(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 427

ตอนที่ 427 มาจากจีนแผ่นดินใหญ่

ผู้ชนะเลิศจากรายการ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’

อัลบั้มที่ขายดีสองอัลบั้ม ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ และ ‘เส้นทางธรรมดา’

ละครที่สร้างปรากฏการณ์สองเรื่อง ‘รักนี้ชั่วนิรันดร์ ’และ ‘ฟูลเฮ้าส์’

ลู่เฉินเข้าวงการมาเพียงแค่ปีเศษ แต่อาศัยความสามารถและผลงานที่โดดเด่นของตัวเอง เขามีชื่อเสียงโด่งดังไปทั้งวงการบันเทิง มีแฟนคลับติดตามนับไม่ถ้วน ปกติแล้วหากไม่สวมแว่นดำไม่ปลอมตัวไปเดินตามท้องถนน ต้องถูกคนเข้ามารุมล้อมแน่นอน และยังเคยประสบกับเหตุการณ์ที่ถูกรุมล้อมจนปลีกตัวไม่ได้

แต่ที่เซียงเจียง คนที่รู้จักและคุ้นเคยกับเขามีน้อยมาก

ในบรรดาคนเหล่านี้ไม่มีพวกปาปารัสซี่ที่มาซุ่มคอยอยู่หน้าโรงแรมแชงกรีลาแน่นอน พวกเขาเพียงทำตามหน้าที่ในงาน คืนนี้แขกทุกคนที่มางานต้องถูกถ่ายรูป โดยหวังว่าจะได้ขุดคุ้ยข้อมูลของใครคนใดคนหนึ่งขึ้นมาทำข่าว

ลู่เฉินที่เพิ่งถูกเก็บภาพไป ช่างเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเหล่าปาปารัสซี่

ปาปารัสซี่ประสบการณ์สูงคนหนึ่ง ในสมองของเขาเป็นเหมือนฐานข้อมูล ข่าวสารทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิลปินของเซียงเจียง คนดังในโลกธุรกิจ และลูกเศรษฐีไฮโซที่หน้าตาสวยหล่อ ขอแค่ได้เห็นหน้าก็จะจำได้ทันที

ลู่เฉินกลับไม่ได้อยู่ในฐานข้อมูลนั้น

ชายคนนี้ดูหนุ่มแน่น รูปร่างสูงใหญ่หล่อเหลาคมคาย รูปลักษณ์ภายนอกดูไร้ที่ติ เป็นยอดชายในฝันคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ดูไม่เหมือนคนธรรมดา

หรือจะเป็นลูกไฮโซที่เพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ? หรือจะเป็นเจ้าของบริษัทรายใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเปิด?…

เหล่าปาปารัสซี่ไม่เคยสนใจดาราจากจีนแผ่นดินใหญ่ เพราะคนเซียงเจียงชอบดูข่าวซุบซิบและข่าวลือเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของศิลปินท้องถิ่นเท่านั้น พวกเขาจึงเข้าใจผิดในตัวลู่เฉินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าเป็นคนในวงการบันเทิง ศิลปินที่โดดเด่นอย่างลู่เฉินเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะไม่รู้จัก

จากความลึกลับพิศวง ทำให้บรรดาปาปารัสซี่สนใจถึงที่มาของลู่เฉิน เพราะแขกที่มีสิทธิ์มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดา

ประตูใหญ่ของโรงแรมแชงกรีลามีทางเดินสามทาง ทางเดินตรงกลางเป็นพรมแดงปูไปถึงประตูหมุนให้แขกในงานเลี้ยงเดินผ่าน ยื่นบัตรเชิญให้กับพนักงานที่เปิดประตูแล้ว ลู่เฉินพาหลีเจินผู้ช่วยของเขาเดินผ่านประตูหมุนเข้าไปที่โถงสีทองสุกสว่าง

กระเช้าดอกไม้สองแถวเรียงรายไปตามทางจนถึงทางขึ้นบันไดชั้นสอง ลู่เฉินเหยียบก้าวขึ้นบันไดไปก็ถึงหน้างานเลี้ยงโดยตรง

ตอนที่เดินขึ้นมา เขารู้สึกจิตใจไม่สงบอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป

แต่ตอนนี้นึกไม่ออก

โต๊ะหลายสิบตัวถูกจัดวางในฮอลล์หลัก ผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดตามีดอกไม้สดประดับประดาและเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารสีเงินแวววาว ยังไม่ทันเริ่มงานก็มีแขกนั่งกันหลายคนแล้ว บนเวทีมีวงดนตรีกำลังแสดงอยู่

ลู่เฉินสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่า หญิงสาวสวยในชุดราตรีสีม่วงที่กำลังยืนอยู่ใต้โคมไฟคริสตัลขนาดใหญ่ พูดคุยอยู่กับสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีสองสามคนอย่างสนุกสนาน ดูเหมือนจะเป็นจุดสนใจของทั้งฮอลล์

ซูจิ้ง!

ลู่เฉินเคยเห็นรูปของซูจิ้ง ฝ่ายนั้นดูสะดุดตาขนาดนี้ เขาจึงจำได้ไม่ยาก

คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วลู่เฉินก็เดินตรงเข้าไปหาซูจิ้ง

ซูจิ้งไวต่อความรู้สึก ลู่เฉินเพิ่งเดินเข้าไปใกล้เธอก็หันมาสนใจเขาทันที สายตาของเธอตกทอดลงบนร่างของลู่เฉิน ประกายตาปรากฏแววสงสัย

แต่รวดเร็วมาก ความสงสัยเปลี่ยนเป็นความดีใจ

“ขอตัวสักครู่นะคะ…”

เธอพูดกับคนที่คุยอยู่ แล้วหันมาต้อนรับลู่เฉิน “ลู่เฉิน!?”

ลู่เฉินพยักหน้า “พี่จิ้งสวัสดีครับ!”

ซูจิ้งอายุ 37 ปีแล้ว แต่เธอดูแลตัวเองดีมาก มองดูเหมือนเพิ่งอายุสามสิบต้นๆ ดวงตาเรียวยาวเหมือนหงส์รับกับคิ้วโก่ง เครื่องหน้าโดดเด่น แต่งหน้าประณีต ดูเหมือนสาวน้อยที่มีวุฒิภาวะ

หากพูดถึงเรื่องรูปโฉมเพียงอย่างเดียวเธอสู้เฉินเฟยเอ๋อร์ไม่ได้ แต่เธอมีความสง่างามและมีสไตล์เป็นของตัวเอง รอยยิ้มที่ดูสดชื่นแจ่มใส ทำให้ทุกคนรู้สึกอยากเข้าใกล้เธอ