NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1101

“ไอ้สวะ!” เฟอร์กัสสบถด้วยความโมโห “ไอ้พวกสวะ! ช่วยอะไรไม่ได้ก็แล้ว ยังเกะกะอีก ไม่มีประโยชน์สักนิด!”

บุคคลทั้งห้าถูกเฟอร์กัสก่นด่าจนเละไม่เป็นท่า แต่กลับไม่กล้าปริปากสักคำ ยังไงซะเฟอร์กัสก็เป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายใน

ตั้งแต่ที่เฟอร์กัสได้เป็นปรมาจารย์กำลังภายใน ได้รับการคัดเลือกให้เป็นสิบสองอัศวิน พวกเขาก็ไม่ใช่คนระดับชั้นเดียวกันอีกต่อไปแล้ว

“ฮ่าๆ น่าสงสารชะมัด ถูกไอ้ปัญญาอ่อนนี่หลอกแต่กลับพูดอะไรไม่ได้สักแอะ พวกแกคงไม่พอใจมากเลยสินะ?”

หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะใส่คนทั้งห้า

“แกหมายความว่ายังไง?”

เฟอร์กัสสีหน้าเปลี่ยนไป กล่าวถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ฮ่าๆ แกโง่หรือยังไง? ไม่รู้หรือไงว่าอยู่ในพลังงานของแกพรรคพวกของแกสูดหายใจไม่ได้? หากพวกเขาไม่ใช่ระดับปรมาจารย์ยุทธภพกลั้นหายใจได้นานพอ พวกเขาคงได้ตายไปนานแล้ว!”

หลี่ฝางไม่สามารถฝืนกลั้นได้อีกต่อไป แหงนหน้าขึ้นหัวเราะเยาะเสียงดัง

“พลังงานของตัวเองนายยังไม่สามารถควบคุมได้ ไม่แยกมิตรกับศัตรู แถมยังทำร้ายผมไม่ได้ ไปตกอยู่ที่พรรคพวกของนายทั้งหมดนั่นไง ไอ้คนขี้โกง!”

คนที่มีพลังงาน ในปรมาจารย์กำลังภายในก็เป็นการมีอยู่ที่โดดเด่น ไม่มีทางที่จะปล่อยเหตุการณ์ควบคุมพลังงานของตนเองไม่อยู่เกิดขึ้นอยู่แล้ว

อย่างเฟอร์กัสที่เพิ่งได้ขึ้นเป็นปรมาจารย์กำลังภายในก็มีพลังงานในครอบครอง เห็นได้ชัดว่าต้องผ่านวิธีการอะไรบางอย่าง ไม่ได้ศึกษาพลังงานของตนเองให้ถี่ถ้วน นำมาใช้มั่วซั่ว เป็นเพื่อนร่วมทีมที่ไม่ได้เรื่อง ทำให้พลังการต่อสู้ของทั้งห้าเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์

เฟอร์กัสที่ถูกหลี่ฝางหัวเราะหันไปทางปรมาจารย์ยุทธภพทั้งห้าอย่างยากที่จะเชื่อ แต่กลับเห็นทั้งห้าสีหน้าขมขื่น ทีท่าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ จึงเข้าใจทันทีที่หลี่ฝางกล่าวมานั้นจริงหรือไม่

ทว่าเขาก็ยังไงไม่ยอมรับความผิดของตน ตวาดลั่นอย่างเกรี้ยวกราดใส่ทั้งห้า “ทำไมพวกแกถึงไม่ยอมพูดแต่แรก! ไอ้พวกโง่!”

เขาไม่ยอมที่จะยอมรับว่าสาเหตุมาจากเขาเอง ที่แทบจะทำให้เพื่อนร่วมทีมของตัวเองสิ้นลม จึงต้องโยนความผิดให้กับคนอื่นอยู่แล้ว

ทั้งห้าไร้คำพูด เฟอร์กัสเข้ามาก็ปล่อยพลังงานจู่โจมใส่หลี่ฝาง แถมยังครอบพวกเขาเอาไว้ในหลุมพลังงาน พวกเขาสามารถละความใจพูดได้ซะที่ไหนกัน?

