(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 377

ตอนที่ 377 เหล่าไป๋

“เอาเสวี่ยลี่ขวดนึง แล้วก็หงอู่ซองนึง!”

เมืองเจียงเฉิง เขตซีเฉิง ภายในร้านอินเทอร์เน็ตเฟยหลงที่ซ่อนอยู่ในตรอกลึก หวังผู่นำธนบัตรสิบหยวนหนึ่งใบกับบัตรประชาชนของตัวเองวางลงบนเคาน์เตอร์พร้อมกัน

สายตาของเขามองไปรอบๆ ภายในห้องที่มีควันลอยคละคลุ้ง เห็นที่นั่งประจำของตัวเองยังว่างอยู่จึงโล่งใจทันทีจากนั้นก็ผิวปากให้สาวหน้าเคาน์เตอร์

สาวหน้าเคาน์เตอร์ขึงตาใส่หวังผู่หนึ่งที แล้วโยนบุหรี่กับเครื่องดื่มและบัตรประชาชนที่รูดแล้วคืนให้เขา

“บัตรของคุณเหลือแค่สิบห้าหยวน จะเติมเงินไหม”

หวังผู่เอามือรวบสิ่งของ แล้วหัวเราะฮิๆ เอ่ยว่า “ไม่ต้องรีบร้อน ใช้หมดก่อนค่อยว่ากัน ตอนนี้เติมไปก็ไม่มีโปรโมชันพิเศษ”

สาวหน้าเคาน์เตอร์กลอกตาใส่เขา เบือนหน้าไม่สนใจเขาอีก

หวังผู่ไม่ได้ใส่ใจ นั่งลงตรงที่นั่งของตัวเอง แล้วเปิดคอมพิวเตอร์อย่างคล่องแคล่ว

เจียงเฉิงมีร้านอินเทอร์เน็ตขนาดเล็กใหญ่อย่างน้อยหนึ่งร้อยกว่าแห่ง ร้านอินเทอร์เน็ตเฟยหลงเป็นหนึ่งในร้านที่ไม่ค่อยมีใครเห็นอยู่ในสายตา มีประวัติยาวนาน แต่สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ล้าหลัง คอมพิวเตอร์สีขาวมีอายุการใช้งานสี่ห้าปีแล้ว ใกล้ถึงขั้นถูกคัดทิ้งได้แล้ว

พื้นที่ก็เล็ก หากนั่งบนที่นั่งตัวเองแล้วผายลม เกรงว่าคนเกือบครึ่งร้านคงได้กลิ่นเป็นแน่ และเพราะเหตุนี้ ดังนั้นถึงแม้ที่นี่จะติดป้ายห้ามสูบบุหรี่ แต่พอมีคนสูบกลับไม่มีคนดูแล

ที่สำคัญที่สุดคือ ราคาของร้านอินเทอร์เน็ตเฟยหลงนั้นถูกมาก หนึ่งชั่วโมงแค่สองหยวนเท่านั้น และบ่อยครั้งที่เติมเงินหนึ่งร้อยหยวนก็จะมีโปรโมชันแถมให้ฟรีอีกหนึ่งร้อยหยวน ทำให้หวังผู่หนุ่มวัยรุ่นระดับล่างที่ใช้ชีวิตในเมืองสามารถซื้อความสุขที่เป็นของตัวเองได้จากที่นี่

คอมพิวเตอร์เก่าเปิดเครื่องช้า หวังผู่ก็ไม่รีบร้อน เขาวางเครื่องดื่มไว้ข้างๆ ก่อน จากนั้นก็ฉีกซองบุหรี่

“เหล่าหวัง ฉันขอมวนนึง!”

ข้างๆ พลันมีเสียงที่ทุ้มแหบดังขึ้น ใครที่ได้ยินเป็นต้องตัวสั่น

“แม่งเอ๊ย!”

หวังผู่ไม่ทันตั้งตัวจึงตกใจ พอหันหน้าไปจึงเห็นเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ อยู่ก่อนแล้วกำลังขอบุหรี่อยู่

เด็กหนุ่มคนนี้หวังผู่รู้จัก “ต้าเสิน นายอยากหลอกคนให้ตกใจตายเหรอ”

‘ต้าเสิน’ คือบุคคลในตำนานของร้านอินเทอร์เน็ตเฟยหลงอย่างแท้จริง คนที่มาร้านอินเทอร์เน็ตบ่อยๆ ไม่มีใครไม่รู้จักเขา อายุของเขารุ่นราวคราวเดียวกับหวังผู่ ผมยุ่งเป็นกระเซิง หน้าตาก็สกปรกมอมแมม ผอมๆ แห้งๆ ท่าทางเหมือนคนนอนหลับไม่เต็มอิ่มอยู่ตลอดเวลา

