(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 607

ตอนที่ 607 เป็นลม

หลิวหมิ่นบีบโทรศัพท์ด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

ภรรยาที่กำลังคิดบัญชีอยู่หลังบาร์ถามว่า “พี่เลี่ยวเจี่ยจะมาเหรอ”

เมื่อครู่ตอนที่หลิวหมิ่นกำลังโทรศัพท์อยู่เธอก็อยู่ข้างๆ ได้ยินสองสามประโยค แต่ไม่ได้ยินทั้งหมด

หลิวหมิ่นหยักหน้าหงึกๆ เอ่ยว่า “ใช่ อีกสักพักพี่เลี่ยวเจี่ยจะพาเพื่อนมาเที่ยวที่ร้านของพวกเรา”

“คุณรีบบอกลูกค้าเก่าในกลุ่มเฟยซวิ่นเดี๋ยวนี้เลย ให้พวกเขามาช่วยกันอวยหน่อย!”

ภรรยารีบหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ส่งข้อความอย่างรวดเร็ว

หลิวหมิ่นกำหมัดอย่างแรง เรียกพนักงานเสียงดัง สั่งให้ทุกคนรีบจัดร้านทันที จัดโต๊ะเก้าอี้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จากนั้นให้ไปเตรียมต้อนรับที่หน้าประตู

เวลายังไม่ดึกมาก ชีวิตยามค่ำคืนที่แท้จริงยังไม่เริ่มต้น ลูกค้าที่อยู่ในบาร์มีน้อยมากเหลือเกิน

ล้วนเป็นแขกประจำทั้งนั้น เมื่อเห็นหลิวหมิ่นสั่งงานพนักงานยกใหญ่ ท่าทางยุ่งมาก จึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย…เกิดเรื่องอะไรเหรอ

หลิวหมิ่นแน่นอนว่าไม่ปิดบัง “เรื่องดี เลี่ยวเจี่ย พี่เลี่ยวเจี่ยจะมาเที่ยวที่นี่!”

“จริงดิ!”

ลูกค้าที่ถามตกใจมาก “เลี่ยวเจี่ย เลี่ยวเจี่ยจริงๆ เหรอ”

หลิวหมิ่นยิ้มเอ่ยว่า “จริงสิ หลอกคุณแล้วผมจะได้ประโยชน์อะไร เป็นพี่เลี่ยวเจี่ยจริงๆ!”

หลิวหมิ่นเป็นคนจีนทางเหนือ ตอนปี 1990 เข้ามาทำงานที่เมืองหลวง เคยเป็นคนหลงกรุงพักหนึ่ง ต่อมาภายหลังด้วยความบังเอิญ ได้ร่วมสร้างวงดนตรีกับเลี่ยวเจี่ยในฐานะมือเบส สร้างมิตรภาพที่ดีกับศิลปินดังในวงการเพลงร็อกคนนี้

ตอนหลังแยกวง หลิวหมิ่นจึงเดินทางลงใต้มายังฮู่ไห่ ได้รู้จักภรรยาคนปัจจุบัน สุดท้ายตัดสินใจลงหลักปักฐานที่หังโจว

เนื่องจากภรรยาเป็นคนหังโจว

เพื่อการใช้ชีวิต หลิวหมิ่นได้เปิดบาร์แห่งหนึ่งในย่านถนนหนานซาน อาศัยสายสัมพันธ์ที่สะสมตอนอยู่ในวงการและฐานะอดีตสมาชิกของวงดนตรีร็อกชื่อดัง กิจการถือว่าพอใช้ได้

จำนวนของบาร์ที่หังโจวถึงแม้จะเทียบไม่ได้กับเมืองหลวงและฮู่ไห่ แต่การแข่งขันยังคงดุเดือดเหมือนเดิม โดยเฉพาะช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีบาร์เปิดใหม่ไม่น้อย ดึงดูดลูกค้าไปกลุ่มใหญ่ ทำให้บาร์สไตล์ฮิปสเตอร์บรรยากาศย้อนยุคของหลิวหมิ่นต้องเจอกับสถานการณ์ที่ย่ำแย่

ค่าเช่าที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วกับเงินเดือนพนักงาน ทำให้หลิ่วหมิ่นต้องแบกภาระไม่น้อย การใช้จ่ายต่อคนในบาร์ของเขาไม่สูงมาก พวกลูกค้าเข้ามาสั่งเบียร์นิดหน่อยก็นั่งนานครึ่งค่อนวัน แต่ถึงจะดึกแบบนี้ลูกค้าก็ยังไม่ค่อยเยอะเท่าไร

เดิมทีหลิวหมิ่นคิดว่าจะขายบาร์ทิ้ง เพราะตัวเองสามารถเป็นครูสอนเล่นเบสได้ไม่ต้องกลัวไม่มีข้าวกิน แต่บริหารร้านมาหลายปีขนาดนี้ เขาเริ่มมีความรู้สึกผูกพันกับบาร์แห่งนี้แล้วจริงๆ จึงเสียดายไม่อยากทิ้งไป

เมื่อครู่เลี่ยวเจี่ยจู่ๆ ก็โทรหาเขาบอกว่าจะมาเที่ยวที่บาร์ หลิวหมิ่นตื่นเต้นมากจริงๆ ด้านหนึ่งเขากับเลี่ยวเจี่ยไม่ได้เจอกันนานสองสามปี อีกด้านหนึ่งการมาเยือนของเลี่ยวเจี่ย มีประโยชน์อย่างมากต่อธุรกิจบาร์ของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อได้ยินว่าเลี่ยวเจี่ยจะมา ลูกค้าประจำสองสามคนรู้สึกดีใจไปด้วย หลังจากถามหลิวหมิ่นเพื่อยืนยันอีกครั้งว่าไม่ได้พูดมั่ว พวกเขาจึงทยอยโทรเรียกเพื่อนๆ

“ฮัลโหล เหล่าหู อยู่ไหน รีบมาที่บาร์แบล็กซิกซ์แถวหนานซานเร็ว!”

“ไปทำอะไร เลี่ยวเจี่ยจะมาเหรอ!”

“พี่เฉิน ผมอยู่ที่บาร์แบล็กซิกซ์ เมื่อกี้เถ้าแก่ร้านบอกว่าเลี่ยวเจี่ยที่พี่นับถือมากที่สุดกำลังจะมา!”

“เร็วๆ ตอนนี้ยังมีที่นั่ง!

“ผมจะจองที่นั่งให้พี่ก่อน…”