(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 43

ตอนที่ 43 กลายเป็นตำนาน

“เสี่ยวลู่สุดยอด!” บรรณาธิการเว็บไซต์คนหนึ่งพูดขึ้น

“เพลงของเสี่ยวลู่ไม่เลว!” เถ้าแก่บาร์มีชื่อเสียงคนหนึ่งพูดตาม

“เสี่ยวลู่หล่อมาก!” พิธีกรสาวสถานีโทรทัศน์แห่งหนึ่งก็พูดด้วย

“เสี่ยวลู่…”

ภายในโซนวีไอพีชั้นบนของบาร์บลูโลตัส จู่ๆ ก็กลายเป็นฟาร์มเลี้ยงกวางทันที เสียงปรบมือทักทาย ‘กวางน้อย’ ‘กวางน้อย’[1] อย่างอบอุ่นดังติดต่อกันไม่หยุด

ลู่เฉินได้รับการแนะนำจากเถ้าแก่สองคนอย่างฉางเหว่ยและเฉินเจี้ยนหาว จึงรู้จักบุคคลในวงการที่อยู่ในงานจำ นวนไม่น้อย เขาและพวกเธอล้วนได้รับการเชิญจากบริษัทชิงอวี่มีเดียและบาร์บลูโลตัส ทุกคนมีตำแหน่งและชื่อเสียงในธุรกิจของแต่ละคน

ไม่ว่าจะเป็นด้วยความจริงใจหรือเสแสร้ง พวกผู้อาวุโสที่อยู่ในวงการต่างก็แสดงความเป็นมิตรและชื่นชมลู่เฉินมาก

น้อยมากที่คนใหม่เพิ่งเข้าวงการจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้!

แต่ผลงานของลู่เฉินทำให้คนต้องทึ่ง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีประวัติและฐานะอย่างไร แต่มารยาทของเขานั้นดีไร้ซึ่งที่ติ พบปะผู้คนในสังคมด้วยความถ่อมตัวและสุภาพ มาดสุขุมเยือกเย็นและสง่าทำให้ฉางเหว่ยแอบสงสัย

ฉางเหว่ยได้รับคำอธิบายจากปากของเฉินเจี้ยนหาวว่าบ้านของลู่เฉินฐานะไม่ดี แต่สังเกตจากท่าทีของลู่เฉิน เขาไม่น่าจะใช่เด็กที่มาจากบ้านที่มีฐานะธรรมดาอย่างแน่นอน เนื่องจากบุคลิกลักษณะและอุปนิสัยใช่ว่าจะสามารถแสร้งทำออกมาได้

ในฐานะผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในวงการมานาน กับดวงตาที่เฉียบคมคู่นั้นของฉางเหว่ย เขาก็ยังมองไม่ออกถึงความตื้นลึกของลู่เฉิน เขาจึงกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับการพูดคุยที่กำลังจะเกิดขึ้น

“นี่คือผู้จัดการต่ง ผู้จัดการใหญ่ต่งอวี่ของบริษัทชิงอวี่มีเดีย!”

คนที่ถูกแนะนำคนสุดท้ายคือผู้หญิงที่สวมเสื้อผ้าฤดูร้อนของพราด้า ทั้งรูปร่างและหน้าตาของเธอ รวมทั้งแว่นตากรอบสีดำที่สวมใส่ ทำให้ในหัวของลู่เฉินพลันนึกถึงตัวหนังสือสีทองขนาดใหญ่สองตัวว่า ‘สาวเนิร์ด’

“สวัสดีครับผู้จัดการต่ง”

ลู่เฉินจับมือเรียวยาวของอีกฝ่ายเบาๆ แล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า “ขอบคุณครับ!”

ต่งอวี่มองหนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้าตัวเองด้วยความสนใจ ยิ้มบางพลางพูด “ไม่เป็นไรค่ะ”

ลู่เฉินขอบคุณที่บริษัทชิงอวี่มีเดียเป็นคนออกเงินจัดงานเทศกาลคาร์นิวัลไนท์ในครั้งนี้ ให้โอกาสเขาได้มายืนบนเวที ร้องเพลงที่อยู่ในฝันต่อหน้าผู้คนนับพัน

หางตาของเขาเหลือบมองซูชิงเหมยที่นั่งอยู่ไม่ไกลและแสร้งทำเป็นไม่สนใจ

ฉางเหว่ยพูดได้จังหวะพอดี “พวกเราทุกคนเข้าไปคุยกันข้างในกันเถอะ”

