NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1142

เมื่อได้ยินคำของผู้อำนวยการหลิว น้ำตาของหยางฉงไหลพรากเป็นทาง

เธอที่ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก อดไม่ได้ไม่ที่จับแขนของหลี่ฝางแน่น พร้อมอาการดีใจอย่างมาก

“ผู้อำนวยการหลิว ลำบากคุณแล้วนะ ผมติดค้างหนี้บุญคุณของคุณ”

หลี่ฝางตบหลังมือของหยางฉง ก่อนกล่าวกับผู้อำนวยการหลิว

ใบหน้าที่อิดโรยของผู้อำนวยการหลิว หลี่ฝางก็รู้ว่าการผ่าตัดในครั้งนี้นั้นยากเย็นแค่ไหน

เพราะงั้นหลี่ฝางจึงยอมที่จะจดจำบุญคุณในครั้งนี้

เมื่อผู้อำนวยการหลิวได้ยินอย่างนั้น ดวงตาของเขาประกายความซาบซึ้ง

หนี้บุญคุณของปรมาจารย์กำลังภายในอย่างหลี่ฝาง ไม่ใช่จะติดกันได้ง่ายๆ

“นี่เป็นหน้าที่ของผม” ผู้อำนวยการหลิวแอบดีใจ ก่อนกล่าวอย่างเกรงอกเกรงใจ “กระผมไม่คู่ควรแก่คำขอบคุณของเพื่อนหลี่”

ตอนนี้เองหยางจื้อเฉิงเดินเข้ามากล่าว “ผู้อำนวยการหลิวรบกวนคุณแย่ เราปล่อยให้ผู้อำนวยการหลิวพักผ่อนก่อนเถอะ”

หลังจากนั้น ผู้อำนวยการหลิวจากไปพร้อมกับหยางจื้อเฉิง

ไม่นาน หยางเซี่ยวหู่ที่นอนอยู่บนเตียง ก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน

พยาบาลหลายคนรายล้อมเตียงผู้ป่วยเอาไว้ เพื่อส่งหยางเซี่ยวหู่ไปที่ห้องพักฟื้นเพื่อดูอาการ

สมาชิกตระกูลหยางทุกคนจ้องมองนายท่านหยางหลับไม่ได้สติออกไป ด้วยใบหน้าที่ยินดี

หลี่ฝางหลับลอบถอนหายใจ

เขารู้ดี ต่อให้นายท่านหยางผ่านการผ่าตัดในครั้งนี้ไปได้ด้วยดี ก็คงจะอยู่ได้อีกไม่นาน

กลิ่นอายชีวิตของนายท่านหยางนั้นช่างอ่อนแรงเสียยิ่ง

คิดได้อย่างนั้น หลี่ฝางแอบใช้กำลังภายใน เพื่อแทรกแซงบทสนทนาของผู้อำนวยการหลิวและหยางจื้อเฉิงที่อยู่ไม่ไกล

หยางจื้อเฉิงและผู้อำนวยการหลิวไม่คาดคิดเลย ว่าพวกเขาอยู่ห่างจากทางนั้นขนาดนี้ยังหลี่ฝางยังได้ยิน

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณผู้อำนวยการหลิวจริงๆ” หยางจื้อเฉิงกล่าว “แต่ สถานการณ์ของนายท่าน ผมเข้าใจดี เฮ้อ คราวนี้……ท่านบอกผมมาเถอะ ยังมีเวลาอีกนานแค่ไหน?”

น้ำเสียงของเขา แฝงไปด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่รู้ตัว

“เฮ้อ ผู้อำนวยการหยางพูดถูก ร่างกายของนายท่าน อยู่ได้อีกไม่นาน” ผู้อำนวยการหลิวฝืนยิ้มอย่างขมขื่น กล่าวอย่างพิจารณา “หนึ่งเดือน……”

เมื่อได้ยินระยะเวลาที่ผู้อำนวยการหลิวคำนวณ หยางจื้อเฉิงถอนหายใจ

นอกจากถอนหายใจ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรได้อีก

เกรงก็แต่ว่าศัตรูของตระกูลหยางแม้แต่โจวซูก็ไม่หวั่น ถึงตอนนั้นนอกจากท่านผู้อาวุโสแล้ว คงไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

ในเวลานี้เอง ลางสังหรณ์อันตรายอะไรบางอย่างแล่นเข้ามายังอกของหลี่ฝางกะทันหัน

นาทีต่อมา ในสายตาของหลี่ฝางดับมืด ดวงตาของเขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ ในสายตามืดมิด

แทบจะในเวลาเดียวกัน ตึกสูงแห่งหนึ่งที่ห่างออกไปสองกิโลเมตร บุคคลหน้าตาดีผมสีทองเหนี่ยวไกลปืน

มือสไนเปอร์ในมือสั่นไหวเล็กน้อย แรงผลักดันภายใต้สนามแม่เหล็ก พริบตาลอยผ่านระยะทางสองกิโลเมตรมาอยู่ที่ระหว่างหน้าขมับของหลี่ฝาง

แต่ก็เพียงแค่หน้ากลางขมับเท่านั้น

กำลังภายในของหลี่ฝางผ่านการฝึกฝนมานับไม่ถ้วน การกระตุ้นให้พลังตื่นขึ้นก็ไม่อะไรกับสัญชาตญาณ ก่อนที่ในใจของหลี่ฝางจะเกิดสัญญาณเตือนก็ได้คุ้มกันร่างของหลี่ฝางเอาไว้แล้ว

ต่อให้เป็นลูกกระสุนจากสไนเปอร์ที่รุนแรง ก็ถูกเขากันเอาไว้ได้หมด

“เป็นไปได้อย่างไร” บุคคลผมทองจ้องมองหลี่ฝางผ่านเป้าเล็ง

ทีแรกเขาไม่คิดที่จะยิงหลี่ฝางให้ตาย แต่อย่างน้อยก็ต้องให้ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บ

เขารู้ได้อย่างชัดเจน ปืนสไนเปอร์สุดโหดที่ถูกดัดแปลงและลูกกระสุน ไม่ว่าจะเป็นพลังหรือความเร็วก็เหนือกว่าปืนธรรมดาสามเท่า แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ก็ไม่สามารถทำร้ายหลี่ฝางได้