(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 80

ตอนที่ 80 อัลบั้มที่สมบูรณ์

ในเมืองหลวงมีบริษัททำเพลงมากมาย แบบที่เป็นสตูดิโอขนาดเล็กยิ่งมีมาก

แค่ในอาคารเต๋อหลงแห่งนี้ก็มีทั้งค่ายเพลงเทียนไล่ จินเตี๋ยคัลเจอร์ หยางกวงเรคคอร์ดเป็นต้น ล้วนเป็นชื่อบริษัทที่รับจัดทำเพลงทั้งนั้น การแก่งแย่งเป็นไปอย่างดุเดือดมาก

ลู่เฉินเป็นคนเลือกบริษัทที่จะออกอัลบั้มให้เขา แม้จะเลือกเทียนไล่เป็นอันดับหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีตัวเลือกเดียว

เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีบริษัทเล็กๆ ในอาคารเต๋อหลงมาคอยแย่งลูกค้าอยู่ตรงล็อบบี้

สมัยนี้ทำธุรกิจไม่ง่ายเลย!

ขณะที่รู้สึกสะท้อนใจ ลู่เฉินกับหวังฉางเซิงผู้จัดการของสตูดิโอเนี่ยผานก็พูดคุยกันอยู่หลายนาที

หวังฉางเซิงกล้ามาเชิญชวนลูกค้าอยู่ที่นี่เพราะมีความมั่นใจอยู่ระดับหนึ่ง สตูดิโอเนี่ยผานมีห้องอัดเสียงและวงดนตรีประจำ สมาชิกในวงทั้งสามคนล้วนจบการศึกษาจากวิทยาลัยดนตรีแห่งปักกิ่ง สามารถดำเนินการตั้งแต่แต่งเพลงไปจนถึงงานทั้งหมดต่อจากนั้นได้อย่างสมบูรณ์

สิ่งสำคัญที่สุดคือ ราคาของพวกเขาถูกกว่า

หวังฉางเซิงพูดว่า “สตูดิโอของพวกเราสามารถทำผลงานคุณภาพได้เทียบเท่ากับงานแพคเกจ D ของค่ายเพลงเทียนไล่ ราคาเพียงหนึ่งแสน อัลบั้มชุดหนึ่งเพียงหนึ่งแสนเท่านั้น!”

หวังฉางเซิงไม่ใช่คนทำการค้าเก่งกาจ ตอนที่เสนอราคาเขาดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเขาจ้องที่ลู่เฉินเขม็ง มือทั้งสองกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

แต่คำพูดที่เอ่ยไปก่อนนี้ เขาพูดอย่างมั่นใจในตัวเองมาก

แล้วเขาก็ยังรู้จักค่ายเพลงเทียนไล่เป็นอย่างดี

ลู่เฉินรู้สึกสนใจเล็กน้อย ราคาแพคเกจ D ของค่ายเพลงเทียนไล่สูงถึงสองแสนห้า หวังฉางเซิงให้ราคาเพียงหนึ่งแสน ทั้งยังมีโอกาสจะต่อรองราคาได้มากกว่านี้ จะขอลดราคาลงหน่อยคงไม่มีปัญหา

แต่ฝ่ายนั้นมีอะไรมารับประกันว่าจะได้ผลงานระดับเดียวกัน?

เพียงห้องอัดเสียงของค่ายเพลงเทียนไล่ก็ใช้งบประมาณไปหลายล้านแล้ว ทั้งความทันสมัยของอุปกรณ์ที่ขึ้นชื่อว่าดีที่สุดในวงการ ลู่เฉินไม่เชื่อว่าสตูดิโอเนี่ยผานจะมีเงินทุนจำนวนมากขนาดนั้น ไม่เช่นนั้นผู้จัดการคนนี้จะต้องลงมาหาลูกค้าด้วยตัวเองทำไม

เหมือนกับการจับเสือด้วยมือเปล่าชัดๆ!

ลู่เฉินไม่คิดว่าตัวเองจะไปเป็นเสือให้เขาจับ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ผู้จัดการหวัง ผมกำลังเตรียมจะออกอัลบั้มส่วนตัว แต่ต้องการชิ้นงานที่มีคุณภาพสูงมาก ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ค่ายเพลงเทียนไล่ ดังนั้นขออภัยด้วยครับ”

แพคเกจ D ของค่ายเพลงเทียนไล่ไม่ใช่สิ่งที่ลู่เฉินเลือก ถ้าต้องการราคาที่ถูก เขาเลือกแพคเกจ E ก็ยังได้

อย่างไรก็น่าเชื่อถือมากกว่าสตูดิโอเล็กๆ ที่ไม่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว?