คงเพียงแค่เวลาสั้นๆ ในการพูดคุย ก็ถูกหลี่ฝางถือโอกาสฆ่าทิ้งเสียแล้ว!

“ฮ่าๆ อย่างแกเนี่ยนะคิดที่จะเลียนแบบโทชิโอะ คามิยะ? กลับไปรออีกสักสิบยี่สิบปีแล้วค่อยว่ากันใหม่เถอะ!” หลี่ฝางเย้ยหยันอย่างไม่ถนอมน้ำใจต่อ

โทชิโอะ คามิยะเป็นใครกัน เขามีประสบการณ์การต่อสู้มากมายเกือบครึ่งศตวรรษเชียวนะ หรือแม้แต่เป็นการมีอยู่ที่ครึ่งเท้าของเขาได้ย่างเข้าสู่ลัทธิเต๋า

หากไม่ใช่เพราะอายุมากแล้ว เลือดลมเริ่มเสื่อม เขาแทบจะไม่ต้องใช้ลูกเล่นอะไร เพียงแค่เขาคนเดียวก็กล้าต่อกรกับหลี่ฝางได้

เมื่อเห็นพรรคพวกที่นอนกองกับพื้น เฟอร์กัสรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

แม้ว่าเขาจะไม่สนใจในเรื่องการขายเพื่อนร่วมทีม แต่ในเมื่อขายก็ต้องให้คุ้มค่า!

“พอได้แล้ว ตอนนี้เรามาตัวต่อตัว ตั้งใจประลองให้ดี” หลี่ฝางหัวเราะเยาะใส่เฟอร์กัส

ตอนนี้เฟอร์กัสมีเพียงแค่คนเดียว จุดจบที่รอเขาอยู่ มีเพียงแค่หนึ่งเดียว

ก่อนที่จะเริ่มต่อสู้กับหลี่ฝาง เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าหลี่ฝางที่เพิ่งจะออกมาหาประสบการณ์ จะมีความสามารถที่น่าหวาดผวาเช่นนี้

เมื่อจบศึกในครั้งนี้ ต่อให้ฆ่าหลี่ฝางได้ พวกเขาเองก็สูญเสียไปมากมาย

“ทำไมกองหนุนของเรายังไม่มาอีก!” ต่อหน้าปรมาจารย์กำลังภายในทั้งสาม สีหน้าของถังเทียนเต๋อเริ่มบูดบึ้งขึ้นมา

พวกเขาทั้งสองไม่สามารถเข้าไปร่วมด้วยในวงของปรมาจารย์ทั้งสาม ตอนนี้คนที่จะช่วยเหลือได้ มีเพียงแต่กองหนุนในตำนานที่เป็นกำลังภายในเช่นเดียวกัน

“แกหมายถึงคนที่ชื่อส้าวส้วยใช่ไหม? เขามาที่นี่ไม่ได้หรอก”

โทชิโอะ คามิยะหัวเราะเสียงแผ่ว ประโยคของเขาทำให้หลี่ฝางตกใจอึ้ง

ส้าวส้วยมาแล้วงั้นเหรอ?

แม้ว่าเขาจะยังไม่มีความทรงจำกลับคืนมา แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยสนิทสนมกับชื่อนี้อย่างแรงกล้า และเขาได้ฟังกู่ยี่เทียนเล่าถึงเรื่องราวตนเองในอดีต จึงรู้ประวัติของส้าวส้วย

ทว่าตอนนี้โทชิโอะ คามิยะกลับบอกว่าเขามาที่นี่ไม่ได้?

นี่มันเป็นไปได้ยังไง!

“เขาถูกฆ่าแล้วงั้นเหรอ? ”

ความอาฆาตในดวงตาของหลี่ฝาง เสมือนว่าตอนนี้ได้ก่อตัวเป็นรูปร่าง