การแสดงด้านนอกยังคงดำเนินต่อไป เสียงดังรบกวนไม่เป็นผลดีต่อการสนทนา ดังนั้นทุกคนจึงเดินเข้าไปในบาร์

พวกเขาเลือกโต๊ะเหล้าที่ใหญ่ที่สุด คนที่นั่งลงนอกจากลู่เฉินแล้ว ยังมีต่งอวี่ ฉางเหว่ย เฉินเจี้ยนหาว กานไค่ ฉินฮั่นหยาง พี่น่า รวมทั้งซูชิงเหมย

ฉินฮั่นหยางกับพี่น่ารู้ดี ถ้าหากไม่ใช่เพราะบารมีของลู่เฉิน เกรงว่าทั้งสองคนคงไม่สิทธิ์มานั่งที่นี่ เพราะฉะนั้นแต่ละคนจึงสั่งค็อกเทลมาดื่มไปพลาง มองตัวเองเป็นคนที่เดินผ่านมาไปพลางเท่านั้น

เหล้าและไวน์เพิ่งเข้ามาเสิร์ฟ ฉางเหว่ยก็พูดตรงประเด็นทันที

“ลู่เฉิน ผมกับผู้จัดการต่งสนใจเพลงต้นฉบับสองเพลงที่คุณร้องในคืนนี้มาก ไม่ทราบว่าคุณจะยอมขายให้พวกเราไหมครับ”

เดิมทีเขาไม่อยากออกตัวรีบร้อนขนาดนั้น แต่ลู่เฉินนิ่งมาก ทำให้เขายอมทิ้งความคิดพวกนั้นไป

แล้วจึงพูดออกมาตามตรง!

ลู่เฉินแววตาเป็นประกายแวบหนึ่ง ยิ้มพูดว่า “ในเมื่อคุณฉางกับคุณต่งชอบ ผมก็ยอมขายครับ ไม่ทราบว่าทั้งสองคนยอมซื้อค่าลิขสิทธิ์เท่าไรครับ”

ฉางเหว่ยกับต่งอวี่มองหน้ากัน แววตาของทั้งสองคนเผยความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย

ลู่เฉินไม่เหมือนเด็กที่เพิ่งเข้าสังคมอย่างสิ้นเชิง เขาสงบนิ่งเกินความคาดหมายของทุกคน!

ต่งอวี่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงชูนิ้วขาวเรียวยาวสองนิ้วขึ้นมา พูดว่า “ทั้งสองเพลง สองแสน!”

เพลงละหนึ่งแสน ต่อให้เป็นเนื้อร้องและทำนองทั้งหมดก็เหมือนเป็นการปฏิบัติกับคนที่มีชื่อเสียง พูดได้ว่าจริงใจอย่างยิ่ง

เดิมทีต่งอวี่ไม่คิดเสนอราคาที่สูงขนาดนี้ แต่ท่าทางของลู่เฉินทำให้เธอเปลี่ยนความคิด เสนอไพ่ใบสุดท้ายของตัวเองออกมา เพื่อลองดูผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น

สำหรับคนใหม่แล้ว ราคาแบบนี้ไม่เพียงแต่เป็นผลประโยชน์ที่แท้จริง แต่ยังช่วยยกระดับฐานะของตัวเองอีก!

ขอแค่ลู่เฉินเซ็นสัญญาโอนลิขสิทธิ์ เขาก็จะมีคุณสมบัติเป็นหนึ่งในผู้ที่มีชื่อเสียงแล้ว

หรือจะพูดว่าเฟื่องฟูขึ้นมาในพริบตาเดียวก็ได้!

ทว่าลู่เฉินไม่ได้เผยสีหน้าตื่นเต้นออกมาสักนิด ราวกับว่าราคานี้ก็เป็นเหมือนที่เขาคาดคิดเอาไว้ สีหน้าที่เฉยชาทำให้ต่งอวี่รู้สึกว่ากำลังชกหมัดเต็มแรงอยู่กลางอากาศ

บรรยากาศบนโต๊ะพลันเปลี่ยนเป็นอึมครึมเล็กน้อย

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ลู่เฉินจึงพูดว่า “เดอะบลูโลตัสสองแสน นอกจากสิทธิ์ในการลงนามทรัพย์สินทางปัญญาแล้วอย่างอื่นสามารถโอนได้ครับ!”

