(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 437

ตอนที่ 437 เหมือนจะมีความสามารถ (2)

เวลาสี่ทุ่มกว่า สำหรับการใช้ชีวิตของคนฮ่องกงแล้ว ช่วงที่มีสีสันที่สุดของชีวิตยามค่ำคืนยังมาไม่ถึง บรรยากาศในบาร์ลาดอลเซ่วิต้า 97 กำลังกรึ่มๆ พอดี

การแข่งขันราชาเพลงแอลดีวีมีชื่อเสียงมาก อันที่จริงเป็นกิจกรรมบันเทิงที่จัดขึ้นเพื่อความสนุกสนานของบาร์เท่านั้น หัวใจหลักคือการเชิญลูกค้าเข้ามามีส่วนร่วม ไม่ว่าใครก็สามารถขึ้นไปร้องเพลงบนเวที อวดพลังการร้องเพลงของตัวเองได้

แต่คืนนี้ไม่เหมือนเดิม การปรากฏตัวของนักร้องอย่างเยี่ยเซวียนทำให้การแข่งขันนี้หมดความตื่นเต้น แต่ผู้แข่งขันคนอื่นก็รู้สึกผ่อนคลายเพราะเหตุนี้เช่นกัน ความคิดที่อยากจะแข่งขันลดลง ความรู้สึกบันเทิงสนุกสนานเพิ่มขึ้นไม่น้อย

ระดับความสามารถของพวกนักร้องมือสมัครเล่นที่ขึ้นไปแข่งขันตามลำดับหมายเลขนั้นแตกต่างกันไป บางคนได้รับเสียงปรบมือคึกคัก บางคนมีแต่เสียงโห่เป็นพักๆ

คนที่ถูกโห่ใส่ก็ไม่ถือสาอะไร หัวเราะฮิๆ ร้องจนจบเพลง เพราะมีเพียงแบบนี้เท่านั้นผู้เข้าแข่งขันทุกคนถึงจะได้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากบาร์…เบียร์ดำเยอรมันสองเหยือกแก้ว

และที่บังเอิญก็คือ เยี่ยเซวียนขึ้นเวทีลำดับที่สิบสอง อยู่หน้าลู่เฉินพอดี

ดารานักร้องก็คือดารานักร้อง พอเยี่ยเซวียนปรากฏกายบนเวที เสียงปรบมือ เสียงร้องเชียร์ เสียงผิวปากก็ดังระงมไปทั่วบาร์ แล้วก็ยังมีแฟนคลับสาวๆ เรียกชื่อของเขา ราวกับว่าเป็นคอนเสิร์ตส่วนตัวของเขา บดขยี้ผู้เข้าแข่งขันที่ขึ้นไปก่อนหน้านั้นทั้งหมดในพริบตา

เยี่ยเซวียนอายุประมาณสามสิบปีกว่าๆ เขาไม่ใช่คนหล่อเหมือนที่ทุกคนยอมรับ แต่ผิวที่ขาวนวล ความสุภาพมีมารยาท และบุคลิกที่เหมือนบัณฑิตบอบบางน่าจะเป็นที่ชื่นชอบของสาวสวยเรียบร้อยบุคลิกดีเป็นอย่างมาก

เมื่อขึ้นเวที เยี่ยเซวียนจับไมค์แล้วเอ่ยว่า “คืนนี้ดีใจมากครับ ที่ได้รู้จักเพื่อนๆ ที่อยู่ที่นี่หลายคน และทุกคนก็ชอบดนตรีอีกด้วย ลาดอลเซ่วิต้า 97 ก็ดีเหมือนกันครับ”

“เดิมที ผมก็ไม่คิดจะขึ้นมาหรอกครับ แต่ว่าทุกคนยืนกราน ผมจึงได้แต่ขึ้นมาโชว์ขำแล้ว”

