NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1226

“รนหาที่ตาย!” นิคหรี่ตา พลังงานในตัวของเขาเปลี่ยนไปทันที

ฉินวี่เฟยรู้สึกว่าเธอเสมือนกับตกเป็นเป้าของงูพิษตัวหนึ่ง แผ่นหลังของเธอเหงื่อแตกโชก ลำคอของเธอราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดเอาไว้ อากาศในปอดน้อยลงทุกที ใบหน้าแดงก่ำ แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้นเธอก็ยังคงยั่วโทสะนิคด้วยคำพูด

“เหอะ แน่จริงก็ฆ่าฉันเลยสิ ถ้าแกไม่ฆ่าฉันตอนนี้ แกก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

จบคำ ฉินวี่เฟยรู้สึกได้ถึงมือที่มองไม่เห็นนั้นรัดแน่นขึ้นกว่าเก่า ลำคอเสมือนจะถูกบีบจนหัก น้ำตาไหลเอ่อไม่หยุด แรงเริ่มอ่อนลงทุกที ร่างกายสั่นเทาตามสัญชาตญาณ

“นิค พอได้แล้ว!”

ในขณะที่ฉินวี่เฟยรู้สึกใกล้ตาย เสือดำสีหน้าบึ้งตึงคำรามหยุดรั้งเขาเอาไว้

สายตาของนิคเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็ผ่อนแรงของตนเองลง

ฉินวี่เฟยที่สติเริ่มพร่ามัวเมื่อรู้สึกได้ถึงลำคอถูกคลายออก อากาศบริสุทธิ์ปะทุเข้าปอด ทำให้เธอทรุดนั่งลงกับพื้นสำลักไออย่างหนักไม่หยุดอย่างควบคุมไม่ได้

“แค่กๆ ……หึหึ แกอวดดีนักไม่ใช่หรือไง? ทำ ทำไมไม่ฆ่าฉันเลยล่ะ? อ่อนหัด!”

ฉินวี่เฟยไอไม่หยุดพลางหัวเราะยั่วยุนิค

เธอในตอนนี้อยากจะตายไปให้พ้นๆ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของหลี่ฝาง

นิคสีหน้าหม่นหมอง พลังงานรอบกายของเขารุนแรงจนน่ากลัว ปล่อยหมัดใส่ต้นไม่ใหญ่ข้างๆ ต้นไม้ที่ใหญ่เท่ากับสองคนกอดรัดเละไม่เป็นท่า ฉินวี่เฟยสะดุ้งตกใจ

“นางแพศยา เธออยากจะยั่วโมโหฉันไม่ใช่หรือไง ให้ฉันฆ่าเธอซะ จะได้ไม่เป็นตัวถ่วงของหลี่ฝางสินะ? ฉันจะไม่ให้เธอได้สมหวัง ฉันจะเฉือนเนื้อของมันทีละชิ้น ต่อหน้าเธอ ทรมานมันจนตาย”

นิคที่ผ่านการระบายอารมณ์หันกลับไปมองฉินวี่เฟยด้วยรอยยิ้มกระหายเลือด ดวงตาสีฟ้ากลายเป็นสีแดงเลือดที่น่าหวาดหวั่น

ฉินวี่เฟยที่ไม่เคยกลัวมาก่อนในตอนนี้เธอตกสู่ห้องน้ำแข็งใต้ดิน ในใจปกคลุมไปด้วยความหวาดผวาอย่างถึงที่สุด

“จอห์น นิคจะกำเริบแล้ว ฉีดยาระงับให้เขาเร็ว”

เมื่อเสือดำเห็นดวงตาของนิคเปลี่ยนไปสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เผยสีหน้าตื่นตระหนก เพียงส่งสายตาให้กับชาวต่างชาติอีกคน ส่วนเขาควักเอาปืนพกขนาดเล็กออกมาหนึ่งกระบอก จ่อไปที่ลำคอของนิค

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง สายตาของนิคถึงได้กลับมาเป็นปกติ เขาที่กระฉับกระเฉงเมื่อถูกฉีดยาเข้าไปเริ่มรู้สึกอ่อนล้า แม้แต่สายตาเอวก็เสียแววไปด้วย

“พี่ใหญ่เหยสง จอห์น นี่ผมกำเริบอีกแล้วหรือ?” นิคยกมือขึ้นกุมหน้าผากของตนเองเอาไว้อย่างอ่อนล้า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

“อืม ตอนนี้สถานการณ์ของแกไม่ดีเลย เราพักผ่อนสักเดี๋ยวแล้วค่อยเดินทาง”

จากปฏิกิริยาของเหยสง การกำเริบของนิคดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

“ไม่ต้อง เราต้องไปรวมตัวกับฝ่าบาทโดยเร็ว คนของตระกูลหลี่คงจะอยู่ระหว่างทางไล่ตามมา แม้แต่นาทีเดียวก็เสียไม่ได้แล้ว”

นิคหายใจหอบ ปฏิเสธข้อเสนอการพักผ่อนของเหยสง คิดจะเดินทางต่อ

“ขึ้นมา ฉันแบกนายเอง” จอห์นที่อยู่อีกด้านเหลือบมองนิค แม้เขาจะมีสีหน้าเย็นชา ก็กลับโน้มเอวลงเล็กน้อย

“อะไรนะ? นายแน่ใจหรือ?” เมื่อได้ยินคำของจอห์น นิคเบิกตากว้าง ตอกกลับอย่างไม่มั่นใจ