(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 459

ตอนที่ 459 ทุ่งหญ้าแสนงาม บ้านของฉัน

ผู้คนมามุงล้อมรอบกองไฟริมแม่น้ำเยอะขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกว่าคนเลี้ยงสัตว์ที่อยู่ในลานเลี้ยงสัตว์มารวมตัวกันทั้งหมดเปลวไฟลุกโชติช่วงชัชวาลส่องใบหน้าทุกคนให้สว่างขึ้น ราวกับภาพเขียนสีน้ำมันขนาดยักษ์ แต่มีชีวิตชีวาอย่างหาที่เปรียบมิได้

แม่น้ำสุ่ยเฉวียนงดงามเหมือนดั่งหยกสวยไหลผ่านทุ่งหญ้าอย่างเงียบสงบ คลื่นน้ำระยิบระยับนั่นคือแสงสว่างของพระจันทร์ เสียงแผดร้องของม้าดังมาแต่ไกล สายลมพัดเอื่อย พัดพากลิ่นหอมของไอดินและกลิ่นหญ้ามากับสายลม

ท่ามกลางการจดจ้องของทุกคน ลู่เฉินก้าวเดินไปอยู่ตรงหน้าของชายชราคนเลี้ยงสัตว์คนหนึ่ง โน้มตัวแล้วถามว่า“ท่านผู้เฒ่าครับ ผมขอยืมซอหัวม้าของคุณหน่อยได้ไหมครับ”

ชายชราคนเลี้ยงสัตว์คนนี้อายุมากแล้ว ผิวคล้ำร่องลึกแตกลายบนใบหน้าบ่งบอกว่าผ่านกาลเวลามายาวนาน ผมหงอกแกมเทาดวงตาพร่าเลือน แต่ฝีมือการสีซอหัวม้าของเขามีระดับสูงมาก

เมื่อได้ยินว่าลู่เฉินขอยืมซอของตน เขาจึงแสยะยิ้มออกมา เผยให้เห็นฟันเหลืองซีดที่ไม่เป็นระเบียบ ใบหน้าแก่ๆย่นเป็นดอกเบญจมาศ จากนั้นจึงยื่นซอหัวม้าที่อยู่ในอ้อมอกให้ลู่เฉินอย่างใจกว้าง “อะให้!”

“ขอบคุณครับ!”

ลู่เฉินรับซอมาอยู่ในมือ แล้วโน้มตัวขอบคุณอีกครั้ง

ซอตัวนี้ดูแล้วน่าจะมีอายุหลายปี คาดว่าอายุไม่น้อยไปกว่าชายชราคนเลี้ยงสัตว์ที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังรักษาได้ดีมาก หัวซอ ด้ามซอ และกล่องเสียงล้วนใช้วัสดุอย่างดี พื้นผิวสีน้ำตาลเข้มขัดเป็นมันเงาอย่างชัดเจน

ซอหัวม้าตัวนี้มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน คนที่รู้จักของเท่านั้นถึงจะรู้คุณค่าของมัน

ทุกคนล้วนตกใจ

ไม่ว่าจะเป็นลุงฉี่เหยียนและคนเลี้ยงสัตว์ในลานล่าสัตว์คนอื่น หรือแม้แต่จางเค่อ สือหล่าง และนักแสดงคนอื่นใครก็คาดคิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะใช้ซอหัวม้าบรรเลงเพลง

หลายคนที่อยู่ในนี้รู้ว่าลู่เฉินเล่นกีตาร์ได้ดีมาก แต่กีตาร์กับซอหัวม้าไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง เขาคงไม่เอาเทคนิคการดีดกีตาร์ของเขามาใช้กับซอหัวม้าหรอกกระมัง

นั่นคงเป็นเรื่องตลกชะมัด!

ลู่เฉินนั่งลงทำท่าควบม้าเล็ก กอดซอหัวม้าและลองเสียงเล็กน้อย จากนั้นจึงเอ่ยว่า “มาทุ่งหญ้ามองโกเลียเป็นครั้งแรก ที่นี่สวยงามมากจริงๆ รู้สึกเหมือนบ้านที่อยู่ในฝันของผมครับ!”

“ขณะเดียวกันก็ต้องขอขอบคุณการต้อนรับอย่างเป็นมิตรและอบอุ่นของเพื่อนๆ เผ่ามองโกล ดังนั้นผมขอมอบเพลงนี้ให้กับพวกคุณครับ!”

