(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 81

ตอนที่ 81 พลังของในฤดูใบไม้ผลิ

ติ๊ก ต๊อก!

เพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จ เฉินเจี้ยนนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนทุกที เขาเปิดหน้าจอเว็บเบราว์เซอร์เลือกแถบสีฟ้าไปบนคำว่า ‘รายการโปรด’ แล้วเชื่อมต่อเข้าสู่เว็บไซต์โยวซื่อ

เฉินเจี้ยนผู้มีอายุใกล้วัยกลางคนทำงานเป็นพนักงานประจำวันละ 8 ชั่วโมง เขามีภรรยาคนหนึ่งที่อ่อนหวานดีงาม และลูกสาวที่น่ารักสดใสคนหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ต้องแบกรับภาระการจำนองบ้านและหน้าที่รับผิดชอบต่อครอบครัวอันหนักอึ้ง

ดังนั้นเขาจึงเลิกสูบบุหรี่ เลิกติดเกม ลดการออกไปสังสรรค์กับเพื่อนให้น้อยครั้งลง ประหยัดการกินอยู่ ในเวลาว่างเขามักอยู่ในห้องหนังสือเล็กๆ เล่นอินเทอร์เน็ต ดูข่าว อ่านนิยาย ดูหนัง ดูละคร

เว็บไซต์โยวซื่อเป็นเว็บไซต์ข่าวแห่งแรกและใหญ่ที่สุดในประเทศจีน มีสมาชิกที่ลงทะเบียนเป็นร้อยล้านคน เฉินเจี้ยนชอบอ่านข่าวหรือดูรายการประเภทต่างๆ บนหน้าเว็บไซต์นี้มาก

เพราะพวกมันทั้งหมดฟรี

เขาเลื่อนลูกกลิ้งบนเม้าส์ลงมาด้านล่างสองรอบ เฉินเจี้ยนยังหาเนื้อหาที่ชอบไม่ได้ จู่ๆ ก็มีหน้าต่างหนึ่งเด้งขึ้นมา ดึงดูดสายตาของเขาให้จับจ้อง

“โฆษณาในโยวซื่อเยอะขึ้นทุกที…”

เฉินเจี้ยนบ่นอย่างไม่พอใจ แน่นอนว่าเขาเคยชินกับการปฏิบัติอย่างสมาชิกแบบฟรี ยอมรับมันแล้วคลิกเม้าส์เปิดหน้าต่างนั้นขึ้นมา…เพราะเมื่อเปิดหน้าต่างโฆษณาแล้วจะได้คะแนนเพิ่มขึ้น แลกกับการเป็นสมาชิกอย่างถาวรในเวลาที่กำหนด

หน้าต่างวิดีโอขยายขึ้นเต็มหน้าจอ ภาพคมชัดพอสมควร

สิ่งแรกที่เฉินเจี้ยนมองเห็นคือภาพเมืองหลวงอันคึกคัก เขาดูก็รู้ทันทีว่าเป็นกรุงปักกิ่ง

แต่แล้วมุมกล้องก็ขยายพุ่งลงไปถึงทางเดินในชั้นใต้ดินแห่งหนึ่ง

เป็นชั้นใต้ดินที่กว้างขวางสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ ผู้คนพลุกพล่านมากเป็นพิเศษ เมืองนั้นมีทั้งหญิงชายเดินสวนไปมาขวักไขว่ ฝีเท้าของพวกเขาก้าวเร็วตามจังหวะชีวิตของคนเมือง

ด้านหนึ่งในชั้นใต้ดินมีตำแหน่งที่ถูกวงด้วยวงกลมสีเหลือง ศิลปินหลายคนกำลังขายศิลปะของตัวเอง พวกเขาบางคนแสดงมายากล บางคนแสดงการเต้นรำ ยังมีบางคนที่ขับร้อง โดยหวังว่าความสามารถของตัวเองจะดึงดูดคนที่เดินผ่านไปมาให้หยุดดู

