NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1131

“นายท่าน เป็นยังไงบ้างครับ!” ฟางจื้อพาทุกคนเข้าไปต้อนรับ ยังไม่ทันจะเข้าใกล้ก็ได้ตะโกนออกไปก่อนแล้ว จากนั้นก็เดินเข้าไปกล่าวอย่างเคารพนอบน้อม: “เชิญข้างในครับ! เชิญครับ!”

“ฮ่า ๆ ๆ วันเกิดท่านแม่เฒ่า ผมจะพลาดได้ยังไง!” นายท่านเย่นกล่าวพลางหัวเราะเสียงดัง: “ยังดีที่เหอกวงเล่าให้ฟังผมถึงรู้ นี่ฟางจื้อ นายนี่ใจแคบจริง ๆ เลยนะ”

เมื่อได้ยินนายท่านเย่นายท่านเย่นหัวเราะเสียงดังกล่าวเช่นนี้ เหอกวงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา เหมือนกับว่าสามารถเรียกนายท่านเย่นมาได้ ยิ่งทำให้เขาดูมีหน้ามีตา

“โถ่ ต้องโทษผม ผมไม่รู้ว่านายท่านเย่นก็มาด้วย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ผมจะต้องไปเชิญท่านด้วยตัวเองแน่!” ฟางจื้อยิ้มอย่างมีความสุข นายท่านเย่นสามารถมาที่บ้านตระกูลฟางได้ ทำให้ตระกูลฟางของเขามีหน้ามีตาเป็นอย่างมากแล้ว

“ได้ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด ไปกันเถอะ”

นายท่านเย่นหัวเราะเสียงดัง เดินเข้าไปที่ห้องโถง แล้วก็ต้องชะงักงันไปทันที

ทุกคนเห็นนายท่านเบ่นยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พบว่านายท่านเย่นกำลังมองไปในทิศทางหนึ่ง จึงต่างก็มองตามไป

จากนั้น พวกเขาก็พบว่าหลี่ฝางกกำลังโบกมือให้กับนายท่านเย่น

ทันทีทันใด ฟางจื้อก็ขมวดคิ้วขึ้นมา แอบด่าหลี่ฝางไม่รู้ชั่วดี และเอ่ยขึ้นมาอย่างร้อนรน: “นายท่านเย่น อย่าโมโหไปเลยนะครับ คนคนนั้น......”

แต่ทว่าวินาทีนั้นเอง นายท่านเย่นก็ได้พุ่งเดินตรงเข้าไปทางนั้น ทำให้คำพูดของฟางจื้อติดอยู่ในปาก

ไม่ทันรอให้ทุกคนมีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ ก็พบว่านายท่านเย่นได้กำหมัดโค้งคารวะหลี่ฝางอย่างนอบน้อม และตะโกนเสียงดัง

“ปรมาจารย์หลี่!”

เสียงนี้เต็มไปด้วยพลัง เสียงดังก้องกังวาน ทั่วทั้งห้องโถงต่างได้ยินอย่างชัดเจน

ทันทีทันใด เมื่อทุกคนเห็นนายท่านเย่นที่ทำความเคารพหลี่ฝางอย่างนอบน้อม ต่างก็ตะลึงงัน

“โอเค ไม่ต้องมากพิธีขนาดนี้หรอก” หลี่ฝางค่อนข้างจนใจและยิ้มกล่าวอย่างขมขื่น

นายท่านเย่นคนนี้ก็คือเย่นหย่งเฟิงที่หยางจื้อเฉิงเชิญมาในวันนั้นนั่นเอง เมื่อสักครู่นั้นหลี่ฝางโบกมือให้อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา คิดไม่ถึงว่าเย่นหย่งเฟิงจะคิดว่าเขากำลังทักทาย จึงวิ่งข้ามาอย่างดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง

สถานะที่ปกปิดมาได้อย่างยากลำบาก สุดท้ายแล้วยังคงถูกเปิดเผยออกมา

หลี่ฝางไม่อยากจะเป็นจุดสนใจของทุกคนจริง ๆ !

และในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น พวกฟางจื้อต่างก็ได้รู้สึกตัวอย่างยากลำบาก และรีบตามเข้ามาถามอย่างร้อนรน: “นายท่านเย่น ปรมาจารย์หลี่ที่คุณว่าคือท่านไหนกันเหรอครับ?”

ต่อให้เห็นกับตาว่าเย่นหย่งเฟิงได้ทำความเคารพหลี่ฝาง ต่อให้ได้ยินกับหูว่าเย่นหย่งเฟิงเรียกปรมาจารย์หลี่ คนพวกนี้ยังคงไม่ยินยอมที่จะเชื่อ หรืออาจจะบอกได้ว่า ไม่กล้าที่จะเชื่อ

“หลี่ฝางปรมาจารย์หลี่ท่านนี้ไงล่ะ!” เย่นหย่งเฟิงกลับถามขึ้นมาตรง ๆ ด้วยความสงสัย: “หรือว่าพวกคุณจะไม่เคยได้ยินเรื่องของปรมาจารย์กำลังภายในของตระกูลหยางท่านนี้?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมา พลันทำให้ทั่วทั้งห้องโถงตกอยู่ในความเงียบอันแปลกประหลาดทันที

ทุกคนต่างมองหลี่ฝางอย่างอึ้งทึ่ง ไม่กล้าที่จะเชื่อโดยสิ้นเชิงว่า เขาจะเป็นปรมาจารย์กำลังภายในที่มีชื่อเสียงโด่งดังในระยะนี้

เพราะถึงยังไง ภายใต้การป่าวประกาศโดยเจตนาของซูจื้อเย่ ทุกคนต่างก็รู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัยเล็ก ๆ เท่านั้นเอง

แต่ทว่าสถานะของพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน กลายเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน?

นี่มันชักจะน่าพิศวงเกินไปแล้ว!

ทันทีที่ประโยคนี้ดังขึ้น ทั่วทั้งห้องโถงก็อลหม่านขึ้นมาทันที

“คุณย่าคะ!”

ฟางหยู่ถงกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที ไม่มีเวลาที่จะมาสนใจปัญหาของหลี่ฝาง เธอวิ่งพลางตะโกน: “รีบโทร 120 เร็วเข้า!”

และในกลุ่มคนนั้นยังมีคนตะโกนขึ้นมา: “ตรงข้ามชุมชนของพวกเรามีโรงพยาบาลในเครืออยู่!”

หลี่ฝางดีใจขึ้นมาทันที และกล่าวอย่างรีบร้อน: “ผมจะไปเรียกหมอมา!” กล่าวจบก็รีบวิ่งออกไปทันที

ระยะทางใกล้เพียงแค่นี้ หลี่ฝางถึงภายในพริบตาเลยก็ว่าได้ และได้หาห้องเข้าเวรของโรงพยาบาลเจอเป็นที่รีบร้อย

“มีคนโรคหัวใจกำเริบ! รีบเรียกหมอเร็วเข้า!” หลี่ฝางวิ่งกระโจนเข้าไปและพยายามกล่าวให้สั้นที่สุด

“คนไข้อยู่ที่ไหน?” หมอสาวสวยที่อยู่ด้านในเอ่ยถามอย่างรีบร้อน

หลี่ฝางรีบกล่าวอย่างร้อนรน: “อยู่ในชุมชนที่อยู่อีกฝั่งของถนน! คุณย่าอายุมากแล้ว เร็วเข้า!”

ได้ยินดังนั้น หมอสาวสวยที่อยู่ด้านในก็ได้รีบกล่าวขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม: “ฉันจะรีบไปเอายามา!”

“ผมไปกับคุณด้วย!” หลี่ฝางพยักหน้า เขาไม่อยากจะรออยู่ที่นี่อย่างโง่ ๆ หรอกนะ

กล่าวจบ ทั้งสองคนก็ได้ตรงไปที่ห้องยาทันที