(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 458

ตอนที่ 458 ร้องเพลง

ห่างกันช่วงสั้นๆ ยิ่งรักกันมากกว่าเพิ่งแต่งงาน ลองคำนวณดูแล้วทั้งสองคนไม่ได้เจอหน้ากันครึ่งเดือนกว่าแล้ว

คู่รักที่รักกันดูดดื่มล้วนอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา การแยกกันอยู่คนละฟากฟ้าเป็นความทรมานที่ยากจะทัดทานได้ ยามที่เจอหน้ากันอีกครั้ง ไฟรักจึงลุกโชนมากขึ้นเป็นพิเศษ

ทว่าตอนนี้ฟ้ายังไม่มืด และเพิ่งถ่ายละครเสร็จ ด้านนอกกระโจมมีคนเดินไปมาขวักไขว่ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ลู่เฉินจึงต้องระงับอารมณ์ชั่วแล่นไว้ ได้แต่แลกเปลี่ยนความอบอุ่นกับเฉินเฟยเอ๋อร์เล็กๆ น้อยๆ เพื่อระบายความคิดถึง

เฉินเฟยเอ๋อร์หน้าแดงระเรื่อคว้ามือของลู่เฉินที่กำลังรุ่มร่ามอยู่ในกระโปรงของตัวเอง นัยน์ตาสวยแฝงอารมณ์รักเอ่ยพูดอย่างเขินอาย “พอแล้ว ตอนค่ำ…ตอนค่ำค่อยว่ากัน”

ดวงตาของเธอสวยงามราวกับสายน้ำที่หยดย้อย อย่าให้พูดเลยว่างดงามอ่อนหวานมากเพียงใด

โชคดีที่ลู่เฉินมีสติที่แน่วแน่มากพอ มิฉะนั้นเขาคงจะผลักเธอล้มลงก่อนแล้วค่อยว่ากันโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เขาชักมือกลับอย่างเสียดาย ก้มหน้าแล้วหอมแก้มเฉินเฟยเอ๋อร์หนึ่งที

ทั้งสองคนนั่งเคียงข้างกัน เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นของแต่ละฝ่าย

ลู่เฉินเล่าเรื่องทุกอย่างที่ตัวเองพบเจอให้เฉินเฟยเอ๋อร์ฟังโดยไม่บิดพลิ้ว เทียบกับเฉินเฟยเอ๋อร์ที่ถ่ายละครอยู่ที่นี่เขามีเรื่องให้เล่าเยอะกว่าเธอ ดังนั้นส่วนใหญ่แล้วเฉินเฟยเอ๋อร์จะเป็นผู้ฟังเสียมากกว่า

หลังจากเฉินเฟยเอ๋อร์ฟังจบ ก็ยิ้มพลางพูดว่า “นายโชคดีมากๆ ที่ได้รับคำชมจากหลิวกั่งเซิง มีเขาคอยคุ้มครอง อย่างนั้นนายก็สามารถเดินเบ่งในวงการบันเทิงฮ่องกงได้เลย!”

พูดแบบนี้…

ลู่เฉินรู้สึกทึ่งแฟนสาวของตัวเอง…เธอคงจะดูภาพยนตร์แก๊งมาเฟียฮ่องกงเยอะมากแน่นอน

“คุณรู้จักหลิวกั่งเซิง?”

เฉินเฟยเอ๋อร์ตอบว่า “เคยเจอสองครั้ง แต่ไม่สนิท เพื่อนที่ฮ่องกงของฉันหลักๆ แล้วก็คือพี่ซูจิ้ง”

ลู่เฉินถามว่า “แล้วคุณนายจินล่ะ”

เฉินเฟยเอ๋อร์หัวเราะพลางเอ่ยว่า “คุณนายจินเป็นคนฉลาดทันคน สามารถร่วมงานได้แต่ไม่เหมาะคบเป็นเพื่อน”

ลู่เฉินพยักหน้า เขาพลางนึกถึงโจวอี้ขึ้นมา

การประเมินของเฉินเฟยเอ๋อร์แม่นยำมาก คุณนายจินด้วยคุณสมบัติแล้วไม่ต่างกับโจวอี้มากนัก

“เอ๊ะ?”

เฉินเฟยเอ๋อร์หยิบแส้ที่อยู่ตรงหัวเตียงขึ้นมา แล้วถามอย่างสงสัยว่า “ไปเอามาจากที่ไหนคะ”

“อ้อ!”

ลู่เฉินอธิบายว่า “เมื่อกี้ผมเจอสาวน้อยเผ่ามองโกล เก๋อเกินถ่าน่า เธอยัดใส่มือของผมครับ”

คนอื่นให้ของขวัญหากทิ้งก็รู้สึกแกรงใจ ดังนั้นเมื่อครู่ตอนที่เข้ามา เขาจึงวางไว้ตรงนี้

“เก๋อเกินถ่าน่า”

เฉินเฟยเอ๋อร์ตกใจ “ใช่เก๋อเกินถ่าน่าบ้านฉี่เหยียนหรือเปล่าคะ เด็กสาวที่สวยมากคนนั้น”

ลู่เฉินไม่ค่อยมั่นใจ “น่าจะใช่มั้งครับ”

เฉินเฟยเอ๋อร์เบิกตาโต ชูแส้ที่อยู่ในมือ “เธอยัดแส้นี้ให้นาย จากนั้นนายก็รับไว้ ไม่ได้คืนเธอเหรอ”

“เอ่อ…”

ลู่เฉินรู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมกะทันหัน “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”

เฉินเฟยเอ๋อร์หัวเราะขึ้นมาทันที หัวเราะอย่างเริงร่า

เธอซบไปที่ไหล่ของลู่เฉิน แล้วหัวเราะพลางพูดว่า “นี่คือแส้ของหญิงสาวเผ่ามองโกล ที่ทำขึ้นมาด้วยตัวเอง โดยทั่วไปจะมอบให้กับคนที่ชอบ ถือว่าเป็นของแทนใจ”

“เก๋อเกินถ่าน่าชอบนายเข้าแล้ว เกิดรักแรกพบกับนาย ดังนั้นเธอถึงมอบแส้นี้ให้ตอนที่เจอหน้า!”

“นายกลับรับเอาไว้ เหอะๆ!”