อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 14

สี่ปีมานี้ที่นางกับหยวนเป่าสามารถมีชีวิตที่สุขสบายได้ ล้วนเป็นเพราะเงินที่สามารถหยิบเอาออกมาจากช่องว่างได้ไม่มีวันหมด

แต่ตอนนี้ ถ้าหากแม้แต่เงินแดงเดียวก็ไม่มีแล้ว โม่เยว่ยังตัดขาดเส้นทางการส่งสิ่งของให้นางอีก หลังจากนี้ นางกับหยวนเป่าจะทำอย่างไร

แม่นมจางเห็นนางสีหน้าไม่ดี ก็ถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “พระชายา เกิดอะไรขึ้น”

มืออวบอ้วนนั้น ก็หดกลับไปอย่างรู้ความ

“คือว่า ……”

หยุนหว่านหนิงตรวจดูให้มั่นใจหลายครั้ง ก่อนจะยอมรับความจริงเรื่องนี้อย่างไม่ง่ายเลย นางได้กลายเป็นยาจกแล้ว หันกลับไปมองทางด้านหลัง มองหยวนเป่าที่ยังคงเขียนหนังสืออย่างตั้งใจ แววตาก็สับสนขึ้นมา

ร่างกายเล็กๆนั่งตัวตรง หยวนเป่าเขียนหนังสืออย่างตั้งใจมาก

ตั้งแต่นางว่าเขาวันนั้น หยวนเป่าก็เริ่มอ่านเขียนอย่างตั้งใจ

นางไม่อยากจะทรยศต่อความหวังของลูกชาย ไม่อยากจะให้ลูกชายต้องผิดหวัง

“เจ้ารอก่อน ข้าจะกลับไปเอาที่เรือน”

นางรีบเข้าไปในเรือน

แต่ว่า ค้นหาจนทั่วทั้งเรือนแล้ว นอกจากเอาปิ่นปักผมออกมาได้สองอัน หยุนหว่านหนิงก็หาเงินไม่ได้เลยแม้แต่เหรียญเดียว

สี่ปีมานี้ รู้ว่าบ่าวรับใช้เหล่านี้เคยแอบเข้ามารื้อค้นหาเงินอยู่หลายครั้ง ฉะนั้นนางจึงป้องกันเอาไว้ ไม่เคยนำเงินออกมาเก็บไว้นอกช่องว่างเลย เก็บไว้ในนั้นสบายใจที่สุด

ไหนเลยจะคิดว่า วันนี้จะเกิดปัญหาเช่นนี้ขึ้นมา

นางไม่เคยสนใจพวกเครื่องประดับอะไรเลย

ฉะนั้น สี่ปีมานี้ก็ไม่เคยซื้อพวกเครื่องประดับเพิ่มเติม

นางถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ได้แต่ยื่นปิ่นปักผมทั้งสองอันให้กับแม่นมจาง“เอาปิ่นสองอันนี้ไปจำนำก่อนแล้วกัน

แม่นมจางขมวดคิ้ว

พระชายาของพวกนาง กลายเป็นยาจกแล้วหรือ

“พระชายา”

นางเม้มริมฝีปาก น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บแสบ “ปิ่นสองอันนี้ของท่านเป็นแค่ของเก่าเมื่อหลายปีก่อน แม้จะเอาไปจำนำก็ไม่มีราคาค่างวดอะไร ยังไม่พอซื้อวัตถุดิบที่ท่านต้องการเลย”

ที่จริง ปิ่นสองอันนี้ เป็นสินสอดติดตัวตอนที่หยุนหว่านหนิงแต่งงาน

ส่วนสินสอดติดตัวอื่นๆ ตอนที่นางถูกกักบริเวณ ได้ถูก โม่เยว่ส่งคนมาขนย้ายไปหมดแล้ว

ตอนนั้นปิ่นสองอันนี้ถูกปักอยู่บนศีรษะ จึงไม่ได้ถูกเอาไปด้วย

เอาไปเปลี่ยนเป็นวัตถุดิบเหล่านั้น น่าจะเพียงพอแล้ว เพียงแต่ไม่พอให้แม่นมจาง หักเป็นค่าแรงที่ช่วยไปซื้อของ ฉะนั้นจึงรู้สึกรังเกียจเป็นธรรมดา

ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่หยุนหว่านหนิงทะลุมิติมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยออกไปซื้ออะไรด้วยตนเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่รู้ว่าตอนนี้สิ่งของราคาเท่าไหร่แล้ว

เมื่อได้ยินแม่นมจางพูดเช่นนี้ นางก็ได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ถ้าไม่พอเจ้าก็ออกไปก่อน”

“พรุ่งนี้ ข้าจะเอาให้เจ้า”

นางลำบากจนถึงขั้นนี้แล้ว ถึงกับยืมเงินกับบ่าวรับใช้เพื่อประทังชีวิต

เดิมทีแม่นมจางไม่ยินดี อยากจะชักสีหน้าขึ้นมาทันที

แต่เมื่อคิดได้ว่าสี่ปีมานี้ พระชายาของพวกนางไม่เคยขาดสนเงินทอง ไม่แน่ วันนี้อาจเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาจริงๆ จึงเชื่อใจนางสักครั้ง

“ก็ได้ บ่าวจะออกให้ก่อน เดี๋ยวจะมาบอกพระชายาว่าใช้ไปเท่าไหร่”

ว่าแล้ว แม่นมจางก็เดินจากไปอย่างไม่ค่อยจะยินดีนัก

มองประตูหลังที่ปิดดังปัง หยุนหว่านหนิงโมโหจนแทบอยากจะถลกแขนเสื้อสั่งสอนสักตั้ง

พวกบ่าวไม่รักดี

แต่ว่า ก็รับรู้อย่างลึกซึ้งเลยว่า ถ้าหากอยากจะมีชีวิตที่สุขสบายต่อไป ก็ต้องให้พวกบ่าวไม่รักดีเหล่านี้ช่วยนางทำงานอย่างลับๆ

เงิน จะขาดไม่ได้

นางสูดลมหายใจลึกๆอีกครั้ง กลืนความกลัดกลุ้มในใจลงไป

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วแน่นเดินเข้าไปในเรือน

หยวนเป่ากำลังเขียนหนังสืออย่างตั้งใจ จึงไม่ได้เดินเข้าไปด้วย

นางถอกำไลข้อมือออก ตั้งใจดูอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ว่าจะพยายามใช้วิธีอะไร ก็คิดไม่ออกว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ภายในช่องว่างที่ดีๆ อยู่ๆก็ไม่มีเงินซะแล้ว

หรือว่า นางจะใช้ไปหมดแล้ว

ถ้าหากใช้หมดแล้ว แล้วจะทำอย่างไรจึงจะมีเงินอีกครั้ง

จนกระทั่งพระอาทิตย์เคลื่อนคล้อยไปทางทิศตะวันตกแล้ว นางก็ยังคิดไม่ออกว่าเกิดจากอะไรกันแน่

แต่แม่นมจางกลับมาแล้ว เอาอาหารที่ซื้อมาทั้งหมดวางไว้ในห้องครัว และมารายงานว่า “พระชายา ปิ่นปักผมทั้งสองอันของท่านจำนำได้ยี่สิบตำลึง อาหารเหล่านี้ ใช้ไปทั้งหมดสามสิบตำลึง ฉะนั้นท่านยังติดบ่าวอยู่สิบตำลึงนะเพคะ”