NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1205

เวลาผ่านไปทีละน้อย หลี่ฝางเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นได้นั่งพิงกรงเหล็กมานานเพียงใดแล้ว พระอาทิตย์ค่อย ๆ คล้อยต่ำลง แสงอาทิตย์ตกได้สาดส่องเข้ามาในคุก ทำให้ดูไร้ชีวิตชีวามากขึ้น

“เปลี่ยนแล้ว! คิดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ!” จู่ ๆ น้ำเสียงที่ตื่นเต้นของแคทเธอรินก็ลอยเข้ามาในหูของหลี่ฝาง

“ทำไมเหรอ? เกิดอะไรขึ้น? สัตว์ประหลาดนั่นมาอีกแล้วเหรอ?” กู่ยี่เทียนกำลังงีบหลับ เมื่อได้ยินเสียงของแคทเธอรินเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เขามองหลี่ฝางด้วยแววตางัวเงีย นึกว่าเจ้าสัตว์ประหลาดปีกยาวเมื่อสักครู่นั่นได้กลับมาอีกครั้ง

“คุณเป็นเทพจริง ๆ ด้วย! ขอบคุณเทพอ้านพวกเราชาวอูข่ารอดแล้ว!” แคทเธอรินในตอนนี้ตกอยู่ในโลกของตัวเองไปโดยสิ้นเชิง ถ้าหากหลี่ฝางและกู่ยี่เทียนสามารถมองเห็นเธอได้ ก็จะพบว่าแคทเธอรินในเวลานี้นั้นมีเลือดไหลออกมาจากหูตาจมูกปาก จนชุดสีขาวของเธอมีรอยเลือดอยู่เป็นจุด ๆ

จากน้ำเสียงของแคทเธอรินหลี่ฝางฟังออกถึงความผิดปกติ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา: “แคทเธอริน คุณเป็นอะไรไป?”

แคทเธอรินยิ้มพลางใช้มือเช็ดมุมปากที่เปื้อนเลือด ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย: “ฉันไม่เป็นอะไร หลี่ฝาง สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้คุณจะต้องตั้งใจฟังให้ดี”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ แคทเธอรินก็กระอักเลือดสด ๆ ออกมา ถึงแม้ว่าหลี่ฝางจะมองไม่เห็น แต่เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่าสถานการณ์ของแคทเธอรินในตอนนี้นั้นไม่ค่อยปกตินัก: “คุณอย่าพึ่งพูด คุณบาดเจ็บเหรอ?”

แคทเธอรินล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง รอยยิ้มที่มุมปากกลับยังไม่จางหาย ที่จริงแล้วอายุขัยของแม่มดประจำชนเผ่าอูข่าแต่ละรุ่นนั้นไม่มากนัก เฉลี่ยแล้วมีอายุเพียงสามสิบปีเท่านั้น

การทำนายอนาคตนั้นจะต้องแลกกับอะไรบางอย่าง ทุกครั้งที่แม่มดใช้พลังเพื่อทำนายอนาคต อายุขัยของเธอก็จะลดลงไปสิบปี แคทเธอรินได้รับบาดเจ็บจากตอนที่ต่อสู้กับอาซาโทสมาก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นยังถูกบังคับให้พลังทำนายอนาคตอีก ร่างกายของเธอนั้นเกินกว่าที่จะทนได้แล้ว

ถ้าหากเมื่อสักครู่เธอไม่ได้ทำนายอนาคตอีกครั้ง บางทีอาจจะพอฝืนทนได้อีกสักระยะ แต่ดูจากสภาพในตอนนี้ คาดว่าอายุขัยของแคทเธอรินคงเหลือไม่ถึงห้าปีแล้ว

“แค่ก ๆ ......ฉันไม่เป็นไร หลี่ฝาง คุณ คุณคือความหวังของพวกเราชาวอูข่า คุณ คุณต้องช่วยชนเผ่าของฉันนะ”

พยายามดึงสติขึ้นมา แคทเธอรินแทบจะขอร้องอ้อนวอนหลี่ฝาง

“เหอะ......ตอนนี้พลังของผมถูกผนึกเอาไว้ เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ช่วยตัวเองยังไม่ได้เลย แล้วจะไปช่วยชนเผ่าของคุณได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินคำพูดของแคทเธอริน หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะกล่าวหัวเราะตัวเองขึ้นมา

แคทเธอรินเอียงศีรษะไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป ฝืนทนต่อความเจ็บปวดรวดร้าวของร่างกาย เธอได้ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวอยู่ภายในใจ: “อีกสักครู่หลังจากที่พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ผู้ติดตามของฉันจะมาช่วยฉัน ฉันจะให้เขาช่วยพวกคุณออกไป และฟื้นฟูพลังของพวกคุณ ที่เช่นทำแบบนี้แค่ต้องการขอร้องเพียงข้อเดียวนั้นก็คือ หวังว่าพวกคุณจะเอาชนะอาซาโทสให้ได้ ช่วยชนเผ่าของฉันให้พ้นอันตราย”

เมื่อสักครู่ในตอนที่เธอทำนายอยู่นั้น แคทเธอรินได้มองเห็นอนาคตที่แตกต่างจากครั้งก่อน ในตอนที่ทำนายเมื่อครั้งที่แล้วนั้น อาซาโทสได้เอาชนะพวกหลี่ฝาง และยังสำเร็จเป็นเทพได้ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์

แต่ในครั้งนี้ หลังจากที่แคทเธอรินรู้ว่าหลี่ฝางมีหินเฮยสวนอยู่ในมือ อนาคตก็ได้เปลี่ยนแปลงไป

ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่สามารถเอาชีวิตของอาซาโทสได้ แต่ก็ขัดขวางการเป็นเทพของเขาเอาไว้ได้

จุดจบเช่นนี้นั้นดีกว่าที่ได้ทำนายเมื่อครั้งที่แล้วมาก เพื่อความอยู่รอดของชนเผ่า แคทเธอรินยินดีที่จะยืนอยู่ฝั่งหลี่ฝาง