(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 434

ตอนที่ 434 นักแต่งเพลงมือทอง

บรรยากาศยามค่ำคืนของเซียงเจียง เป็นโลกที่เต็มไปด้วยแสงไฟสีทองส่องสว่างไปทั่ว

ในโลกใบนี้ มีงานสังคมถูกจัดขึ้นนับไม่ถ้วน หญิงสาวในชุดราตรีสวยงามผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปตามงานสังคมต่างๆ สวมหน้ากากหลอกลวงพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ไม่จริงใจ แต่กลับพูดกันอย่างสนุกสนาน

ทุกวันยังมีการสร้างข่าวต่างๆ นับไม่ถ้วน

คืนนี้เลยเวลาสองทุ่มไปแล้ว งานกาล่าดินเนอร์การกุศลที่จัดโดยซูจิ้งได้ปิดฉากลงอย่างเป็นทางการ งานประมูลครั้งนี้ได้รับเงินบริจาคเกินกว่าสิบล้านหยวน หลักๆ เพื่อช่วยเหลือแม่และเด็กที่ยากจนในเซียงเจียง

คนรวยในเซียงเจียงมีมาก แต่ละรายมีทรัพย์สมบัติมหาศาลนับไม่ถ้วน มีหลายคนที่มีทั้งเกียรติยศ ชื่อเสียง และเงินทอง แต่ในประชากรสิบสามล้านกว่าคน ส่วนใหญ่ยังเป็นกลุ่มคนจน

ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นสูงหรือสื่อที่อยู่ในมือของชนชั้นสูง มีน้อยคนมากที่สนใจคนในสังคมชั้นล่าง ชนชั้นรากหญ้านับไม่ถ้วนที่ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ เทียบกับคนที่รวยล้นฟ้า พวกเขาไม่ต่างอะไรกับมดตัวหนึ่งที่ไม่อาจทนรับคลื่นพายุได้เลยสักนิด

หลายสิบปีที่กลับคืนสู่จีน เศรษฐกิจของเซียงเจียงรุ่งเรืองถึงขีดสุด แต่ความขัดแย้งทางสังคมกลับปะทุขึ้น คนที่มีปัญญารับรู้ว่าปัญหาทางสังคมที่ใหญ่ที่สุดของเซียงเจียงอยู่ตรงไหน ถึงได้ออกมาเรียกร้องให้มีการปรับปรุงคุณภาพชีวิตของประชากรชั้นล่าง

ซูจิ้งเป็นหนึ่งในนั้น เมื่อนานมาแล้วเธอเริ่มสนใจกลุ่มคนจนในเซียงเจียง หลังจากแต่งงานเข้าสู่ตระกูลใหญ่ก็ก่อตั้งมูลนิธิการกุศลขึ้น ใช้อิทธิพลและเส้นสายของตัวเองไปช่วยเหลือคนที่ต้องการเหล่านั้น

ยืนหยัดมาได้สิบกว่าปี แม้ชื่อเสียงในวงการบันเทิงของเธอจะไม่สู้เมื่อก่อน แต่ทั้งตำแหน่งและความศรัทธาในตัวเธอไม่ได้ด้อยไปกว่าดาราซูเปอร์สตาร์เลย คืนนี้ยอดเงินระดมทุนจึงบรรลุเป้าหมายไปได้อย่างราบรื่น

“ลู่เฉิน ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณมาก!”

หลังจากเสร็จงานแล้ว ซูจิ้งส่งแขกแต่ละคนกลับ ให้ผู้ช่วยรั้งลู่เฉินให้อยู่ต่อก่อน

“ไปดื่มกาแฟด้วยกันสักแก้วเป็นไง?”

ลู่เฉินยิ้ม “ดื่มกาแฟตอนกลางคืนไม่ดีมั้งครับ แต่ในเมื่อพี่จิ้งออกปาก ผมก็จะไปเป็นเพื่อน”

ซูจิ้งยิ้มละมุน “ราตรีแห่งเซียงเจียงยังไม่ทันเริ่มต้นด้วยซ้ำ”

ซูจิ้งเชิญลู่เฉินไปที่ร้านกาแฟข้างโรงแรมแชงกรีลา ว่ากันว่าที่นี่เป็นร้านกาแฟที่ขึ้นชื่อที่สุดของเซียงเจียง ถ้าไม่จองก่อนล่วงหน้าคงจะไม่มีที่ว่างให้นั่ง

ที่นั่งที่ซูจิ้งจองไว้นั้นดีมาก อยู่ติดกับหน้าต่างบานใหญ่จรดพื้น หันออกไปมอง ก็จะเห็นวิวยามค่ำคืนของอ่าววิคตอเรียอันสวยงามไกลสุดลูกตา

ลิ้มรสกาแฟบดด้วยมือรสเข้ม ฟังเสียงเปียโนบรรเลงภายในร้าน เบื้องหน้าเป็นสาวสวยพราวเสน่ห์คนหนึ่ง ทำให้ลู่เฉินรู้สึกว่าการมาเซียงเจียงครั้งนี้ไม่เสียเที่ยว

แน่นอนว่าแค่ชื่นชมคนงามเท่านั้น ไม่มีความคิดอื่น

บางทีอาจเป็นเพราะความเรียบง่ายของลู่เฉินทำให้ซูจิ้งรู้สึกดีด้วย เธอมองสำรวจเขาอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ยอมรับว่า “เฟยเอ๋อร์หาแฟนได้ดีจริงๆ ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเธอก็อดดีใจไปด้วยไม่ได้”

แม้จะชมตัวเอง แต่ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ ลู่เฉินยิ้มแหย “พี่จิ้งครับ พี่พูดแบบนี้ผมเขินแย่เลย”

ซูจิ้งเม้มปากยิ้ม “เขินอะไรกัน สายตาของเฟยเอ๋อร์ดีกว่าฉันอยู่แล้ว ตอนแรกเธอเตือนไม่ให้ฉันแต่งเข้าตระกูลใหญ่ คิดว่าผู้หญิงควรจะมีชีวิตของตัวเอง จนฉันเกือบจะเลิกคบเธอไปเลย”

เธอหุบยิ้ม ลดเสียงต่ำ “ตอนนี้คิดแล้ว ที่เธอพูดน่ะถูกที่สุด”

ลู่เฉินเงียบงัน

ต่อให้เป็นการพบกันครั้งแรก แต่เขาดูออกว่าภายใต้ความงามที่เจิดจรัสของเธอนั้นแอบซ่อนความขมขื่นที่ไม่อยากให้ใครรู้เอาไว้อยู่

หากไตร่ตรองดูก็จะเข้าใจ เธอผู้ซึ่งเคยเป็นอดีตราชินีตัวน้อยกลับเข้าสู่วงการบันเทิงใหม่อีกครั้งไม่ได้โด่งดังเท่าเดิม แม้มูลนิธิการกุศลจะสั่งสมชื่อเสียงดีงามเอาไว้ในแวดวงไฮโซ แต่หน้าตานั้นคนอื่นเป็นฝ่ายให้ ความโดดเด่นและเกียรติยศเหมือนกับปราสาททราย แค่คลื่นพัดมากระทบก็พังทลายลงทันที

หากต้องการสร้างฐานอันมั่นคงในเซียงเจียง ต้องอาศัยความสามารถของตัวเองล้วนๆ!