(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 868

ตอนที่ 868 วันเกิดของซย่าซัง (3)

“ขอโทษนะครับ ซังซังได้ฉลองวันเกิดอยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่าครับ”

ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าๆ ที่ปรากฏตัวขึ้นหน้าประตูห้องจัดเลี้ยงนี้ร่างกายสูงใหญ่และหน้าตาหล่อเหลาสุดๆ บนหน้าของเขาประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆ ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ สร้างความประทับใจให้แก่ผู้คนโดยไม่รู้ตัว

และไม่ว่าจะเป็นหยางไห่หรงหรือซย่าซัง และแม้แต่คนอื่นๆ ที่อยู่ด้วยกันในงานเลี้ยงก็ล้วนคุ้นเคยกับใบหน้านี้จนไม่รู้จะคุ้นอย่างไรแล้ว!

ลู่เฉิน!

คนที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของซย่าซังในคืนนี้ ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนชาวเน็ตที่สนิทกัน กับเพื่อนชาวเน็ตนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ในเมื่อเป็นสมาชิกของกลุ่มแฟนคลับสนับสนุนลู่เฉิน แสดงว่าพวกเธอทั้งหมดล้วนเป็นแฟนพันธุ์แท้ของลู่เฉินทั้งนั้น

เพื่อนร่วมชั้นที่สนิทกันกับซย่าซังส่วนใหญ่ก็เป็นแฟนคลับของลู่เฉินด้วยเช่นกัน ดังนั้นถึงแม้ว่าคนทั้งสองกลุ่มจะไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่พอได้นั่งด้วยกันแล้วก็มีหัวข้อมากมายให้คุยกันอย่างสนุกสนาน

แต่กลับไม่มีใครคาดคิดเลยว่า ลู่เฉินจะมาปรากฏตัวที่นี่!

ช่างเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่สามารถจินตนาการได้เลยจริงๆ!

หยางไห่หรงถือได้ว่าเป็นคนที่เข้าใจสถานการณ์มากที่สุด เพราะว่าเป็นเธอเองที่ติดต่อเฉินเฟยมีเดียเพื่อต้องการเซอร์ไพรส์ซย่าซัง แต่กลับคาดไม่ถึงเลยทีเดียวว่า เซอร์ไพรส์ครั้งนี้จะเหนือความคาดหมายและยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้

ชั่วขณะหนึ่ง เวลาในห้องจัดเลี้ยงราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้อย่างนั้น

มีเพียงแค่บนหน้าจอโน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาเท่านั้น ที่ยังมีความคิดเห็นสดจากผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดไหลผ่านไปอยู่

“เอ๋? ค้างไปแล้วหรือ ทำไมถึงไม่มีเสียงเลยล่ะ”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมซังซังถึงทำหน้าเหมือนเห็นผีอย่างนั้น”

“ขอถามด้วยความสงสัยเลยนะ ทำไมถึงยังไม่ตัดเค้กสักที”

“เฮ้ๆๆ…”

ในเวลาถัดมา เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ซย่าซังรีบทิ้งมีดอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบและกระโดดออกจากโซฟา วิ่งไปหาลู่เฉินที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นก็คว้าลู่เฉินเข้ามากอด

ถ้าหากนี่คือความฝัน ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้ฉันฝันดีสักครั้งก็แล้วกัน!

ลู่เฉินสะดุ้งตกใจ ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะฮ่าๆ และตบไหล่หญิงสาวเบาๆ

คืนนี้มาถึงจินไห่เพื่อที่จะมอบของขวัญวันเกิดให้แก่แฟนคลับคนหนึ่ง เป็นสิ่งที่ทางบริษัทได้จัดเตรียมไว้ให้เขา ซึ่งแต่ไหนแต่ไรเขาก็ให้ความสำคัญกับการดูแลและจัดการแฟนคลับเป็นอย่างมากอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้ปฏิเสธงานนี้ไป

ถึงแม้ว่า ‘กระบี่เย้ยยุทธจักร’ จะยังอยู่ระหว่างการถ่ายทำอย่างเข้มข้น แต่การสละเวลาสักวันสองวันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เมื่อคืนนี้เขาออกมาจากเติงเฟิงเพื่อกลับปักกิ่งก่อน แล้วตอนเช้าก็เข้าร่วมกิจกรรมทางธุรกิจที่สำคัญในปักกิ่ง หลังจากนั้นในช่วงบ่ายจึงออกจากปักกิ่งเพื่อมาไห่จินอีกทีหนึ่ง

ลู่เฉินรู้จักแฟนพันธุ์แท้ที่มีชื่อในอินเทอร์เน็ตว่า ‘ซังซัง’ มาตั้งแต่แรกแล้ว แถมยังเคยดูผลงานร้องคัฟเวอร์เพลงบัลลาดหลายๆ เพลงของตนเองอีกด้วย

ซย่าซังฝังศีรษะไว้ในอ้อมอกของลู่เฉินแล้วพูดพึมพำว่า “นี่ฉันไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม”ไอรีนโนเวล

ลู่เฉินยิ้มและพูดว่า “ไม่ได้ฝันครับ คุณคือซังซังใช่ไหม”

ในตอนนั้นเองซย่าซังก็ได้สติขึ้นมาในที่สุด เธอปล่อยลู่เฉินออกด้วยใบหน้าสีแดงก่ำ และพยักหน้าขึ้นลงอย่างแรง

ลู่เฉินส่งของที่อยู่ในมือให้แก่ซย่าซัง “ขอให้มีความสุขในวันเกิดนะครับ!”

