อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 562
“ฮองเฮาเป็นคนใบ้ไปแล้ว ทั้งยังเป็นนางใน นางไม่ควรค่าให้ข้าลงมือด้วย”
โม่เยว่แสยะยิ้ม เย้ยหยัน
หรูโม่ฟังอย่างฉงนสงสัย
เมื่อก่อนเขาฉลาดมากเลยทีเดียวนะ!
เหตุใดคำพูดที่นายท่านพูดในวันนี้ มีอยู่สองประโยคในสามประโยคที่เขาไม่เข้าใจ?!
หากนายท่านไม่ต้องการลงมือกับฮองเฮาจ้าว เช่นนั้นเหตุใดเมื่อครู่นี้นายท่านถึงได้เอ่ยถึงเรื่องฮองเฮาจ้าวขึ้นมากัน?!
เขาขมวดคิ้วแน่น บนใบหน้าเต็มไปด้วยคำถาม
โม่เยว่กวาดสายตามองเขาแวบหนึ่ง ในแววตาปิดบังความรังเกียจเอาไว้ไม่มิด “หากเจ้ายังโง่อยู่เช่นนี้ ก็ไปดูแลหยวนเป่าที่ตำหนักสิงกง และให้หรูอี้ว์กลับมาคอยปรนนิบัติข้าเสีย”
เมื่อก่อนคนที่ถูกรังเกียจคือหรูอี้ว์มาโดยตลอด
เพลานี้ถึงตาข้าที่ถูกเขารังเกียจแล้วหรือ?!
หรูโม่หน้าแดง “นายท่าน ข้าน้อยขอคำชี้แนะอย่างนอบน้อม!”
เขาเอ่ยความสงสัยที่อยู่ในใจออกมา “เพลานี้เมินเฉยท่านอ๋องสามไปก่อนชั่วคราว พวกเราเพียงแค่จดจ่อในการรับมือกับอ๋องฉู่เท่านั้น โทษในครานี้ของอ๋องฉู่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ และฮองเฮาเองก็จะถูกฝ่าบาทเขี่ยทิ้งในเร็ววัน”
“เพราะเหตุใดจึงไม่สามารถดึงอ๋องฉู่เข้าไปพัวพันได้?”
“เสด็จพ่อไม่ชอบที่พี่น้องต่อสู้กันเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
โม่จงหรานรู้ดี ว่าเหล่าพี่น้องจะต้องเกลียดกันลับหลังเขาเป็นแน่
แต่ตราบใดที่ไม่ได้ก่อเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตคน โม่จงหรานก็จะปิดตาข้างหนึ่ง
ในราชวงศ์ ผู้ใดบ้างจักไม่ดิ้นรนเพื่อให้ยืนหยัดได้?!
หากไม่ใช่ความโง่เขลาของโม่หุยเฟิงในอดีต ที่รนหาที่ตายด้วยการลงมือสังหารหยวนเป่า……และหากในอดีต โม่เยว่กล้าที่จะฆ่าโม่หุยเฟิง โม่จงหรานก็ไม่มีทางที่จะปล่อยเขาไป!
เพียงแค่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของหยวนเป่า โม่จงหรานจึงจะปล่อยให้โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงกระทำได้อย่างไม่ห้ามปราม
แม้โม่หุยเหยียนจะพยายามลอบสังหารหยวนเป่าในครานี้ แต่ก็เทียบไม่ได้กับกรรมชั่วที่โม่หุยเฟิงเคยทำไว้ในอดีต
ครั้งนั้นหยวนเป่าถูกลักพาตัว ไปจากเมืองหลวง
แต่ครั้งนี้ มือสังหารของโม่หุยเหยียนยังทำอันตรายหยวนเป่าไม่ได้ ก็พ่ายแพ้อย่างยับเยินแล้ว
แม้โม่เยว่จะบอกว่า โม่หุยเหยียนลอบสังหารหยวนเป่า แต่ก็ไม่มีหลักฐานเพียงพอ
“ทะเลาะกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เสด็จพ่อไม่สนดอก แต่เรื่องที่เกี่ยวกับบัลลังก์ หากพวกเราพี่น้องแย่งชิงกัน เสด็จพ่อคงไม่มองดูเฉยแน่”
อุบายของโม่จงหราน โม่เยว่เข้าใจดีกว่าใคร!
ต่อให้เป็นลูกชายแท้ๆ ขอแค่แตะต้องเส้นตาย โม่จงหรานก็จักไม่ให้ปรานีเป็นอันขาด!
โม่เยว่หรี่ตา แววตาลึกล้ำ “ยิ่งไปกว่านั้น แม้เสด็จพ่อจะต้องการฆ่าโม่หุยเหยียน เจ้าคิดว่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่กลุ่มนั้น จักเห็นด้วยหรือ?”
โม่หุยเหยียนเป็นตัวเลือกที่มีอำนาจที่สุดในตำแหน่งไท่จื่อ
เพลานี้ เขามีพรรคพวกในราชสำนักเป็นจำนวนมาก
การจัดการโม่หุยเหยียน จักเป็นตัวแปรที่ส่งผลกระทบต่อเหตุการณ์ทั้งมวล
“เรื่องนี้จักรีบร้อนไม่ได้ ต้องค่อยๆ ก้าวไปตามลำดับ”
โม่เยว่กล่าวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
หรูโม่ฟังแทบไม่เข้าใจ เขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่
เห็นโม่เยว่เดินเอามือไพล่หลังไปไกลแล้ว เขาถึงได้รีบตามไป “นายท่านท่านจะไปที่ใด?”
“คุกหลวง”
โม่เยว่ไม่แม้แต่จะเงยหน้า “ไปหาหนิงเอ๋อร์เพื่อนัดพบ”
หรูโม่: “……”
นัดพบที่คุกหลวง ช่าง “มีสีสัน” จริงๆ !
แต่ว่านายท่านของตนนอกจากไปคุกหลวงแล้ว ยังจะไปที่ใดได้อีก?!
โม่เยว่ยังไม่ได้ไปคุกหลวง ก็ถูกข่าวที่มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยหยุดเอาไว้เสียก่อน
องครักษ์ลับผู้หนึ่งกระซิบเสียงเบาที่ข้างหูเขา เพียงแค่เห็นสีหน้าของโม่เยว่ค่อยๆ เปลี่ยนไปจากเดิม
หรูโม่ก็เดินเข้าไปใกล้ ถามอย่างระแวดระวัง “นายท่าน เป็นอันใดหรือ?”
“คนของตระกูลเฉิน เข้ามาที่จวนอ๋องโจวแล้ว”
……
จวนอ๋องโจว
ตั้งแต่หลังงานเลี้ยงวันเกิดของหยุนเจิ้นซงคราก่อน โม่เหว่ยก็ไม่พบหยุนธิงธิงอีกเลย ทีแรกอยากจะบอกความในใจกับหยุนหว่านหนิงเสียก่อน เพื่อให้นางช่วยรับมือกับเรื่องนี้
แต่คิดไม่ถึงว่า หยุนหว่านหนิงจะถูกส่งเข้าคุกหลวงอีกแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์