(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 88

ตอนที่ 88 งดงามขนาดนั้น

ขบวนรถไฟใต้ดินยาวเหยียดพุ่งทะยานไปข้างหน้าตามรางรถไฟ

ลู่เฉินนั่งกอดกีตาร์ที่อยู่ในกล่อง นั่งอยู่ใกล้ประตูทางออกของขบวนรถ

ไม่ใช่ช่วงเข้างานและเลิกงาน รถไฟใต้ดินของเมืองหลวงจึงไม่แน่นมาก มีที่นั่งว่างอยู่หลายที่ ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเหยียบเท้า และไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเบียดแบบเนื้อแนบเนื้อ

เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเด็กสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทางขวามือ ถือโทรศัพท์มือถือหันมาที่เขาพอดี

เขายิ้มให้เธอ รู้ว่าเธอกำลังถ่ายรูป

เมื่อถูกจับได้ว่าแอบถ่ายลู่เฉิน เด็กสาวหน้าแดง เธอรีบเก็บมือถือแล้วหันไปทางอื่น แสร้งทำเป็นพูดคุยกับเพื่อนที่มาด้วยกัน

เธอและเพื่อนของเธอกระซิบกระซาบหัวเราะคิกคัก แล้วยุยงเธอให้เข้าหาลู่เฉินเพื่อขอเบอร์ติดต่อ

แต่เด็กสาวเขินอายไม่กล้า

จิตใจของลู่เฉินอารมณ์ดีขึ้นมาก

วันนี้เขาเพิ่งได้รับบทเรียนมา ต่อให้เป็นคนมีนิสัยใจกว้างมองโลกในแง่ดี ก็ยังรู้สึกอึดอัดใจอยู่เล็กน้อย

ตอนนี้เองที่โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของเขาสั่น

ลู่เฉินหยิบโทรศัพท์ออกมา เป็นเยี่ยจื่อที่ส่งข้อความมาหาเขา “สะดวกคุยไหมคะ”

ในสมองของลู่เฉินปรากฏภาพใบหน้ายิ้มแย้มลอยขึ้นมา ในใจหวั่นไหว ตอบว่า “ได้!”

เยี่ยจื่อคือเยี่ยจื่อถง

หลังจากซื้อคอมพิวเตอร์ในครั้งนั้น ทั้งสองคนก็ไม่ได้พบกันอีก เพียงแค่พูดคุยกันในเฟยซิ่นไม่กี่ครั้ง

ลู่เฉินรับรู้ได้ว่าเยี่ยจื่อถงมีความรู้สึกดีๆ กับเขา เพียงแค่พักหลังความสัมพันธ์ของทั้งสองจืดชืดลง

เขารู้ว่าเยี่ยจื่อถงเป็นผู้หญิงที่ดี เพราะเหตุนี้เขาจึงไม่อยากจะกระตือรือร้นจีบเธออย่างตั้งใจ

คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน แม้ลู่เฉินยังไม่ได้สัมผัสโลกในส่วนนี้ หากแต่ได้ลิ้มรสการอกหักและการแอบรักข้างเดียวมาแล้ว ไหนจะช่วงชีวิตของคนทั้งสองในความฝัน สำหรับเขาตอนนี้ท่าทีกับเรื่องความรักคือปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ

ไม่เรียกร้อง ไม่บังคับ ไม่โหยหา

ทว่าช่วงเวลานี้ ข้อความนี้ที่เยี่ยจื่อถงส่งมาทำให้เขาจิตใจหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

เยี่ยจื่อถง “คืนนี้ว่างไหม ใกล้มหาวิทยาลัยของฉันมีลานสเก็ตน้ำแข็งเปิดใหม่ ได้ข่าวว่าสนุกมาก”

ลู่เฉินรีบตอบกลับทันที “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราไปกัน ฉันไม่ได้เล่นสเก็ตน้ำแข็งมานานแล้ว 5 โมงเย็นฉันจะไปหาเธอ ขอเลี้ยงข้าวเย็นเธอสักมื้อได้ไหม”