“วันนี้ดื่มเยอะ สภาพเลยไม่ค่อยดี ถ้าร้องแย่ทุกคนก็ไม่ต้องรู้สึกแปลกใจนะครับ”

ทุกคนหัวเราะพลางปรบมือ เพื่อสนับสนุนและให้กำลังใจเขา

เยี่ยเซวียนราวกับได้รับพลังมาจากเสียงปรบมือ จิตใจและสติดีขึ้นมาทันที เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยทีเดียวเหมือนเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตและความมีชีวิตชีวา แล้วก็ยังมีความปรารถนาที่อยากจะเปล่งเสียงร้องเพลง!

“งั้นผมจะร้องเพลงนี้ให้กับทุกคน เป็นเพลงที่ตัวผมชอบมาก ‘ยามรุ่งอรุณ’ ครับ!”

เสียงปรบมือคึกคักเพิ่มขึ้นอีกสองสามเท่า

ลู่เฉินก็ปรบมือตามเช่นกัน เขาพยักหน้าเงียบๆ พลางคิดในใจว่าคนผู้นี้มีประสบการณ์ในการควบคุมสถานการณ์หน้าเวทีมากเช่นกัน

นักร้องมีหลายประเภท นักร้องบางคนถนัดโชว์พลังในห้องอัดเสียง แต่มีนักร้องบางคนที่สามารถโชว์ความสามารถได้เต็มที่ยามที่อยู่บนเวที และสามารถควบคุมสถานการณ์หน้าเวทีได้อย่างยอดเยี่ยมเสมอ

นักร้องที่ควบคุมสถานการณ์หน้าเวทีได้อย่างชาญฉลาดสามารถสร้างบรรยากาศได้อย่างง่ายดาย จับอารมณ์ของผู้ชมได้อยู่หมัด สร้างการแสดงที่ประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดายนัก

พื้นที่ที่อยู่เบื้องหน้านั้นเล็กมาก แต่เยี่ยเซวียนพูดเพียงสองสามประโยคก็สามารถสร้างบรรยากาศได้ทันที ทำให้บาร์ลาดอลเซ่วิต้า 97 แห่งนี้กลายเป็นเวทีหลักของตัวเองอย่างสิ้นเชิง เห็นได้ชัดว่ามีความรู้ที่ลึกซึ้งและยอดเยี่ยม

สามารถเรียกได้ว่าคนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตาอย่างแท้จริง!

พลังการร้องเพลงของเยี่ยเซวียนก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน เพลง ‘ยามรุ่งอรุณ’ ไม่ใช่ผลงานของเขาเอง แต่เป็นผลงานอันโด่งดังของหลิวกั่งเซิงราชาเพลงระดับซูเปอร์สตาร์ของฮ่องกง สามารถพูดได้ว่าในฮ่องกงรู้จักเพลงนี้กันทุกครัวเรือน

เพื่อเป็นการยกย่องรุ่นพี่ นักร้องฮ่องกงได้นำเพลงนี้มาคัฟเวอร์มากมาย เพราะทุกคนคุ้ยเคยเป็นอย่างดี ดังนั้นมาตรฐานการประเมินจึงสูงมากเช่นกัน หากไม่มีพลังร้องเพลงที่แข็งแกร่งแล้วอยากจะร้องคัฟเวอร์ ‘ยามรุ่งอรุณ’ ละก็ นั่นคือการสร้างความอัปยศให้ตัวเองแท้ๆ

‘ยามรุ่งอรุณ’ ไม่ใช่เพลงเร็วหรือเพลงฮิตติดปากแบบนั้น เป็นเพลงที่ต้องใช้ทักษะการร้องเพลงค่อนข้างสูง

ท่ามกลางการบรรเลงดนตรีประกอบของวงในบาร์ เยี่ยเซวียนจับไมค์และร้องอย่างตั้งใจมาก เสียงร้องของเขาสูงและดังกังวาน จับท่อนเสียงสูงของเพลงได้อย่างสบาย จนถึงท่อนฮุกก็ร้องได้จับใจนัก