สองแสนต่อหนึ่งเพลง!

ลู่เฉินเพิ่มราคาอีกหนึ่งเท่า!

“สองแสนเรอะ”

ซูชิงเหมยที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่งอวี่จึงทนไม่ไหวในที่สุด แล้วจึงพูดเสียงดังออกมาว่า “คุณคิดว่าคุณเป็นเสวี๋ยนชิงอีเหรอ”

เสวี๋ยนชิงอีเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากในประเทศ เป็นนักแต่งเพลงชั้นนำ เคยแต่งเพลงให้กับนักร้องระดับดีวาออกอัลบั้มมากมาย และมีผลงานเพลงคลาสสิคที่เป็นประวัติการณ์ไม่น้อย

ราคาสองแสนเชิญเขาออกงานไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้าอยากจะสร้างความสัมพันธ์ ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

โอกาสแบบนี้ถ้าหากพลาด เขาก็ไม่อาจอาศัยอยู่ในโฮ่วไห่ได้อีกต่อไป!

เรื่องราคาไม่ต้องพูดถึง

เพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ มีเจ้าของแล้ว แรงกดดันของต่งอวี่กับฉางเหว่ยเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน กานไค่เกือบจะลุกขึ้นพรวด

วงเฮสิเทชั่นได้เพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ ไปครอบครอง บดขยี้วงจื่อเป่ยเจินได้อย่างสบาย!

เขาอยากออกเงินซื้อเพลง ‘เดอะบลูโลตัส’ ด้วยตัวเองจริงๆ

ซูชิงเหมยกลับจ้องมองลู่เฉิน แล้วถามว่า “ในเมื่อไม่เหมาะกับคุณ แล้วคุณเขียนเพลงนี้ออกมาได้ยังไง”

ถึงแม้จะเป็นการเค้นถามเล็กน้อย แต่คำถามนี้คาดว่าทุกคนก็อยากถามเช่นกัน

เพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ นี้ไม่เหมือนเพลงที่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งจะเขียนออกมาได้จริงๆ ไม่มีประสบการณ์ที่เพียงพอ ไม่มีความสุขุมแห่งกาลเวลา แล้วจะแสดงความรู้สึกที่ผ่านโลกมามากได้อย่างไร

และเนื้อหาของเพลงดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับลู่เฉินเท่าไร

ทว่าเพลงนี้ก็เป็นเพลงที่แต่งขึ้นเองจริงๆ ในเมื่อลู่เฉินกล้าเอามันออกมาขายในราคาสูง แสดงว่าไม่ต้องกลัวปัญหาเรื่องของลิขสิทธิ์ และทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ก็ไม่ยอมให้เกิดเรื่องที่ไม่ยุติธรรมอย่างแน่นอน

สายตาของทุกคนจ้องมองไปที่ตัวของเขา

ลู่เฉินหัวเราะเบาๆ พูดด้วยเสียงอันไพเราะว่า “ไม่นานมานี้ ผมบังเอิญได้มีโอกาส รู้จักกับนักร้องพเนจรคนหนึ่ง เขาเคยเดินทางไปยังพรมแดนธิเบต และเคยเร่ร่อนไปทั่ว…”

“เขาเหนื่อยล้า หดหู่ แต่ก็เข้มแข็งมาก”

“เขาบอกหลายสิ่งหลายอย่างกับผม และยังสอนผมอีกหลายเรื่องด้วยครับ…”

“เขาเป็นอาจารย์ของผมเองครับ!”

พอฟังลู่เฉินเล่าเรื่องจบแล้ว ทุกคนเงียบไป

ผ่านไปนานพักหนึ่ง ต่งอวี่จึงถามว่า “ลู่เฉิน คุณบอกชื่อของเขาให้ฉันได้ไหมคะ”

“สวี่ป๋อครับ…”

ลู่เฉินพูดอย่างจริงจัง “ชื่อของเขาคือสวี่ป๋อ!”

ถึงแม้ผมจะไม่สามารถเล่าความจริงกับใครได้ แต่ผมก็บอกชื่อของคุณได้ จะได้กลายเป็นตำนานของโลก!

…………………………………………………………………………

[1] คำว่า “ลู่” แปลว่า กวาง ดังนั้น “เสี่ยวลู่” จึงแปลว่า กวางน้อย