NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1092

ความทรงจำของหลี่ฝางยังไม่ฟื้น ความแข็งแกร่งของเขาไม่ได้อยู่ในจุดสูงสุด แต่เขาก็ไม่ได้โง่เขลาถึงขั้นที่ต่อสู้กับผู้อื่นและสละชีวิตของตนทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์

ดังนั้นตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาถูกโจมตีจนกระเด็นในตอนนั้น เขาก็แอบซ่อนระเบิดเอาไว้ที่นี่

จากนั้นในระหว่างการต่อสู้ เขาก็ได้ชักนำโทชิโอะ คามิยะมาที่นี่อย่างเงียบๆ

ตูม!

การระเบิดครั้งใหญ่ทำให้ทุกคนตะลึงไปในทันที

อีกทั้งก่อนที่จะระเบิด หลี่ฝางที่กำลังใช้แรงเฮือกสุดท้ายเพื่อหลบหนี ก็ได้ยินเสียงคำรามด้วยความโกรธของโทชิโอะ คามิยะ

“ไอ้สารเลว!”

หลี่ฝางยิ้มอย่างดูถูก

ฉันสารเลว?

นี่นายคงไม่ได้ลืมไปแล้วหรอกนะว่านายเรียกคนเป็นสิบมารุมจัดการฉันคนเดียว?

นายสารเลวก่อน แล้วยังกล้ามาว่าฉัน?

ผู้คนที่อยู่ห่างไกลออกไป กำลังตกตะลึงตาค้างไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

คนที่ได้สติกลับมา ก็รีบโทรเรียกรถพยาบาลและรถดับเพลิงในทันที ขณะที่คนที่ยังไม่ได้สติ มาถึงตอนนี้สมองก็ยังไม่แล่นเลยสักนิด

ในเวลานี้ ราวกับว่ามีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นคู่หนึ่ง ฉีกควันและไฟออกจากกันโดยตรง จากนั้น เงาร่างที่เลือนรางร่างหนึ่งก็ค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆ

ตอนนี้ ทุกคนล้วนจ้องมองไปที่ร่างนั้นอย่างแน่นิ่ง เงาร่างค่อยๆปรากฏชัดขึ้น และนั่นก็คือโทชิโอะ คามิยะ ที่เขาเดินออกมาจากควันดำทีละก้าวๆ บนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยสีดำไหม้เกรียมและมีรอยไหม้อยู่ทุกที่

“พระเจ้า นี่คือพลังของพระเจ้า” มีคนคุกเข่าลงกับพื้นและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำตาคลอเบ้า

และก็มีคนที่รีบพุ่งเข้าไป เพื่อเตรียมตรวจสอบสถานการณ์ของโทชิโอะ คามิยะทันที

ในขณะที่สายตาของโทชิโอะ คามิยะในเวลานี้ กลับเต็มไปด้วยความโกรธจัดอย่างยิ่ง!

……

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ตงหมิงแบกหลี่ฝางที่กลายเป็นคนนองเลือด เดินผ่านตรอกมืดๆไป เขาหลีกเลี่ยงกล้องทุกประเภทและคนเดินถนนที่อาจปรากฏขึ้นได้ทุกเมื่อ

บางทีอาจจะเป็นเพราะการเคลื่อนไหวขณะเดินที่ปลุกหลี่ฝางขึ้นมาจากอาการหมดสติ โลกในตาของเขาพร่ามัวไปหมด แต่เขาก็ยังคงวิเคราะห์ได้ว่าชายที่แบกเขาอยู่นั้นเป็นมิตรหาใช่ศัตรู

"ขอบ...ขอบคุณ..."

หลี่ฝางพูดอย่างยากลำบาก

เขายังคงจำได้ว่า ในขณะที่เกิดระเบิด แม้ว่าตนจะหลบหนีไปได้ไกลพอสมควรแล้ว แต่เขาก็ยังคงกระเด็นไปตามคลื่นระเบิดขนาดมหึมา ร่างกายที่แต่เดิมได้รับบาดเจ็บแล้วบาดเจ็บอีก ก็ยิ่งยากที่จะฝืนทนไหว เขากระอักเลือดออกมาติดๆ

ในเวลานี้เอง จู่ๆตงหมิงก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา อุ้มเขาขึ้นและวิ่งหนีไป

หลี่ฝางพยายามเคลื่อนไหว ร่างกายของเขายังคงอ่อนแออย่างมาก แต่สายตาของเขากลับคืนมา จากนั้นสภาพแวดล้อมโดยรอบทั้งหมดก็เข้าสู่สายตาของเขา

ทุกที่ในที่นี้ล้วนเต็มไปด้วยขวดและกระป๋องบางอย่าง ในนั้นมีของเหลวแปลก ๆ ทุกชนิด อีกทั้งยังมีเครื่องมือบางอย่างที่ดูแล้วมองไม่ออกถึงจุดประสงค์การใช้งานของมัน ทั้งห้องมองดูแล้วคล้ายกับที่อยู่อาศัยของนักวิทยาศาสตร์ผู้แปลกประหลาด

หญิงชราตัวน้อยมองไปที่หลี่ฝางและไม่พูดอะไร อีกทั้งยังไม่ได้ถามอะไรเขา เธอมองไปที่ร่างของหลี่ฝางและกล่าวว่า "ตอนนี้นายยังอ่อนแออย่างมาก แต่ความสามารถในการฟื้นตัวของนายเร็วอย่างยิ่ง คาดว่าน่าจะใช้เวลาเพียงหนึ่งหรือสองเดือนในการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์"

หญิงชราตัวน้อยดูชื่นชมและประหลาดใจกับความสามารถในการฟื้นตัวที่ไม่ธรรมดาของหลี่ฝาง

“ขอบคุณอย่างยิ่งที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้” หลี่ฝางกล่าว

“ไม่ต้องหรอก มันก็แค่การแลกเปลี่ยน ถ้านายดีขึ้นแล้วก็รีบไปจากที่นี่ซะ ทางที่ดีที่สุดก็คืออย่าได้เอาฉันไปยุ่งเกี่ยว”

หญิงชราตัวน้อยพูดอย่างไม่ใส่ใจ

เรื่องแบบนี้ เธอใช่ว่าไม่เคยเจอมาก่อน ช่วยชีวิตผู้ป่วย แต่สุดท้ายกลับถูกศัตรูของผู้ป่วยมาแค้นถึงหน้าประตู จนเธอเกือบจะถูกฆ่าตาย แม้กระทั่งประเภทเนรคุณ เพื่อที่จะไม่เปิดเผยข้อมูลของตนออกไปและคิดจะฆ่าเธอปิดปาก เธอก็เคยเจอมาเช่นกัน”

หลี่ฝางลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆและพูดอย่างจริงจังว่า "ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณหนึ่งครั้ง"

คำพูดของหลี่ฝาง ทำให้ดวงตาของหญิงชราตัวน้อยมีประกายวาบผ่าน

บุญคุณของปรมาจารย์กำลังภายในนั้นยิ่งใหญ่กว่าคำมั่นสัญญาที่เฉพาะเจาะจงมากมาย

อย่างไรก็ตาม หญิงชราตัวน้อยไม่ได้พูดอะไรมากแต่เธอกลับเอ่ยขึ้นว่า “รอให้ครั้งนี้นายรอดไปได้แล้วค่อยว่ากันเถอะ"