(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 57

“หลินซู่หรง ผมชอบคุณ!”

เฉินเสียงรวบรวมพลังและความกล้าทั้งหมด พิมพ์เจ็ดคำลงบนคีย์บอร์ดสีดำยี่ห้อเฟยเอี้ยนที่ซื้อมาด้วยเงินยี่สิบเก้าหยวน และส่งลูกบอลปลาทั้งหมดที่มีอยู่ในบัญชีของตัวเองออกไปพร้อมกัน!

หลินซู่หรงคือดาวคณะในมหาวิทยาลัยของเขา เป็นผู้หญิงที่เขาแอบชอบมาสี่ปีด้วยความทรมาน แต่ด้วยความขี้ขลาดในความที่เป็นคนธรรมดาของตัวเอง เฉินเสียงจึงเก็บความรักที่รุ่มร้อนนี้อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจมาโดยตลอด ไม่เคยบอกใครสักคน

เขาคิดว่าเวลาจะทำให้ลืมไปเอง ความคิดที่ไร้เดียงสาเหล่านั้นจะปลิวไปตามสายลม ไม่มาวนเวียนอยู่ในหัวใจอีกต่อไป

แต่พอได้ฟังเพลง ‘ธุลีรักในสายลม’ ในตอนนี้ เขาจึงรู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว

ความรู้สึกพวกนั้นไม่ได้ลืมกันง่ายๆ เวลาที่ยาวนานจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ไม่อาจลบเลือน

“…วัยที่เชื่อมั่นในความรัก ไม่สามารถร้องเพลงให้เธอได้ ปล่อยให้ทั้งชีวิตของฉันนึกถึงอดีตบ่อยครั้ง!”

เฉินเสียงเกลียดความขี้ขลาดของตัวเอง ถ้าหากตอนนั้นเขากล้าที่จะสารภาพรักสักครั้ง ต่อให้ต้องถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังกล้าเผชิญหน้ากับความรู้สึกที่เคยเป็นได้อย่างเปิดเผย

โชคดีที่หลังจากเขาพูดความในใจที่เก็บเอาไว้มานานแล้ว อารมณ์ของเขากลับผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ!

แย่แล้ว!

ทันใดนั้นเฉินเสียงก็เอามือตบหน้าตัวเองเบาๆ

ความวู่วามของเขาเมื่อครู่ ได้ส่งลูกบอลปลาทั้งหมดออกไปแล้ว แต่การถ่ายทอดสดเพิ่งจะเริ่มต้นเอง!

ควรจะแบ่งให้หนึ่งลูกต่อหนึ่งเพลงถึงจะเป็นการบริหารที่ถูกต้องและเป็นวิธีที่ดีที่สุด ฉันมันโง่จริงๆ!

ภายในห้องพักรูหนูแห่งหนึ่งในเขตเล็กๆ ของปักกิ่ง มีผู้ชายบางคนกำลังเอามือทุบหน้าอกตัวเองด้วยความกลุ้มใจไม่หยุด

ทว่าในเวลานี้ ลู่เฉินที่เพิ่งจะร้องเพลง ‘ธุลีรักในสายลม’ จบ เขาก็รู้สึกพอใจกับการเริ่มต้นของตัวเองเป็นอย่างมาก

เพื่อการแข่งขันในครั้งนี้ เขาเตรียมตัวอย่างเต็มที่ และพิจารณาถึงสถานการณ์รอบด้าน

ดังนั้นเพลงนี้จึงสำคัญมากที่สุด

เพลงในความทรงจำของลู่เฉินมีมากเหลือเกิน แต่หัวข้อ ‘ฤดูจบการศึกษา’ นั้นเหมาะสมที่สุดแล้ว และเขาก็มีตัวเลือกจำกัดเช่นกัน

ลู่เฉินเคยร้องเพลง ‘ธุลีรักในสายลม’ ในบาร์มาแล้วหนึ่งครั้ง ถือว่าเป็นเพลงต้นฉบับเพลงใหม่ก็ว่าได้ เขาเลือกใช้เพลงนี้เป็นตัวเปิดงาน แต่ไม่ใช้เพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ กับเพลง ‘ซินเดอเรลล่า’ ก็เพื่อเป็นการเซอร์ไพรส์แฟนคลับประจำของตัวเอง

เพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ กับเพลง ‘ซินเดอเรลล่า’ เป็นผลงานเพลงชั้นยอดของแท้ แต่แฟนคลับส่วนใหญ่ก็ฟังมาหลายครั้งแล้ว จึงยากที่จะดึงหัวใจของพวกเขาอีกครั้ง แต่ถ้าเอามาเป็นตัวเพิ่มบรรยากาศบางทีก็ไม่เลว แต่ไม่เหมาะที่จะนำมาร้องก่อน