เยี่ยจื่อถง “ดูท่าทางพี่จริงจังขนาดนี้ ฉันยอมตกลงก็ได้”

ด้านหลังประโยคเติมรูปหน้ายิ้มอันใหญ่มา

“5 โมงเย็นเจอกัน”

ลู่เฉินหลุดยิ้มออกมา ความหม่นหมองอึดอัดในใจหายไปเป็นปลิดทิ้ง

ฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายให้สัญญาณเปิดโอกาสออกไปนัดเดท ซ้ำยังเป็นหญิงสาวที่เขารู้สึกดีด้วย เขายังต้องเสแสร้งแกล้งวางฟอร์มอะไรอีก ไม่อย่างนั้นก็ถือว่าโง่เง่าสิ้นดีเลย

เขาเพิ่งเก็บมือถือลงไป ก็ถึงป้ายที่จะลงแล้ว

เมื่อถือกีตาร์ลุกขึ้นยืน เด็กสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ไม่ได้เข้ามาขอเบอร์โทรติดต่อ

หลังกลับมาถึงบ้าน ลู่เฉินเก็บกีตาร์ของตัวเองแล้วรอเวลาเตรียมตัวออกไปตามนัดที่มหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง

เวลา 5 โมงเย็น ลู่เฉินรีบมาถึงประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง

ฤดูร้อนกลางวันยาวนานกว่ากลางคืน 5 โมงเย็นแล้วฟ้ายังสว่างอยู่ ปากประตูมหาวิทยาลัยครูปักกิ่งมีนักศึกษาเดินเข้าเดินออกมากมาย ชายหนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าประตูแบบลู่เฉินมีไม่น้อย บางคนยังถือดอกกุหลาบสีสันอ่อนหวานไว้ด้วย

ขณะมองมือที่ว่างเปล่า ลู่เฉินรู้สึกเหงื่อแตก

ตอนที่กำลังลังเลว่าจะวิ่งไปร้านดอกไม้ใกล้ๆ แล้วซื้อดอกไม้มาสักช่อดีไหม เยี่ยจื่อถงก็ย่างก้าวออกมาจากมหาวิทยาลัย

สาวสวยคนนี้ยังคงสวมชุดกระโปรงสีขาวเหมือนเดิม เผยให้เห็นผิวขาวผ่องที่ต้นคอ ต้นแขน และขาอ่อน ดูออกว่าเธอตั้งใจแต่งเนื้อแต่งตัวเป็นอย่างดี แต่งหน้าเล็กน้อย ทำให้ยิ่งขับผิวให้ดูโดดเด่น

เมื่อเธอปรากฏตัวต่อหน้าลู่เฉิน ลู่เฉินรู้สึกตื่นตาตื่นใจ จ้องมองด้วยความตะลึง

เพราะเขาจ้องเธอไม่วางตา ใบหน้าเรียวเล็กของเยี่ยจื่อถงจึงมีแววเขินอาย ถามว่า “ทำไมเหรอ”

ลู่เฉินสะดุ้ง รีบตอบว่า “เราไปกันเถอะ”

เยี่ยจื่อถงพยักหน้าเล็กน้อย

ทั้งสองคนเดินเคียงคู่กัน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หล่อเหลา หญิงสาวสวยงามอ่อนหวาน เดินไปด้วยกันเป็นภาพบาดตาแก่บรรดาหมาโสดรอบข้าง

เสียงชายหนุ่มบ่นอย่างสิ้นหวังลอยมาตามลม“โธ่เอ๊ย ดอกไม้ของมหาวิทยาลัยถูกคนเด็ดไปอีกแล้ว!”

ลู่เฉินถามอย่างอดไม่ได้ “จั่วซินเถียนไม่มาด้วยเหรอ”

เขาคิดว่าคืนนี้ จั่วซินเถียนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอจะไปด้วยกัน