NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1082

ในเวลานี้ โชจิไม่มีอารมณ์ที่จะมาสนใจว่าฮิเดโทชิจะคิดยังไง เขารีบระงับอารมณ์ในใจของเขาลงและเดินมาตรงหน้าหลี่ฝาง

อีกทั้งในเวลานี้มีสายตาของผู้คนมากมายกำลังจับจ้องมาที่นี่แล้ว นั่นเพราะเสียงตะโกนของโชจิเมื่อครู่ ทำให้หลายคนเกิดความสงสัยขึ้นมา

นั่นเพราะตัวตนของโชจินนั้น คนในงานมากมายต่างก็รู้จักเขาและย่อมให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของเขามากขึ้นเป็นธรรมดา

พวกเขาเห็นโชจิเดินมาหาหลี่ฝาง จากนั้นจู่ๆก็โค้งคำนับลงลึกให้หลี่ฝางเพื่อขอโทษโดยไม่มีท่าทีแจ้งเตือนใดๆล่วงหน้า

“ขอโทษอย่างยิ่งครับคุณท่าน วันนี้เรื่องกะทันหันเกินไป ทำให้คุณต้องขุ่นเคืองแล้ว!”

ผู้คนที่เห็นฉากนี้ ทั้งงานก็ดูเหมือนจะเงียบไปในทันที

ทุกคนต่างมองไปที่โชจิอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่าพวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ตัวตนของชายหนุ่มคนนี้คือใครกันแน่? ถึงกับสามารถทำให้โชจิผู้เป็นที่เคารพนับถือต้องคำนับมีมารยาทกับเขาแบบนี้ได้?

การโค้งคำนับจนเกือบจะพับเป็น 90 องศาแบบนี้ เป็นการกระทำที่คนรุ่นหลังมีแต่ผู้อาวุโส หรือลูกน้องมีต่อผู้บังคับบัญชาเท่านั้น!

ฮิเดโทชิและเอโกะในเวลานั้นก็ตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์เช่นกัน

พวกเขาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมโชจิถึงทำเช่นนี้

ในเวลานี้โชจิก็ยังคงไม่ยืดตัวตรงกลับมา แต่เขากลับหันหน้าไปทางฮิเดโทชิและตะโกนว่า “นี่นายทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่เข้ามาขอขมาอีก!"

ฮิเดโทชิตกตะลึงตัวค้างไปทันที จนถึงขั้นคิดว่าตนเองเกิดหูตาหลอนขึ้นมาเองแล้ว

โชจิถึงกับให้เขาเข้าไปขอขมาหลี่ฝาง?

อย่างไรก็ตามเขาเองก็มั่นใจเช่นกันว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด แม้ว่าในใจของเขาจะต่อต้านเป็นอย่างมาก แต่ร่างกายของเขากลับไม่กล้าต่อต้าน และเขาก็อดไม่ได้ที่จะโค้งตัวลงอย่างช้าๆ

“คุณอาสึกะ ผมผิดไปแล้ว!”

แม้จะเป็นเพียงคำขอโทษ แต่ก็ทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ราวกับว่าการกระทำดังกล่าว นำมาซึ่งความอับอายอย่างที่สุดแก่เขา

ในเวลานี้ สายตาของโชจิก็เปลี่ยนมาจับจ้องไปที่เอโกะ

เอโกะเมื่อเห็นฉากนี้เข้าก็แทบอยากจะหันหลังหนีไป แต่เมื่อต้องตกอยู่ภายใต้สายตาอันเย็บเฉียบของโชจิเธอก็กลับไม่สามารถก้าวย่างไปไหนได้

ถ้าเธอกล้าที่จะหนีไปในตอนนี้ หลังจากนี้จุดจบของเธอก็คงจะต้องน่าสยดสยองอย่างมากแน่

อย่างไรก็ตามการที่จะต้องให้ตัวเองมาโค้งคำนับน้องสาวที่ตนเองดูถูกมาตั้งแต่เด็กนั้น เธอก็ทำมันไม่ลง

เมื่อโชจิเห็นดังนั้นก็รีบตะคอกใส่เสียงเข้มทันที “เอโกะ!"

