NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1207

“นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง!” ชีพจรของแคทเธอรินเป็นสัญลักษณ์บอกว่าเธอมีชีวิตได้อีกไม่นาน หลี่ฝางเดาได้ทันทีว่ามันเกี่ยวข้องกับการทำนายอนาคตในครั้งที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ใส่อารมณ์กับแคทเธอรินขึ้นมา

อาคาอูและปันปูพุ่งตัวได้เข้ามาที่ด้านหน้าของหลี่ฝางภายในชั่วพริบตา ปกป้องแคทเธอรินให้อยู่ที่ด้านหลัง จ้องมองหลี่ฝางอย่างดุร้าย กลัวว่าเขาจะทำร้ายแคทเธอริน

“แค่ก ๆ ......ร่างกายของฉัน......ฉันรู้ดี พวกเรา......แม่ แม่มดทุกรุ่นต่างมีชีวิตอยู่ไม่เกินสามสิบปี ปีนี้ฉันอายุยี่สิบสองแล้ว มี มีชีวิตอยู่มามากพอแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

แคทเธอรินพิงพนังและหอบหายใจหนัก ๆ เพียงแค่ประโยคง่าย ๆ กลับใช้พลังมากมายกว่าจะพูดจบ ผิวขาวจนเหมือนกับว่าจะสลายหายไปได้ทุกเมื่อ

“นี่คุณ!” มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของแคทเธอริน หลี่ฝางเพียงรู้สึกว่าลมหายใจติดอยู่ที่หน้าอก อึดอัดจนรู้สึกเจ็บ

“หลี่ฝาง คุณรู้ไหมว่อูข่าทำไมเมื่อสักครู่ฉันถึงบอกว่าคุณกับกู่ยี่เทียนไม่เหมือนกัน?” มองดูหลี่ฝางที่เป็นห่วงตัวเอง แคทเธอริน รู้สึกหวานในใจของเธอ

หลี่ฝางส่ายหัวอย่างงุนงง รอฟังสิ่งที่แคทเธอรินจะกล่าวต่อไป

“คุณรู้ไหมว่าทำไมชนเผ่าอูข่าของพวกเราถึงต้องมีแม่มด?” ในตอนที่พูดประโยคนี้หลี่ฝางรู้สึกว่ารัศมีทั่วทั้งร่างของแคทเธอรินได้เปลี่ยนไป โดยเฉพาะดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้น ในวินาทีนี้กลับเต็มไปด้วยความหม่นหมอง

แววตาที่แคทเธอรินมองหลี่ฝางในตอนนี้นั้นเลื่อนลอยมาก ราวกับได้มองดูอีกคนผ่านลี่ฝาง ราวกับได้มองใครอีกคนผ่านหลี่ฝางไปอย่างไรอย่างนั้น

“บรรพบุรุษของพวกเราชาวอูข่า และนั่นก็คือแม่มดใหญ่คนแรกของพวกเรา ความจริงแล้วเป็นน้องสาวที่เทพอ้านรักและเอ็นดูมากที่สุด แม่มดใหญ่รักใคร่เทพอ้านมาตั้งแต่ยังเด็ก สาบานว่าโตขึ้นจะต้องแต่งให้กับเทพอ้านต่อมาแม่มดใหญ่ได้สมความปรารถนาของเธอ แต่ทว่าความสุขนั้นมันสั้นนัก หลังจากที่พวกเขาแต่งงานได้ไม่นานก็เกิดสงครามขึ้น”

“หลังจากที่เทพอ้านรู้ว่าตัวเองจะต้องพ่ายแพ้ ก็ได้สั่งให้กองทัพส่วนหนึ่งของตัวเองคุ้มครองแม่มดใหญ่เข้ามาในโลกใต้พิภพ ส่วนตัวเขาเองนั้นได้นำสิบสองอัศวินไปสู้กับเทพหมิง เป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลง แม่มดใหญ่เชื่อว่าเทพอ้านยังมีชีวิตอยู่ ในอนาคตเขาจะต้องกลับมาที่อูนัสอีกครั้งอย่างแน่นอน”

“ดังนั้นแม่มดใหญ่จึงได้นำกองกำลังเหล่านั้นสร้างเผ่าพันธุ์อูข่าขึ้นมา คอยปกป้องดูแลโลกใต้พิภพมาทุกยุคทุกสมัย จนมาถึงตอนนี้ เดิมที่ฉันคิดว่าฉันคงไม่สามารถรอให้ทายาทของเทพอ้านมาถึงได้ คิดไม่ถึงว่ากลับได้พบกับคุณ ท่านเทพอ้านของฉัน"

เมื่อแคทเธอรินพูดสิ่งเหล่านี้จบไปร่างของเธอก็ได้ล้มลงสู่อ้อมอกของหลี่ฝาง ทำให้หลี่ฝางตกใจจนตัวแข็งทื่อ คิดจะผลักแคทเธอรินออกไป แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าร่างกายของเธอนั้นได้อ่อนแอมากแล้วเขาก็ลังเลขึ้นมา

“คุณว่ายังไงนะ? หลี่ฝางเป็นทายาทของเทพอ้านงั้นเหรอ? คุณมั่วหรือเปล่าน่ะ?” กู่ยี่เทียนรู้สึกว่าตัวเองแทบบ้าไปแล้ว นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย!

เทพอ้านอะไรนั่นไม่ใช่เป็นฝั่งคนเลวหรอกเหรอ? ถ้าหากหลี่ฝางเป็นทายาทของเทพอ้านนั่นมันไม่หมายความว่าหลี่ฝางเป็นศัตรูหรอกหรือไง?

“แคทเธอริน คุณเข้าใจผิดไปหรือเปล่าน่ะ? วิธีที่ผมฝึกฝนนั้นแตกต่างกับวิธีของเทพอ้านโดยสิ้นเชิง วิธีของอาซาโทสนั่นถึงเหมือนกันกับวิธีของเทพอ้าน”

หลี่ฝางเองก็งงไปหมด ว่ากันว่าเทพอ้านนั่นเพิ่มพลังของตัวเองด้วยการดูดกลืนพลังงานของคนอื่นไม่ใช่เหรอ? ที่ตัวเองฝึกฝนนั้นเป็นการต่อสู้ขนานแท้ จะเป็นทายาทของเทพอ้านได้ยังไงกัน

“ไม่ผิดแน่ ดูจากความหลงใหลที่คุณมีต่อเลือดของฉันเมื่อสักครู่แล้ว คุณก็คือทายาทของเทพอ้านอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนข้อมูลที่หินเฮยสวนบันทึกเอาไว้ ที่บอกว่าเทพอ้านฝึกวิชาโดยการดูดกลืนพลังงานของคนอื่นนั้น มันต่างจากความเป็นจริง”