ถึงแม้คนจะมารวมตัวกันเยอะมาก แต่ยามที่ลู่เฉินเอ่ยปากพูด ทุกคนกลับเงียบอย่างมีมารยาท ดังนั้นเสียงของเขาจึงดังเข้าไปในหูของทุกคนอย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินลู่เฉินเอ่ยชื่นชมทุ่งหญ้ามองโกเลีย พวกคนเลี้ยงสัตว์จึงเผยรอยยิ้มภาคภูมิใจออกมา เมื่อสิ้นเสียงของเขา เสียงปรบมือคึกคักของพวกคนเลี้ยงสัตว์พลันดังขึ้น

ลู่เฉินยิ้มกริ่มรอให้เสียงปรบมือเงียบสงบก่อน จากนั้นจึงเอ่ยว่า “เพลงนี้มีชื่อว่า…”

“ทุ่งหญ้าแสนงาม บ้านของฉัน[1]!”

ทุ่งหญ้าแสนงาม บ้านของฉัน?

จางเค่อ สือหล่าง และทีมงานกองถ่ายคนอื่นๆ มองหน้ากันไม่หยุด เพราะพวกเขาไม่เคยฟังเพลงนี้มาก่อน

คนเลี้ยงสัตว์ของชนเผ่ามองโกลส่วนใหญ่แล้วฟังภาษาจีนรู้เรื่อง พวกเขาไม่รู้ว่าเพลงนี้เป็นผลงานสร้างสรรค์ของลู่เฉิน พอได้ยินชื่อเพลงก็รู้สึกว่าชอบมาก…ทุ่งหญ้าที่แสนงาม คือบ้านของพวกเขาไม่ใช่หรือ

ดังนั้นทุกคนจึงปรบมือดังอีกครั้ง แล้วก็โห่ร้องชอบใจ

คนที่อยู่ในนี้มีเพียงเฉินเฟยเอ๋อร์ที่รู้ดี เธอมองลู่เฉินด้วยอารมณ์รักที่ลึกซึ้ง นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ

“พี่เฟยเอ๋อร์…”

และในเวลานี้ เงาร่างอรชรอ้อนแอ้นแอบโผล่มาอยู่ข้างกายเฉินเฟยเอ๋อร์อย่างเงียบๆ

เฉินเฟยเอ๋อร์ยิ้มทันที “น้องเก๋อเกินถ่าน่า!”

สาวน้อยเผ่ามองโกลคนนี้มีใบหน้าที่เขินอาย พูดตะกุกตะกักเบาๆ ว่า “พี่เฟยเอ๋อร์ หนูเอาแส้ของตัวเองให้พี่ลู่เฉินคนนี้ไปแล้วค่ะ”

ลูกสาวแห่งทุ่งหญ้ากล้าที่จะรักกล้าที่จะเกลียด เมื่อเจอคนที่ชอบก็กล้าที่จะสารภาพรักก่อน จะไม่เก็บเอาไว้ในใจให้คนอื่นต้องคาดเดา เก๋อเกินถ่าน่าก็เช่นกัน

เธอไม่เคยเจอผู้ชายชาวฮั่นที่หล่อเหมือนลู่เฉินมาก่อน ดังนั้นถึงมอบแส้ของตัวเองออกไป

แต่มาตรึกตรองดูตอนหลัง ลู่เฉินเป็นแฟนของพี่เฟยเอ๋อร์ ตัวเองทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง ฉะนั้นหลังจากต่อสู้กับความคิดอย่างดุเดือดไปยกหนึ่ง สุดท้ายจึงมารับผิดกับเฉินเฟยเอ๋อร์ “…พี่อย่าโกรธนะคะ”

“น้องสาวติ๊งต๊อง…”

เฉินเฟยเอ๋อร์ยิ้มแล้วดึงเก๋อเกินถ่าน่ามาอยู่ในอ้อมกอด พลางเอ่ยว่า “พี่ไม่โกรธหรอก เพราะพี่รู้ว่าเก๋อเกินถ่าน่าเป็นผู้หญิงที่ดี ดังนั้น…พวกเรามาฟังเพลงด้วยกันเถอะ!”

เธอชอบเก๋อเกินถ่าน่ามาก แล้วจะหึงกับสาวน้อยที่ยังไม่ประสีประสาเรื่องความรักได้อย่างไร

ผู้ชายที่เหมือนอย่างลู่เฉิน มีผู้หญิงชอบหลายคนเป็นเรื่องที่ปกติมาก!