กล้องซูมเข้าไปใกล้อีก สุดท้ายไปหยุดอยู่ที่หัวถนนหนึ่งที่มีวงดนตรีตั้งอยู่

นักร้องวัยกลางคนกอดกีตาร์ยืนอยู่ด้านหน้าไมโครโฟน ในดวงตาเผยประสบการณ์โชกโชนอยู่รางๆ ดูราวกับเป็นความทรงจำ

นักดนตรีสี่คนได้แก่มือกลอง มือคีย์บอร์ด มือเบส และมือกีตาร์ต่างยืนพิงกำแพงนิ่งไม่ไหวติง เหมือนกับรูปปั้นแกะสลัก

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงของความสับสนวุ่นวายในทางเดินใต้ดินค่อยๆ จางหายไป มีเสียงดนตรีท่อนแรกเริ่มต้นขึ้น

วงดนตรีวงนี้ราวกับตื่นขึ้นมาในทันใด

แล้วเริ่มต้นการแสดง!

“ยังจำฤดูใบไม้ผลิเมื่อหลายปีก่อนได้

ฉันในตอนนั้นยังไว้ผมยาว

ยังไม่มีบัตรเอทีเอ็ม ไม่มีเธอ

บ้านที่ไม่มีน้ำร้อนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

แต่ฉันในตอนแรกนั้นมีความสุขมาก

ถึงแม้จะมีเพียงกีตาร์ไม้เก่าๆ ตัวเดียว

บนถนน ใต้สะพาน ในทุ่งนา

ก็ยังร้องเพลงที่ไม่มีใครสนใจ!

…”

เมื่อเสียงแหบห้าวแทรกผ่านลำโพงราคาร้อยหยวน ไหลเข้าสู่รูหูของเฉินเจี้ยน มือที่กุมเม้าส์ไว้อยู่ๆ ก็นิ่งค้าง นิ้วที่วางอยู่บนแป้นพิมพ์ไม่มีแรงกดลงไป

จากเดิมที่ตั้งใจจะกดปิดลง

เพลงนี้เหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงบนห้องหัวใจของเขา ทำให้ความรู้สึกที่เก็บกดเอาไว้ในใจมานานมากจนคิดว่ามันสลายไปแล้ว ถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงให้ฟื้นคืนกลับมาอีกครั้ง!

“…

หากมีวันหนึ่ง

ฉันแก่ไม่มีที่พึ่ง

โปรดทิ้งฉันไว้

ในช่วงเวลานั้น

หากมีวันหนึ่ง

ฉันตายไปอย่างสงบ

โปรดฝังฉันไว้

ในฤดูใบไม้ผลินี้!

…”

ความทรงจำครั้งเก่าก่อนนับไม่ถ้วนลอยขึ้นมา เด็กหนุ่มที่บ้าคลั่ง เคยกล้าหาญเด็ดเดี่ยว เฉินเจี้ยนในวันนี้ไม่มีความวู่วามแบบเมื่อก่อนหลงเหลืออยู่แล้ว คืนวันผ่านไปอย่างราบเรียบ

เขารักทะนุถนอมช่วงเวลาตอนนี้ของชีวิตมาก เหนื่อยแต่มีความสุข แต่ยังรู้สึกเหมือนขาดบางสิ่งไป บอกไม่ถูกว่าเป็นสิ่งใด

จนได้มาฟังเพลงนี้

ตั้งแต่เฉินเจี้ยนอายุ 10 ขวบก็ไม่เคยหลั่งน้ำตา ตอนนี้กลับเกิดความรู้สึกที่ถาโถมทำให้น้ำตาไหล!

เขาจ้องมองดูมิวสิควิดีโอนี้ที่ไม่ได้ยาวนัก และเขายังไม่ได้คลิกเม้าส์

ตอนนี้เองที่ประตูห้องหนังสือถูกผลักเปิดออก เด็กหญิงถักเปียเล็กๆ ยื่นหน้าเข้ามาในห้อง ดวงตาดำขลับของเธอมองเฉินเจี้ยนที่ใจลอยอย่างอยากรู้อยากเห็น เหมือนสงสัยมาก