“ถ้าอย่างนั้น….ถ้าอย่างนั้นผมรบกวนแล้วครับ ขอโทษที่รบกวนเวลาของคุณ”

หวังฉางเซิงโบกมืออย่างขัดเขิน “ควรจะเป็นผมที่ต้องขอโทษ ถ้าอย่างนั้น…ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ค่อยพบกันใหม่”

ลู่เฉินเผลอยิ้มออกมา

เขาไม่ได้ยิ้มเยาะเย้ย แต่รู้สึกว่าคนคนนี้ไม่เหมาะจะทำธุรกิจ เพราะไม่เข้าใจเทคนิคการเจรจาขั้นพื้นฐานเอาเสียเลย

แต่เขากลับรู้สึกดีกับหวังฉางเซิงมากกว่า

ลู่เฉินลุกขึ้นยืน ยื่นมือออกไปให้อีกฝ่าย

“ผู้จัดการหวัง ถ้าหากผมต้องการอะไร ผมจะติดต่อคุณนะครับ”

“ได้ครับ ได้ครับ!”

หวังฉางเซิงรีบลุกขึ้นยืน จับมือกับลู่เฉิน “ขอบคุณครับ!”

ลู่เฉินพยักหน้าให้ แล้วออกมาจากร้านน้ำชา

ตอนที่จากมาลู่เฉินชำระเงินให้ด้วย…ที่นี่ราคาน้ำชากาหนึ่งไม่ถูกเลย

หวังฉางเซิงนั่งต่ออีกพักหนึ่ง เมื่อเขาเรียกบริกรมาเก็บเงิน ถึงได้รู้ว่าลู่เฉินชำระบิลไปแล้ว เขารีบวิ่งตามลู่เฉินออกไป แต่ก็มองหาเงาของลู่เฉินไม่เห็นอีก!

ลู่เฉินกลับมาถึงบ้าน ตลอดทั้งบ่ายเขาใช้เวลาจัดการกับเพลงที่จะทำอัลบั้ม

อัลบั้มหนึ่งมีสิบเพลง เพลงที่เขาตัดสินใจเลือกแล้วมี ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ‘ธุลีรักในสายลม’ ‘เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน’ ‘ซินเดอเรลล่า’ ‘วัยเจิดจรัส’ และ ‘คนงาม’ รวมทั้งหมดหกเพลง

ตอนนี้ยังเพิ่มเพลง ‘ดอกไม้เหล่านั้น’ และ ‘บทเพลงแห่งกาลเวลา’ เข้าไป แปดเพลงรวมเป็นหนึ่งอัลบั้ม แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

อัลบั้มแรกในชีวิต ลู่เฉินไม่มีทางสะเพร่าเป็นอันขาด!

เมื่อคิดไตร่ตรองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพลง ‘เธอในอดีต’ ก็ถูกเลือกเพิ่มลงไปในอัลบั้มด้วย

‘เธอในอดีต’ ไม่ใช่ผลงานเพลงบัลลาด แต่เป็นเพลงแนวซอฟท์ร็อก ลู่เฉินชอบเพลงนี้มาก เขาตัดสินใจนำเพลงนี้ไว้ปิดท้ายอัลบั้ม ถือเป็นเซอร์ไพรส์เล็กน้อยจากเขา

คิดแล้วดูจะฟุ่มเฟือยเกินไป ทั้งเพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ‘ธุลีรักในสายลม’ หรือเพลง ‘ดอกไม้เหล่านั้น’ ไปจนกระทั่งเพลง ‘คนงาม’ ทุกเพลงมีสิทธิ์จะได้เป็นเพลงหลักในการทำโฆษณาเผยแพร่ทั้งนั้น

ลู่เฉินใส่ทุกเพลงลงในอัลบั้มเดียวกัน รู้สึกว่าตัวเองใช้พรสวรรค์สิ้นเปลืองเกินไปนิด

เมื่อมีขุมทรัพย์อันล้ำค่าของโลกหนึ่ง ก็เอาแต่ใจขนาดนี้!

ส่วนเพลงที่สิบนั้น ลู่เฉินคิดเอาไว้แล้ว

เพลงนี้เป็นเพลงบัลลาดอีกเหมือนกัน แนวเพลงหวนคิดถึงวันวาน แล้วยังคิดถึงอดีตมากเป็นพิเศษ

ฟังแล้วจะรู้เอง

“…

ลานโล่งที่ชั้นล่างของบ้านฉันเป็นโรงภาพยนตร์

ในคืนหน้าร้อนไม่ได้ฉายหนัง

เด็กสมัยนี้ไม่เข้าใจในอดีตหรอก

ตอนนั้นเป็นยุคที่ผู้คนยังมึนเมา

ฉันโตขึ้นมาเห็นพวกเขาแสดงออกซึ่งความรัก

ฉันรู้สึกเศร้าเมื่อเห็นพวกเขากอดจูบกัน

เด็กน้อยที่นั่งเล่นแต่เกมอยู่ใต้จอหนัง