NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1090

โทชิโอะ คามิยะที่รอดพ้นจากการโจมตีที่รุนแรงถึงขั้นเอาชีวิตนี้ได้ ก็รีบถอยห่างออกไปทันที จากนั้นจึงสังเกตการเคลื่อนไหวของหลี่ฝางอย่างระมัดระวัง ไม่ให้โอกาสเขาได้ลงมืออีก

เขาเชิญปรมาจารย์สิบคนมาสู้เอาชีวิตกับหลี่ฝาง ไม่ใช่ทำทุกอย่างไปอย่างไร้ค่า

ปรมาจารย์สิบคนทำให้หลี่ฝางได้รับบาดเจ็บ ตราบใดที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็จะสามารถถ่วงเวลาหลี่ฝางไปตลอดจนกระทั่งสามารถฆ่าหลี่ฝางได้

ตอนนี้เขาได้เปรียบอย่างมากขนาดนี้แล้ว อย่างนั้นเขาก็สามารถวางใจได้แล้วและไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตเข้าสู้ขนาดนั้น

ในใจของโทชิโอะ คามิยะเกิดความคิดดังกล่าวแวบขึ้นมา

วินาทีต่อมา จู่ๆ ก็มีคมดาบปรากฏขึ้นมาในสายตาของโทชิโอะ คามิยะ

ที่แท้ในขณะที่เขากำลังเสียสมาธิไปเมื่อครู่นี้ ฉินเฟยก็จับช่องว่างของเขาได้แล้ว!

ในพริบตา ออร่าของโทชิโอะ คามิยะก็ปะทุขึ้น เขาหันศีรษะอย่างกะทันหันภายในไม่กี่มิลลิเมตร ทำให้ดาบหักวาดลึกเป็นเส้นบนลงใบหน้าของเขาและเห็นถึงกระดูก ขณะเดียวกันเขาก็เตะออกไปและกระแทกเข้าใส่ร่างหลี่ฝางอย่างแรง

เมื่อถูกเตะด้วยนี้ หลี่ฝางคล้ายกับรถที่สูญเสียการควบคุม เขากระเด็นออกไปทันทีและชนเข้ากับกำแพงของถนนฝั่งตรงข้าม

ผู้ชมเห็นเพียงเงาดำกระเด็นออกมา หลังจากเสียงกระทบดังลั่นขึ้น ร่างก็ถูกกำแพงที่พังลงฝังเอาไว้

จากนั้น พวกเขาก็พบว่าโทชิโอะ คามิยะยังคงยืนอยู่ในซากปรักหักพังเช่นเดิม ดังนั้นจึงเข้าใจในทันทีว่า คนที่ลอยออกไปก็คือ ฉินเฟย

ทันใดนั้น ความปีติยินดีในทุกรูปแบบก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนเหล่านี้ จนกระทั่งมีคนไม่น้อยที่โห่ร้องเชียร์ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

ท่ามกลางฝูงชน มีเพียง ริโกะและตงหมิงเท่านั้นที่ใบหน้าแสดงความกังวลอย่างชัดเจน

ตงหมิงได้เริ่มเตรียมการสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบ และครุ่นคิดว่าหากออกไปช่วยหลี่ฝางในตอนนี้ จะมีอันตรายอะไรหรือไม่

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

ตงหมิงรีบรับสายทันทีโดยไม่แม้แต่จะต้องคิด

“นายยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?” เสียงของฉิงจื่อดังขึ้นมา

“อาการบาดเจ็บของคุณหลี่เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ครั้งนี้เกรงว่าเขาจะต้องแพ้ มีการเตรียมการใหม่อะไรหรือไม่?”

เสียงของฉิงจื่อ เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็คำสั่งของเบื้องบนออกมา

“ตงหมิง เบื้องบนบอกว่า จะต้องช่วยคุณหลี่ออกมา แม้ว่า...”

คำพูดด้านหลังเธอไม่ได้เอ่ยออกมา เป็นเพราะเธอพูดไม่ออก

"เข้าใจแล้ว" ตงหมิงกลับตอบแค่สั้นๆ จากนั้นก็วางสายไปในทันที

นั่นเพราะเขากังวลว่าหากเขารอต่อไปอีกสองวินาที ฉิงจื่อก็จะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา

และเขา ที่กำลังปฏิบัติงานอยู่ก็ไม่ควรฟังคำพูดเหล่านั้น