หัวข้อการแข่งขันไม่ใช่การแสดงถ่ายทอดสดธรรมดา แต่นำมาด้วยการแข่งขันที่ดุเดือด ผู้ดำเนินรายการทั้งยี่สิบสี่คนก็มีความสามารถไม่ธรรมดา ถ้าอยากจะโดดเด่นไม่เหมือนใคร ลู่เฉินจำเป็นต้องคิดหาวิธีรั้งแฟนคลับกับผู้ชมขาจรทุกคนให้อยู่หมัด เพิ่มกำลังให้ตัวเองและตัดกำลังคู่ต่อสู้ให้อ่อนลงในขณะเดียวกัน

เพราะฉะนั้นการสร้างบรรยากาศในห้องถ่ายทอดสดจึงสำคัญมาก บรรยากาศที่คึกคักร้อนแรง สามารถเพิ่มพลังความเหนียวแน่นของแฟนคลับให้มากขึ้น และยังสามารถดึงผู้ชมขาจรจำนวนมากให้เข้ามาดูความสนุกสนานนี้ได้โดยไม่รู้ตัว

เพื่อประสิทธิภาพการโชว์ร้องเพลง ‘ธุลีรักในสายลม’ ลู่เฉินจึงตัดต่อบางส่วนในภาพยนตร์เรื่องดังในตอนนั้นอย่าง ‘รำลึกถึงวัยสิบเก้า’ มาเป็นพิเศษโดยเฉพาะ เพิ่มเสน่ห์ของเพลงให้เด่นชัดขึ้น

จำนวนลูกบอลปลาที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจเป็นตัวพิสูจน์ว่า ความพยายามอย่างยากลำบากของเขาไม่เสียเปล่า!

ลู่เฉินจึงไม่รีรอ พูดกับไมค์ว่า

“ในความทรงจำของวัยรุ่น มีคนที่พวกเราชอบ และก็ยังมีเพื่อนของพวกเรา เพลงต่อไปก็ยังเป็นเพลงใหม่ของผมเหมือนเดิม และเป็นเพลงบัลลาดร่วมสมัยเช่นเดิมครับ”

เพลงแรกก็เป็นเพลงใหม่ เพลงที่สองก็ยังเป็นเพลงใหม่!

บรรยากาศในห้องถ่ายทอดสดระเบิดความคึกคักอย่างฉับพลัน

“ท่านลู่เฟยสุดยอด!”

“ราชาเพลงบัลลาดสมคำร่ำลือจริงๆ เจ้าพ่อจิงอวี๋คือเขาเอง!”

“เพราะจังเลยๆๆๆ! ฉันอยากฟังซ้ำสักหมื่นรอบ!”

“ทุกเพลงที่ผู้ดำเนินรายการร้องเป็นเพลงที่เขียนเองทั้งนั้น พวกคุณคิดว่าเก่งหรือไม่เก่งล่ะ”

“จริงหรือหลอก คนที่มาจากสถาบันดนตรีก็ไม่ได้เก่งขนาดนี้นะ”

“หึๆ สถาบันดนตรีแล้วไง ท่านลู่เฟยของพวกเราแค่ปล่อยสักเพลงออกมามั่วๆ ก็ชนะทั้งห้องแล้ว”

“ชนะทั้งห้องเหรอ พวกคุณโม้เก่งจัง ถ้าหากการถ่ายทอดสดเป็นเพลงที่แต่งเองทั้งหมดจริง และเพราะทุกเพลงฉันก็จะกินคีย์บอร์ดให้ดู!”

“นั่งรอดูคนแพ้กินคีย์บอร์ด!”

“นั่งรอดูคนแพ้กินคีย์บอร์ด ข้างล่างระวังข้างบนด้วย”

“นั่งรอดูคนแพ้กินคีย์บอร์ดอีกหนึ่ง!”

“นั่งรอดูคนแพ้กินคีย์บอร์ดอีกสอง!”

“นั่งรอดูคนแพ้กินคีย์บอร์ดอีกสาม!”

“นั่งรอดู…”

ถึงแม้อีกฝ่ายจะชื่นชม แต่หนึ่งในกลุ่มนี้ก็ยังมีคนที่สงสัย ถึงอย่างไรผู้ที่เข้ามาชมมากมายก็ยังมีผู้ชมชั่วคราว ไม่ใช่แฟนคลับตัวยง จึงยากที่จะหลีกเลี่ยงความคิดเห็นที่ไม่เหมือนกัน

และความสงสัยแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติมาก วงการเพลงป็อปในทุกวันนี้ไม่ใช่ยุค 80-90 แล้ว ความสามารถในการแต่งเพลงได้ถดถอยไปนานแล้ว ดาราไอดอลของวงการเพลงส่วนใหญ่ก็เลียนแบบยุโรปกับอเมริกา ญี่ปุ่นและเกาหลี เคยชินกับการนำผลงานเพลงต่างประเทศมาเรียบเรียงและร้องใหม่ ทั้งประหยัดเวลาและทำให้แฟนคลับมีความสุข ทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ในปีที่ผ่านมาประเทศจีนไม่ค่อยมีผลงานเพลงคลาสสิคมากเท่าไรนัก เพลงเร็ว เพลงแรพและเพลงคอมเมดี้ขั้นเทพที่นิยมร้องกันอย่างแพร่หลายช่วงหนึ่ง กลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายของการชวนทะเลาะและใจร้อนวู่วาม