NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1102

“ฉันไม่ได้ประลองกับเขา เดาว่าในเมื่อถูกส่งมาเป็นกองหนุนแกได้ ความสามารถของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ แต่ว่านะ มีกองกำลังป้องกันตนเองญี่ปุ่นรั้งเอาไว้ ต่อให้เขามาถึงนี่ การต่อสู้ของเราก็คงจบลงแล้ว” โทชิโอะ คามิยะกล่าวเสียงทุ้มต่ำ

“กองกำลังป้องกันตนเองญี่ปุ่น？ แกถึงขนาด……” หลี่ฝางไม่รู้จะพูดอะไรดีกะทันหัน เขาคาดไม่ถึงเลย ว่าโทชิโอะ คามิยะจะทำถึงขนาดนี้

โทชิโอะ คามิยะเป็นถึงนักรบ แต่กลับทำเรื่องผิดกฎระเบียบโลกนักรบ กระทั่งเรียกได้ว่าไม่ได้ด้วยเลห์ก็ต้องเอาด้วยกล

“ครั้งนี้ก็เพื่อสังหารท่านหลี่” โทชิโอะ คามิยะยิ้มอ่อน ไม่แยแสคำเย้ยหยันของหลี่ฝางแม้แต่น้อย “ท่านหลี่ เชิญได้แล้ว!”

เสมือนกับส่งสัญญาณ ชั่วพริบตา โทชิโอะ คามิยะและเฟอร์กัสจู่โจมหลี่ฝางอย่างพร้อมเพรียงกัน

เผชิญกับการจู่โจมของยอดฝีมือทั้งสอง หลี่ฝางยังคงไม่หวั่นดังเดิม พลางหัวเราะเสียงดังลั่น “ดีๆ! วันนี้มาดูกันว่าใครเหนือกว่า ใครจะอยู่ได้จนถึงที่สุด!

ชั่วพริบตา เงาร่างที่ราวกับสายฟ้าทั้งสามเข่นฆ่าโรมรัน

……

“ไอ้สองคนนั้นต่ำช้าเกินไปแล้ว สองรุมหนึ่ง ไร้ยางอาย!”

ถังเทียนเต๋อและหูเข่อหลบซ่อนอยู่รอบเขา ก่นด่าโทชิโอะ คามิยะและเฟอร์กัสด้วยความโกรธแค้นต่อความไม่เป็นธรรม

“หากเป็นแบบนี้ต่อไป คุณหลี่ต้องถูกพวกเขาเล่นงานตายแน่!” ถังเทียนเต๋อกล่าวอย่างดุดัน

ปรมาจารย์กำลังภายในเอาจริงขึ้นมาละก็ พลังทำร้ายล้างรุนแรงมาก ถึงระดับที่พวกเขาสองคนเข้าใกล้แล้วจะต้องได้รับบาดเจ็บ

อย่างเช่นหลุมฝุ่นขนาดใหญ่ที่เกิดจากพลังงานทำร้ายล้างการต่อสู้ของทั้งสามนี้

“ไม่สิ เหมือนว่าคุณหลี่จะไม่ได้กดขี่นะ!” หูเข่อพิจารณาการต่อสู้ในสนามรบ พลางกล่าวขึ้นกะทันหัน

เมื่อถังเทียนเต๋อตั้งใจเพ่งพินิจ ก็พบว่าเป็นอย่างที่หูเข่อว่าจริงๆ หลี่ฝางสู้กับศัตรูหนึ่งต่อสอง แต่กลับไม่เสียเปรียบเลยแม้แต่น้อย กลับโต้ตอบการต่อสู้อย่างมีชั้นเชิง

หรือแม้แต่อยู่ในสนามรบ หลี่ฝางก็ยังสามารถปริปากเย้ยหยันได้

“โทชิโอะ คามิยะถูกระเบิดก็ยังเป็นปกติเหมือนคนไม่เป็นอะไร คุณฟื้นฟูเร็วเกินไปรึเปล่า?”

ความเป็นจริง เขาถามแบบนี้ไม่เพียงแค่เหยียดหยาม แต่ยังเป็นแผนการจู่โจมทางจิต

โทชิโอะ คามิยะอายุมากอยู่แล้ว หลังจากนั้นแถมยังผลาญพลังไปมากในการต่อสู้กับหลี่ฝาง ไหนจะบาดเจ็บจากการถูกระเบิด ตอนนี้ กำลังของเขามีเพียงแค่ครึ่งของก่อนหน้านี้

ต่อให้มีเฟอร์กัสเพิ่มมาด้วย กำลังของทั้งคู่ก็แค่เทียบเท่ากับหลี่ฝางเท่านั้น เพราะงั้นการต่อสู้ของทั้งสามจึงไม่มีใครอยู่เหนือใคร

“ไร้ยางอายนัก!” โทชิโอะ คามิยะกล่าวด้วยความโมโห

“คุณยังมีหน้ามาว่าผมอีกเหรอ? ” หลี่ฝางตอกกลับอย่างไม่เกรงใจ

ทั้งสามสู้รบกันต่อเนื่อง การทำลายล้างนั้นหนักขึ้นเรื่อยๆ ลานข้างหน้าได้กลายเป็นซากปรักหักพัง ที่เต็มไปด้วยความเสียหายแตกหัก

ส่วนสนามรบของทั้งสาม ได้ปรับเปลี่ยนตั้งนานแล้ว

การเคลื่อนไหวของทั้งสาม สิ่งรอบข้างต่างได้รับความเสียหาย เสมือนกับพายุทอร์นาโด ที่วาดผ่านจนเส้นบิดเบี้ยวบนพื้นดิน

และหลี่ฝางเองก็ได้ค้นพบว่า เบื้องบนของญี่ปุ่นได้ทำการข้อตกลงอะไรบางอย่าง ให้การต่อสู้ของทั้งสามไม่ถูกรบกวน ต่อให้เกิดความเสียหายมากขนาดนี้ก็ตามที ก็ยังไร้ผู้ขัดขวางปรากฏตัวดังเดิม

“เล่นแบบนี้กับผม?” หลี่ฝางหัวเราะเยาะโทชิโอะ คามิยะ พลันเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน มุ่งไปที่ตัวเมือง

เขาไม่มีทางที่จะเสียเวลากับทั้งคู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้ต่อให้ท้ายที่สุดได้รับชัยชนะ ก็ได้รับความเสียหายหนักทั้งสองฝ่าย ไม่แน่ท้ายที่สุดอาจถูกคนอื่นลวงหลอกก็เป็นได้

เพราะงั้นเขาต้องบีบบังคับให้โทชิโอะ คามิยะยอมแพ้ ให้เขาได้เห็น ว่าการสูญเสียเช่นนี้ ญี่ปุ่นรับไหวหรือไม่!

บังกะโลไม่ได้เปลี่ยนเป็นถนน ถนนไม่ได้เปลี่ยนเป็นอาคาร อาคารไม่ได้……ก็ต้องดูว่าสะพานใหญ่ที่จราจรวุ่นวายตรงหน้าจะได้หรือไม่แล้วกัน!

“หลี่ฝาง แกคิดจะทำอะไร!” ทั้งสามยืนอยู่บนยอดเสาสะพานใหญ่ โทชิโอะ คามิยะจับจ้องหลี่ฝางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น