โชจิได้อ่านข้อมูลที่เป็นความลับมามากมาย เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษกับกลุ่มคนบางคนในโลกที่ไม่อาจเข้าไปตอแยด้วยได้ ถ้าหากเขาจำไม่ผิดคน หลี่ฝางก็คือปรมาจารย์กำลังภายในในตำนาน!

ในที่สุด เมื่อเขารู้สึกว่าสายตาของหลี่ฝางผละออกไป โชจิก็ค่อยโล่งใจขึ้นมา เขายืดตัวขึ้นและพูดกับฮิเดโทชิว่า "เอาล่ะ ท่านผู้นั้นไม่เอาความอีกต่อไปแล้ว"

จากนั้น เขาก็เห็นท่าทางและดวงตาที่ว่างเปล่าของฮิเดโทชิ อีกทั้งเอโกะที่อยู่ข้างๆก็ไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าสักเท่าไหร่ แถมยังถึงขั้นแย่กว่าอีกด้วย

โชจิส่ายหัวและตบบ่าของฮิเดโทชิ อันที่จริง การถูกบังคับให้ต้องขอโทษต่อหน้าสาธารณชนแบบนั้น เปลี่ยนเป็นใครก็คงไม่รู้สึกดี

“ท่านโชจิ คุณสามารถบอกตัวตนของเขาได้ไหมครับ?” ฮิเดโทชิเอ่ยปากพูดอย่างยากลำบาก

ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่านี่ต้องเป็นคนแบบไหนกัน ถึงสามารถทำให้โชจิมาถึงขั้นนี้ได้

ถ้าหากตัวตนของหลี่ฝางสามารถทำให้เขาประหลาดใจครั้งใหญ่ได้ และสูงส่งอย่างมาก อย่างน้อยๆนี่ก็พอจะทำให้ในใจของเขารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง

เมื่อได้ยินคำถามของฮิเดโทชิ เอโกะก็อดไม่ได้ที่จะเช็ดน้ำตาแห่งความอับอายของตนออกและรอคำตอบของโชจิอย่างเงียบ ๆ

โชจิส่ายหัว จากนั้นจึงพูดว่า "ในเมื่อท่านผู้นั้นไม่เปิดเผยตัวตนออกมา อย่างนั้นก็หมายความว่าเขาไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ ฉันจะพูดออกไปพล่อยๆไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นฉันอาจตายขึ้นมาได้ทันที"

คิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าโชจิจะพูดแบบนี้ พวกฮิเดโทชิทั้งสองคนรู้ว่าสถานะของหลี่ฝางนั้นสูงมากเสียจนพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะรับรู้เสียด้วยซ้ำ

สถานะที่น่าหวาดกลัวแบบนี้ นอกจากจากจะทำให้พวกเขาหวาดระแวงเกรงกลัวแล้ว สายตาที่มองไปยังหลี่ฝางในตอนนี้เองก็มีความเกลียดชังและความเจ็บปวดน้อยลงเช่นกัน แต่กลับทำอะไรไม่ได้ จบเกือบถึงขั้นแฝงความเคารพขึ้นมาอยู่หลายส่วน

ชาวญี่ปุ่นมักชื่นชมบูชาผู้ที่แข็งแกร่งมาโดยตลอด สำหรับพวกเขาแล้ว การก้มหัวให้แก่ผู้ที่แข็งแกร่งกว่านั้นถือเป็นเรื่องปกติอย่างมาก อีกทั้งหากคนคนหนึ่งแข็งแกร่งกว่าตัวเองอย่างมาก อย่างนั้นต่อให้ตนได้แค่รับใช้อีกฝ่าย ก็ถือว่าเป็นเกียรติของตนแล้ว