ซย่าซังรับดอกไม้ไปอย่างโง่เขลา

ลู่เฉินยิ้มและพูดว่า “จะไม่เชิญผมให้เข้าไปนั่งสักหน่อยหรือครับ”

“อ๋า!”

ซย่าซังราวกับเพิ่งตื่นขึ้นมาจากฝัน เธอพูดออกมาอย่างขาดสติ “เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ รีบเข้ามาได้เลยค่ะ…”

ลู่เฉินหัวเราะฮ่าๆ เขาหันไปมองหยางไห่หรงที่ยังคงแสดงอาการช็อกอยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “คุณคงเป็นหยางไห่หรงแน่เลยใช่ไหม หัวหน้าของกลุ่มแฟนคลับสนับสนุนสาขาไห่จิน ผมเคยเห็นคุณมาก่อน”

ในงานแฟนมีตติ้งครั้งที่แล้ว ลู่เฉินได้พบกับหัวหน้ากลุ่มแฟนคลับจากทุกที่มากมาย ซึ่งได้สร้างความประทับใจไว้ให้แก่เขาอย่างมาก

ใบหน้าของหยางไห่หรงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยเช่นกัน เพียงแต่แดงเพราะความตื่นเต้น “สวัสดีค่ะพี่ลู่เฉิน หนูคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพี่จะมา”

ลู่เฉินเดินเข้าไปในห้องจัดงาน มองดูเค้กที่ยังไม่ได้ตัดบนโต๊ะน้ำชา เขายิ้มและพูดว่า “ดูเหมือนผมจะไม่ได้มาสายเกินไป มาทันตอนแบ่งเค้กกันพอดีเลย จะได้กินเค้กด้วยละ”

ในขณะที่ห้องจัดงานเลี้ยงและกลุ่มถ่ายทอดสดกำลังเกิดความโกลาหลกันอยู่นั่นเอง บาร์เหมยข่าย่าที่อยู่ห่างไปสิบกิโลเมตรก็กำลังมีปาร์ตี้ของเหล่าหนุ่มๆ สาวๆ อยู่เช่นกัน

จ้าวเชี่ยนเชี่ยนกำลังนั่งเอนกายบนโซฟาหนัง ในมือถือค็อกเทลอยู่แก้วหนึ่ง มองฟลอร์เต้นรำด้านหน้าที่มีผู้คนมากมายกำลังเคลื่อนไหวไปมาด้วยรอยยิ้ม แสงไฟหลากสีสะท้อนลงบนใบหน้าของเธอ ทำให้เกิดความงดงามที่น่าหลงใหลขึ้นมา

ทั้งสองด้านซ้ายขวาของเธอเต็มไปด้วยเพื่อนๆ วัยเดียวกันมากมายที่กำลังพูดคุยหัวเราะกันหรือดื่มสุรา

ผู้หญิงที่นั่งข้างจ้าวเชี่ยนเชี่ยนหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เชี่ยนเชี่ยน เธอว่าตอนนี้ทางด้านของซย่าซังจะเป็นยังไงกันบ้าง เมื่อตอนบ่ายฉันเห็นว่าซย่าซังเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวเชี่ยนเชี่ยนยิ่งกว้างมากขึ้นไปอีก เธอโบกมือแกล้งทำเป็นไม่สนใจและเอ่ยว่า “ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก พวกเราก็เล่นของพวกเราไป ทุกคนสนุกกันก็พอแล้วละ”

สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดก็คือการถูกคนอื่นแย่งความสนใจไป ใครใช้ให้ซย่าซังโชคร้ายดันทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบกันล่ะ

“เฮ้ย!” “ไม่จริงน่า!”…

ในขณะนั้นเอง สาวๆ ที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่จู่ๆ ก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ แต่ละคนล้วนทำหน้าราวกับเห็นผีเข้า

จ้าวเชี่ยนเชี่ยนขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เป็นอะไรไปน่ะ”

หญิงสาวเหล่านั้นมองหน้ากันไปมา หนึ่งในนั้นลังเลอยู่ครูหนึ่ง แล้วจึงพูดออกมาว่า “พวกเธอดูกลุ่มแชตชั้นปีเดี๋ยวนี้เลย”

จู่ๆ จ้าวเชี่ยนเชี่ยนก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเฟยซวิ่น และคลิกเข้าไปในกลุ่มแชตของสายชั้น

เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นก็ใช้โทรศัพท์ล็อกอินเข้ากลุ่มแชตของสายชั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน

หลังจากนั้นทุกคนก็ตะลึงงันกันไปหมด

ในกลุ่มแชตของสายชั้น มีคนกำลังโพสต์รูปภาพและวิดีโอสั้นๆ อย่างเมามัน และตัวเอกของรูปภาพและวิดีโอเหล่านั้นก็คือลู่เฉิน แถมยังมีซย่าซังจากชั้นมัธยมปลายปีสามห้องสี่อีกด้วย!

ลู่เฉินปรากฏตัวขึ้นที่งานวันเกิดของซย่าซังในคืนนี้จริงๆ ทั้งสองกำลังนั่งตัดเค้กด้วยกันอย่างสนิทสนม

เมื่อเห็นภาพเหล่านี้ จ้าวเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกราวกับว่าตัวเองถูกตบเข้าอย่างจังด้วยฝ่ามือจำนวนนับไม่ถ้วน!

เป็นความเจ็บปวดที่ปวดแสบปวดร้อนไปหมด

…………………………………………………………………………