(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 497

ตอนที่ 497 ให้เขาไสหัวกลับไป

เมื่อเห็นลู่เฉิน หญิงสาวสวมชุดกระโปรงยาวก็ยื่นมือถอดแว่นตากันแดดออก เผยรอยยิ้มที่อ่อนหวานออกมา

รอยยิ้มสวยหยาดเยิ้ม ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว

ลู่เฉินไม่มีคนอื่นอยู่ในสายตาเลย เขารีบวิ่งเข้าไปตรงหน้าเธออย่างอดใจไม่ไหว พยายามอดกลั้นอารมณ์ที่อยากจะสวมกอดเธอไว้ในอ้อมแขน จับมือเธอแล้วเอ่ยว่า “คุณมาได้ยังไงครับ”

หญิงสาวชุดกระโปรงยาวสีขาวสวยงามสง่าก็คือเฉินเฟยเอ๋อร์

ถ่ายทำละครที่ทุ่งหญ้ามองโกเลีย ผิวของเธอดำลงนิดหน่อย แต่ไม่อาจทำลายเสน่ห์ของเธอได้อย่างสิ้นเชิง ตรงกันข้ามกลับยิ่งสวยและมีชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าขมวดคิ้วหรือมีรอยยิ้มล้วนเป็นความงามที่น่าประทับใจ

ลู่เฉินคาดคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเฉินเฟยเอ๋อร์จะมาฮ่องกงกับหลี่มู่ไป๋

เฉินเฟยเอ๋อร์ปล่อยให้เขาจับสองมือตามอำเภอใจ จ้องมองเขาด้วยสายตาแห่งความประดิพัทธ์ ยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “ฉันถ่ายทำฉากที่ทุ่งหญ้ามองโกเลียเสร็จแล้ว ผู้กำกับให้ฉันหยุดพักครึ่งเดือน ฉันก็เลยมา”

“เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ นายก็ไม่บอกฉัน ดีนะที่พี่มู่ซือบอกฉันแล้ว”

พอพูดถึงประโยคสุดท้าย เธอตวัดตาค้อนใส่ลู่เฉินหนึ่งที

ลู่เฉินยิ้มเจื่อนไม่พูดอะไร

เขาไม่บอกเฉินเฟยเอ๋อร์ แน่นอนว่ากลัวเธอจะเป็นห่วง จนส่งผลกระทบต่อการถ่ายทำละครโทรทัศน์

ทว่าเขากลับคาดคิดไม่ถึงว่าหลี่มู่ซือจะบอกเธอ

“นี่ๆๆ!”

หลี่มู่ไป๋ที่อยู่ข้างๆ ถูกมองข้ามจึงไม่พอใจ “ได้โปรดล่ะพวกพี่สองคนอย่ามาอวดความรักแถวนี้ได้ไหม!”

ลู่เฉินหัวเราะฮ่าๆ หมุนตัวแล้วกอดอีกฝ่ายอย่างแรง “ยินดีต้อนรับสู่ฮ่องกง!”

หลี่มู่ไป๋กลอกตา “ฮ่องกงผมคุ้นเคยมากกว่าพี่อีก ผมมีเพื่อนอยู่ที่นี่ไม่น้อย”

ลู่เฉินยอมแพ้ “พวกเราขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะ”

หลี่มู่ไป๋กับเฉินเฟยเอ๋อร์แน่นอนว่าไม่ได้มาตัวคนเดียว ต่างคนต่างพาผู้ช่วยของตัวเองมาด้วย ข้างกายของเฉินเฟยเอ๋อร์ยังมีบอดี้การ์ดหญิงอีกสองคน รวมกันแล้วทั้งหมดหกเจ็ดคน

บนลิฟต์ ลู่เฉินถามหลี่มู่ไป๋ว่า “ได้ยินพี่สาวของนายพูดว่าไปฮันนีมูนที่ฮาวายเหรอ”

“ฮันนีมูนอะไร พูดมั่วซั่ว!”

หลี่มู่ไป๋แสยะปาก “แค่ไปเที่ยวกับเพื่อน ผ่อนคลายจิตใจเท่านั้นเอง”

พูดว่าเป็นเพื่อน แต่ใบหน้าที่ภูมิใจของเขากลับปกปิดไม่มิด คาดว่าความรักกำลังไปได้สวย

ลู่เฉินถามว่า “ทำไมไม่พาเธอมาเที่ยวฮ่องกงด้วยกันล่ะ”

หลี่มู่ไป๋ทำท่าจนใจ “เธอมีธุระที่บ้าน เฉินเชี่ยนก็อยากมา แต่พอรู้ว่าแฟนของพี่…แค่กๆ!”

