประเทศจีนก็เหมือนกับวงการเพลงป็อป ถึงเวลาที่ต้องปรับปรุงให้มีความก้าวหน้าและสร้างสรรค์!

ลู่เฉินพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ทำไม่ง่าย แต่ผมมีไอเดียครับ”

เถียนเถียนตาเป็นประกาย รีบนั่งตัวตรงแล้วพูดทันที “ฉันอยากฟัง”

ความสามารถของลู่เฉินไม่เป็นที่สงสัย ความสามารถทางดนตรีของเขาใครๆ ก็รู้ หนำซ้ำยังเขียนบทละครและแสดงบทพระเอกด้วยตัวเอง ละครเรื่องแรกก็ดังไปทั่วทุกสารทิศ

ไอเดียที่เขาให้เถียนเถียน จะต้องเป็นข้อมูลที่ดีมากแน่นอน

เถียนเถียนยังรู้อีกว่า เว็บไซต์ระดมทุนที่เป็นที่นิยมมากบนอินเทอร์เน็ตในตอนนี้ ลู่เฉินก็เป็นคนก่อตั้งขึ้นมา

ดังนั้นเธอจึงอยากฟังจนอดใจไม่ไหว อยากรู้ว่าลู่เฉินจะให้คำแนะนำแบบไหนกับตัวเอง!

ลู่เฉินหัวเราะพลางเอ่ยว่า “คำแนะนำของผมคือทำรายการประกวดร้องเพลงครับ”

…………………………………………………………………………