เรื่องราวของต้าเสินมีเยอะมาก ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคือเขาเคยเล่นเกมออนไลน์ตัวใหม่แล้วสู้ติดต่อกันเจ็ดวันเจ็ดคืน นอนหลับไม่ถึงหนึ่งวัน ทำเอาเถ้าแก่ตกใจเกือบจะโทรศัพท์ไปแจ้งความ กลัวว่าเขาจะตายกะทันหันต่อหน้าคอมพิวเตอร์

แต่พลังชีวิตของต้าเสินแข็งแกร่งยิ่งกว่าแมลงสาบ หวังผู่มาร้านอินเทอร์เน็ตเฟยหลงเมื่อสองสามปีก่อนเคยเห็นเขาเป็นแบบไหน สภาพในตอนนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน

นอกจากนี้ต้าเสินมีสิ่งที่ทำให้ผู้คนต้องนับถือ นั่นก็คือเขาไม่เคยไปทำงาน อาศัยการเล่นเกมหาเงินจ่ายค่าข้าวและค่าเน็ตให้ตัวเอง

สำหรับคำโอดครวญของหวังผู่ ต้าเสินไม่ได้รู้สึกละอายใจอะไร ยังคงยื่นมือออกไป “ขอหนึ่งมวนไง…”

“ยอมนายจริงๆ!”

หวังผู่ดึงออกมาครึ่งซองแล้วยัดให้อีกฝ่ายไปเลย “ให้นายครึ่งหนึ่ง พี่มีน้ำใจพอไหมล่ะ”

ต้าเสินเมื่อก่อนเคยพาหวังผู่เล่นเกมตัวหนึ่ง ดังนั้นทั้งสองคนจึงมีความสนิทสนมกันนิดหน่อย

สำหรับความใจดีของหวังผู่ ต้าเสินได้แต่แค่นหัวเราะ “หงอู่ครึ่งซองก็ถือว่าเป็นน้ำใจเหรอ ไร้สาระ…”

หวังผู่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กำลังจะหยิบบุหรี่กลับมา ผลสุดท้ายถูกต้าเฉินเอาใส่กระเป๋าเรียบร้อย

พร้อมกับจับยัดเข้าปากหนึ่งมวน

“แม่ง!”

หวังผู่ชักมือกลับด้วยความโมโห จับแผ่นรองเมาส์เปิดเบราว์เซอร์ ขณะเดียวกันก็ล็อกอินเข้าเฟยซวิ่นของตัวเอง

ติ๊ดๆๆ!

รูปโปรไฟล์เด้งขึ้นไม่หยุด หวังผู่เปิดทีละอัน ลากพวกต้มตุ๋น ยืมเงิน ข้อความก่อกวนเข้าบัญชีดำก่อน แล้วจึงตอบข้อความของเพื่อนๆ สองสามคน สุดท้ายจึงเปิดกลุ่มแชต ‘กลุ่มเหล่าไป๋’

‘กลุ่มเหล่าไป๋’ เป็นกลุ่มใหญ่ขนาดหนึ่งพันคน องค์ประกอบของสมาชิกหลายร้อยคนในกลุ่มซับซ้อนยุ่งเหยิงมาก ระดับบนเป็นถึงศาสตราจารย์ผู้มีความรู้ ระดับล่างก็มีทั้งพวกแบกอิฐแบกปูนทำงานกระจอก สิ่งเดียวที่เหมือนกันก็คือพวกเขาเป็นเฉกเช่นเดียวกับหวังผู่ นั่นคือเป็นนักอ่านนิยายออนไลน์!

และอายุการอ่านก็นานมาก

หวังผู่ปีนี้อายุยี่สิบห้าปี อ่านนิยายออนไลน์มาสิบปีแล้ว แรกเริ่มตอนที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นเขาเริ่มเช่าหนังสือละเมิดลิขสิทธิ์มาอ่านก่อน หนึ่งเล่มห้าเหมาก็อ่านได้สองสามวัน ต่อมาภายหลังก็หาหนังสืออ่านในอินเทอร์เน็ตเรียกได้ว่าอ่านหนังสือมาแล้วมากมายนับไม่ถ้วน

สำหรับหวังผู่ในตอนนี้ การอ่านนิยายออนไลน์เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เขาสามารถหาได้โดยจ่ายค่าแลกเปลี่ยนน้อยที่สุด นิยายที่เขาอ่านในอินเทอร์เน็ตเป็นของแท้ และเป็นนักอ่านระดับวีไอพีที่น่าภาคภูมิใจ ทว่าเหรียญการอ่านของเขาส่วนใหญ่มาจากกิจกรรมต่างๆ ของเว็บไซต์หรือไม่ก็ได้มาจากอั่งเปาของเพื่อนนักอ่านที่เป็นเศรษฐี

แต่ช่วงนี้หวังผู่พบว่าความสุขของตัวเองนับวันยิ่งหายากขึ้นเรื่อยๆ และไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน เพราะเขามีบัญชีนักอ่านของเว็บไซต์ใหญ่ๆ สองสามแห่งที่มีเหรียญการอ่านอยู่ไม่น้อย