เขากระแอมแรงๆ สองที และแอบมองเฉินเฟยเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง

ลู่เฉินไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ทำอย่างกับว่าเขากับเฉินเชี่ยนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา อีกฝ่ายหวั่นเกรงเฉินเฟยเอ๋อร์แฟนตัวจริงของเขาดังนั้นจึงไม่กล้าตามมาด้วย แบบนี้จงใจใส่ความกันชัดๆ

จะว่าไปแล้ว ความทรงจำของเขาที่มีต่อหญิงสาวที่มีนิสัยดื้อรั้นคนนั้นค่อนข้างเลือนรางแล้ว

เฉินเฟยเอ๋อร์ดวงตากระเพื่อมหมุนวนไปมา เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

โชคดีที่ถึงชั้นของสตูดิโอแล้ว ประตูลิฟต์เปิด ทุกคนทยอยเดินออกมา

“พี่บริหารที่นี่ได้ไม่เลวนะ!”

ภายใต้การนำของลู่เฉิน คนทั้งกลุ่มเดินชมสตูดิโอของลู่เฉินก่อน

เมื่อพวกพนักงานรู้ว่าแฟนของลู่เฉิน หรือก็คือเถ้าแก่เนี้ยในอนาคตมาเยี่ยมถึงที่ จึงเอ่ยทักทายด้วยความเคารพและกระตือรือร้น เฉินเฟยเอ๋อร์ขานรับอย่างมีมารยาท ทำให้บรรยากาศในสตูดิโอดูกลมกลืนเป็นพิเศษ

สุดท้าย เขาก็อาศัยกำลังของตัวเองตีโต้กลับหงหวาได้อย่างสวยงาม

หงหวาในตอนนี้ก็เหมือนสุนัขตกน้ำ กลายเป็นเป้าหมายที่ใครเห็นเป็นรังเกียจในฮ่องกง แม้แต่โจวอี้ยังยอมแพ้ให้กับวิธีของเขา จึงพิสูจน์แล้วว่าขอเพียงใช้วิธีถูกต้อง ไม่ว่าปัญหาใดๆ ก็แก้ไขได้ไม่ยาก

“ตระกูลเจี่ยงพอมีอิทธิพลในฮ่องกงอยู่บ้าง…”

เห็นได้ชัดว่าหลี่มู่ไป๋ก็รู้รากเหง้าของหงหวาแล้ว จากนั้นเขาก็พูดเหมือนไม่ตั้งใจว่า “แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเขาจะมาขอโทษพี่ในไม่ช้า”

ลู่เฉินฉุกคิดขึ้นมา แล้วถามว่า “นายทำอะไรเหรอ”

หลี่มู่ไป๋พูดแบบนี้ แสดงว่าต้องไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขาที่ขอความช่วยเหลือจากสมาคมคุ้มครองสัตว์เลี้ยงเพื่อรับมือกับหงหวาแน่นอน

หลี่มู่ไป๋หัวเราะฮิๆ แล้วกล่าวว่า “ก็ไม่มีอะไร แค่หาคนไปช่วยตรวจสอบโรงงานใหญ่สองแห่งที่บริษัทเจี่ยงกรุ๊ปลงทุนในประเทศจีนเท่านั้นเอง”

ลู่เฉินตกใจมาก “นี่คือการระดมคนจำนวนมากเกินไปหรือเปล่า”

เดิมทีก็แค่เรื่องเล็กๆ อย่างเก็บเงินค่าคุ้มครองเท่านั้น แต่ทะเลาะกันจนกลายเป็นตระกูลหลี่ต่อสู้กับตระกูลเจี่ยง เรื่องบานปลายจนอยู่เหนือการควบคุมของลู่เฉินอย่างสิ้นเชิง

หลี่มู๋ไป๋พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “รังแกพี่ก็เท่ากับรังแกผม รังแกผมก็เท่ากับรังแกครอบครัวตระกูลหลี่ของพวกเราในฮ่องกงผมไม่กล้าจัดการตระกูลเจี่ยง แต่ในประเทศจีน…ฮิๆ!”

ลู่เฉินพูดไม่ออก รู้สึกซาบซึ้งเพียงอย่างเดียว

และในเวลานี้ โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้นมา ไฟหน้าจอแสดงว่าเป็นสายภายในของบริษัท

ลู่เฉินจึงส่งสายตาให้หลี่มู่ไป๋ช่วยรับสายแทน

สายที่โทรมาเป็นพนักงานหญิงหน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ “คุณลู่ คุณเจี่ยงจากตระกูลเจี่ยงต้องการพบคุณค่ะ”

ลู่เฉินยังไม่ทันตอบ หลี่มู่ไป๋ก็ชิงพูดก่อน “ให้เขาไสหัวกลับไป!”

…………………………………………………………………………