NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1227

“สองคนนั้นที่สู้กับชาวต่างชาติผิวดำคือหลี่ต๋าคางกับมังกรฝ้าใช่ไหม? ให้ตาย ไม่คิดเลยว่าสองคนนี้จะร่วมมือกันได้”

“ตระกูลหลี่กับต้าเซี่ยหลงเช่ว มีความสัมพันธ์ทางด้านยุทธดีต่อกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พวกเขาจับมือกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ฉันสงสัยประวัติของต่างชาติผิวดำนั่นมากกว่า คนที่ต้องให้หลี่ต๋าคางและมังกรฟ้าจับมือกัน ความสามารถของเขาจะน่าเกรงขามแค่ไหน”

“ชาวต่างชาติผิวขาวคนนั้นก็ไม่ด้อยเลย สามารถต่อสู้กับหงส์แดง เสือขาว เต่าดำสามคนประลองอย่างไม่รู้ผลแพ้ชนะ ความสามารถของเขาอย่างนั้นต้องอยู่สูงสุดของแดนเต๋า”

“ฉันเดาว่าพวกเขาคงจะมุ่งไปที่หินคริสทัลในซากปรักหักพังลึกลับ ตอนแรกฉันคิดว่าฝีมือของฉันก็ไม่ด้อย เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้วห่างไกลมาก ฉันว่าฉันไม่ไปที่ซากปรักหักพังเพื่อเป็นเศษขี้เถ้าดีกว่า เผ่นก่อนดีกว่าๆ ……”

“ฉันก็ด้วย กลับไปฝึกดีกว่า อย่าคิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่เลย”

……

การต่อสู้ในครั้งนี้ดุเดือดอย่างมาก ในเวลาเดียวกันก็ทำให้นักรบที่อยู่ในระดับกลางละทิ้งความคิดที่จะไปซากปรักหักพังเพื่อชิงหินคริสทัล

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เหล่าผู้คนที่รุมล้อมนับร้อยเหลือเพียงยี่สิบคนเท่านั้น

“ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ!” ฉินวี่เฟยเห็นว่าเสือดำใช้เธอเป็นโล่กำบังอยู่ตลอด แถมหลี่ต๋าคางและมังกรฟ้ายังได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ ภายใต้ความโกรธจึงกัดแขนของเสือดำเข้าอย่างจัง

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี ถึงแม้ความปวดเจ็บเช่นนี้สำหรับเสือดำแล้วจะไม่ระคายผิว แต่ก็เพียงพอที่จะเบี่ยงความสนใจของเขา

ในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆ นี้ หลี่ต๋าคางและมังกรฟ้าก็ได้โอกาส ปล่อยคนละหมัดใส่แขนของเสือดำซ้ายขวา

พริบตาแขนของเสือดำทั้งสองข้างนองเลือดเนื้อฉีก มือที่เขาจับฉินวี่เฟยเองก็คลายออก

เมื่อไร้การควบคุมจากเสือดำ ฉินวี่เฟยร่วงหล่นลงมาจากหลายสิบเมตร เพราะแรงกระแทกอย่างหนัก ทำให้ฉินวี่เฟยหมดสติกับที่

หลี่ต๋าคางคิดที่จะไปช่วยฉินวี่เฟย เสือดำที่อยู่อีกด้านก็ปล่อยพลังอันแรงกล้า ทำให้หลี่ต๋าคางและมังกรฟ้าตัวปลิวออกไปสิบกว่าเมตร

ในตอนนี้คิดที่จะไปช่วยฉินวี่เฟยก็ไม่ทันแล้ว ในขณะที่ทุกคนคิดว่าโศกนาฏกรรมกำลังจะเกิดขึ้นนั้น เงาร่างสีขาวแว็บผ่าน อุ้มฉินวี่เฟยขึ้น ก่อนไปห่างจากสนามที่เกิดเหตุ

“แกเป็นใคร!” หลี่ต๋าคางสีหน้าดุดันจับจ้องที่ชายเสื้อคลุมสีขาวที่อุ้มฉินวี่เฟยเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยการกล่าวเตือน

ต่างชาติสามคนนี้ยังจัดการไม่เสร็จ ทำไมถึงได้มีชายชุดคลุมสีขาวโผล่เข้ามาได้

“แค่ก วางใจเถอะ ฉันไม่มีจุดประสงค์ร้าย แค่รู้สึกว่าหญิงสาวที่สวยขนาดนี้ ไม่สมควรที่จะถูกลากเข้าไปอยู่ในสนามรบ” ชายเสื้อคลุมสีขาวกระแอมไป กล่าวกับหลี่ต๋าคางด้วยรอยยิ้ม

เมื่อจบประโยคของชายเสื้อคลุมสีขาว ไม่ทันที่หลี่ต๋าคางจะได้ปริปากเสียง ต้นเสียงที่หนักแน่นแล่นเข้าสู่แก้วหูของทุกคน

“ท่านชายป๋ายยู่ ไม่คิดเลยเวลาผ่านไปหลายปีท่านไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่เพียงแต่หน้าตาที่ไม่ได้เปลี่ยน แม้แต่ยุทธเองก็ไม่มีความก้าวหน้าด้วย

เมื่อหันกลับไปที่ต้นเสียง ก็ได้พบกับชายวัยกลางคนสวมชุดเขียวคนหนึ่งยืนอยู่กลางอากาศ ตอนนี้เขามีใบหน้าเย้าแหย่จ้องมองท่านชายป๋ายยู่

“อ้าว นักพรตเต้าฝ่าเองหรือ เราไม่ได้เจอกันสามสิบปีแล้วใช่ไหม? เราสองคนนี่ไม่ต่างกันเลยนะ”

เมื่อท่านชายป๋ายยู่ได้ยินประโยคของนักพรตเต้าฝ่าไม่โมโหแม้แต่น้อย พลันหยิบพัดออกมาด้วยรอยยิ้ม เขาเปิดพัดออก กล่าวอย่างเสียดแทง

“แม่งเอ๊ยใครเหมือนกับใครกัน แกมันไอ้หน้าจิ้งจอก ต่อหน้าเป็นสุภาพบุรุษ อันที่จริงก็แค่ชายวิตถารที่บ้ากาม!”