(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 506

ตอนที่ 506 หอนาฬิกาเพลงซาลอน

ผ่านไปสักพักใหญ่ เฉินเฟยเอ๋อร์เพิ่งได้สติกลับมา เหลือบตามอง แล้วถามอย่างหมดแรงว่า “นายไปฝึกเรียนมาจากที่ไหน เก่งมากจริงๆ!”

ลู่เฉินนั่งลงตรงขอบเตียง หยิบขวดน้ำมันหอมสมุนไพรที่วางอยู่บนตู้ข้างเตียงเทใส่มือ ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เมื่อก่อนรู้จักหมอนวดมืออาชีพคนหนึ่ง เลยฝึกเรียนวิชากับเขา สบายขึ้นไหมครับ”

วันนี้เฉินเฟยเอ๋อร์โหนตัวอยู่บนสลิงครึ่งค่อนวัน ตอนเย็นกลับถึงบ้าน เธอนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าลุกขึ้นไม่ไหว หลังจากถอดเสื้อผ้าแล้ว เนื้อตัวมีแต่รอยช้ำสีม่วงสีเขียวเป็นจุดๆ

ลู่เฉินมองแล้วก็สงสาร หยิบขวดน้ำมันหอมสมุนไพรออกมาจากตู้ยา แล้วทายานวดตัวให้เฉินเฟยเอ๋อร์

น้ำมันหอมสมุนไพรนี้เขาซื้อมาตอนที่ไปเดินเล่นครั้งที่แล้ว เป็นร้านยี่ห้อเก่าแก่ของฮ่องกงโดยแท้ ใช้วัตถุดิบของแท้ และการใช้น้ำมันสมุนไพรนวดลดความบวมช้ำ ก็มาจากความทรงจำของโม่หราน

โม่หรานฝึกศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก ต่อสู้หกล้มบาดเจ็บเป็นเรื่องรรมดา ดังนั้นจึงเรียนรู้วิธีการรักษา ถูกลู่เฉินนำความรู้มาใช้ตอนนี้พอดี ใช้บนตัวของเฉินเฟยเอ๋อร์

ผลลัพธ์ที่ได้ถือว่าไม่เลวจริงๆ ฤทธิ์น้ำมันหอมสมุนไพรถูกบีบนวดแทรกซึมเข้าไปในผิวหนัง รอยช้ำใต้ผิวหนังหายไปเยอะมาก รอยแผลส่วนใหญ่เกิดขึ้นมาจากการห้อยโหนอยู่บนสลิงเป็นเวลานาน นอกจากนี้ยังมีบางส่วนที่ถูกกระแทกตอนที่ถ่ายทำ ถึงแม้จะไม่ได้บาดเจ็บมากนัก แต่ทำแผลตอนหลังก็ยุ่งยากพอตัว

เฉินเฟยเอ๋อร์หันมาจ้องมองลู่เฉินที่กำลังนวดแขนให้ตัวเอง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวานละมุนมีความสุข แต่หลังจากที่ร่างกายและจิตใจผ่อนคลายแล้ว ความง่วงก็พุ่งเข้ามาหาเธอราวกับน้ำขึ้น ทำให้หนังตาของเธอไม่อาจต้านทานความหนักอึ้งได้

ไม่ช้า ลมหายใจของเฉินเฟยเอ๋อร์ก็เปลี่ยนเป็นหายใจยาวสม่ำเสมอ หลับผล็อยไปแล้ว

มุมปากของเธอ ยังคงมีรอยยิ้มจางๆ

ลู่เฉินวางแขนของเธอ ห่มผ้าให้เธออย่างใส่ใจ จากนั้นก็ปรับแสงโคมไฟให้สว่างน้อยลง

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ลู่เฉินจึงออกไปจากห้องนอน

เขายังมีงานอีกมากที่ต้องทำให้เสร็จ

…

วันถัดมา ตอนที่เฉินเฟยเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาจากความฝันอันสวยงาม แวบแรกที่เธอเห็นก็คือลู่เฉินถือโจ๊กไข่ร้อนๆ เดินเข้ามาในห้องนอน

ลู่เฉินยกถาดอาหารมาข้างเตียง ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ตื่นแล้วเหรอ ผมกำลังจะปลุกคุณพอดี”

เฉินเฟยเอ๋อร์ลุกนั่งตัวตรง มองลู่เฉินนำอาหารเช้ามาวางตรงหน้าตนเอง แล้วถามว่า “กี่โมงแล้ว”

ลู่เฉินยิ้ม “เที่ยงแล้วครับ ตอนนี้คุณคงหิวมากใช่ไหม”

“เที่ยงแล้วเหรอ!”

พอลู่เฉินพูด เฉินเฟยเอ๋อร์ก็รู้สึกว่าตัวเองท้องร้องจ๊อกๆ จริงๆ

เธอหน้าแดง พูดอย่างเขินอายว่า “ทำไมนายไม่รีบปลุกฉันแต่เช้าล่ะ”

ลู่เฉินยิ้มเอ่ยว่า “คุณนอนหลับเหมือนหมูน้อย ผมจะปลุกได้ยังไงครับ ตอนนี้ก็ไม่ถือว่าสายมาก”