หากจะพูดถึงข้อบกพร่องละก็ นั่นก็คือความลึกซึ้งในส่วนของเสียงกลางและต่ำยังไม่มากพอ ทำให้ผลงานเพลงคลาสสิคเพลงนี้ฟังดูแล้วขาดความหนา ไม่เพียงพอให้คนฟังเข้าถึงรสชาติอย่างลึกซึ้ง

แต่จุดด่างพร้อยเล็กๆ น้อยๆ ไม่สามารถบดบังจุดเด่นได้ เยี่ยเซวียนร้องเพลง ‘ยามรุ่งอรุณ’ จบแล้ว ความฮือฮาพลันดังขึ้นทั่วทั้งบาร์

“ขออีกเพลง!”

มีคนตะโกนเสียงดัง เพิ่งสิ้นเสียงของเขาก็ได้รับการขานรับและเห็นด้วยจากคนมากมาย

ร้องเพลง ‘ยามรุ่งอรุณ’ ที่มีระดับความยากสูงจบไปแล้ว หน้าผากของเยี่ยเซวียนมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมา เขายิ้มแล้วโบกมือเอ่ยว่า “ขอบคุณทุกคนครับ คืนนี้ทุกคนต้องมีความสุขเป็นหลัก ผมไม่อยากทำลายกฎครับ ดังนั้นขอโทษด้วยนะครับ!”

จริงๆ แล้วสายตาที่ทุกคนมองลู่เฉินมีความเห็นใจอยู่นิดๆ เพราะก่อนหน้านั้นเยี่ยเซวียนแสดงได้สุดยอดมาก แรงกดดันของเขาจึงมากกว่าเป็นธรรมดา

โชคดีที่ลู่เฉินทั้งสูงและหล่อ อย่างน้อยก็เรียกความประทับใจกลับมาได้บ้าง โดยเฉพาะสำหรับแขกผู้หญิงพวกนั้น

“คนหล่อสู้ๆ!”

เสียงออดอ้อนสดใสดังมาจากกลุ่มผู้คน สร้างรอยยิ้มขึ้นมาทันที

ลู่เฉินยิ้มจางๆ แล้วถามมือกีตาร์ของวงดนตรีบนเวทีว่า “มีกีตาร์สำรองไหมครับ”

สำหรับมือกีตาร์ส่วนใหญ่ เครื่องดนตรีของพวกเขาคือชีวิตที่สองหรือไม่ก็ภรรยาคนที่สองเลยก็ว่าได้ โดยทั่วไปจะไม่ยอมให้คนอื่นยืมใช้ ดังนั้นลู่เฉินจึงขอใช้ตัวสำรอง

มือกีตาร์ตกใจมาก “คุณจะเล่นเองร้องเองเหรอ”

ลู่เฉินพยักหน้า

มือกีตาร์คนนี้เป็นกันเองมาก ยื่นกีตาร์ของเขาให้ลู่เฉินโดยตรง “งั้นใช้ของผมก็ได้ เสียงแม่นกว่า”

ลู่เฉินรับมา “ขอบคุณครับ!”

เขาขอเก้าอี้อีกหนึ่งตัว จากนั้นจึงปรับระดับความสูงของไมค์ใหม่อีกครั้งแล้วนั่งลง

บรรยากาศภายในบาร์ลาดอลเซ่วิต้า 97 เงียบลงทันที แม้แต่บาร์เทนเดอร์ก็ยังวางขวดเชคค็อกเทลที่อยู่ในมือลงพวกเขาก็อยากจะดูว่า หนุ่มหล่อคนนี้จะแสดงโชว์แบบไหนให้ทุกคนดู

เล่นเองร้องเองเหรอ? ดูเหมือนจะมีความสามารถอยู่บ้าง

…………………………………………………………………………