NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1238

ร่างของหลี่ฝางลอยขึ้นมายังผิวน้ำอย่างเสียการควบคุม พลังงานสีดำที่ราวกับดวงจิตปะทุเข้าสู่ร่างของเขาจากทุกทิศทาง

ผมที่ยาวเท่าหูของหลี่ฝางในทีแรกพริบตายาวถึงเอว รูปร่างก็แข็งแรงกว่าแต่ก่อนไม่น้อย หว่างคิ้วตรงกลางมีรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนเพิ่มขึ้นมา แถมยังมีรอยแตกแยกสีดำแดงมากมายกระจายออกมาจากรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน

ในหัวของหลี่ฝางกึกก้องไปด้วยน้ำเสียงของคนอีกคน เขาต้องการยึดครองร่างนี้ตลอดเวลา ในขณะที่สติของหลี่ฝางกำลังล่องลอย ในที่สุดเขาก็ฟื้นฟูพลังมาได้

เขาใช้แรงกัดลิ้นของตนเองอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้เขามีสติขึ้นมาก ปล่อยพลังของตนเอง รั้งให้พลังงานหมอกสีดำอยู่ข้างนอก

หลี่ฝางรีบสกัดจุดในร่างของเขาหลายจุด เพื่อกีดกันการตื่นขึ้นมาของเทพอ้าน ก่อนนั่งสมาธิอยู่ที่เดิม พยายามควบคุมพลังในร่างของตนเองในเป็นหนึ่งเดียว

“ไม่! หยุดนะ!” แม่มดไม่คิดเลยว่าหลี่ฝางจะขัดการตื่นขึ้นช่วงเวลาที่สำคัญขนาดนี้ ต้องการเข้าไปยังเขาแทบคลั่ง

ทว่าเมื่อแขนของแม่มดอยู่ห่างจากหลี่ฝางสิบกว่าเมตร ร่างกายของเธอก็ถูกพลังของหลี่ฝางดีดออก กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง

หลี่ฝางใช้พลังมหาศาลในการบีบเค้นเอาพลังงานปราณสีดำมาไว้ที่แขนด้านซ้าย และผนึกจุดที่แขนด้านซ้ายเอาไว้ทั้งหมด ไม่ให้โอกาสเทพอ้านได้ตื่นขึ้น และทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ แขนซ้ายของเขาก็จะใช้ไม่ได้

“แคทเธอริน? เธอโอเคไหม?” หลี่ฝางอาเจียนเอาพลังงานที่ไม่ดีออกมา กล่าวถามแคทเธอรินที่ล้มลงกับพื้นสลบไม่รู้ตื่น

ตอนนี้เขาเริ่มอ่อนล้าหมดพลัง อยากหลับพักผ่อนซะเดี๋ยวนี้ แต่เมื่อนึกถึงส้าวส้วยและหลี่ต๋าคางที่ถูกแม่มดแยกออกไปคนละทิศละทาง เขาอดที่จะตั้งสติไม่ได้

อาจเป็นเพราะเทพอ้านถูกผนึก แม่มดในร่างของแคทเธอรินก็หลับใหลไปด้วย เมื่อเธอได้ยินเสียงของหลี่ฝางก็ค่อยๆ ได้สติตื่นขึ้น พยายามประคองร่างที่แทบแหลกสลายให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ

“หลี่ฝาง ขอโทษ ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่ฉันเข้ามาที่โลกใต้พิภพก็ควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายทุกคน”

แม้เธอจะควบคุมร่างกายของตนเองไม่ได้ แต่แคทเธอรินรู้เรื่องราวทุกอย่างที่แม่มดได้ทำลงไป เธอเห็นแม่มดแอบแตะต้องกลไกของป่า อยากจะเตือนหลี่ฝางและคนอื่นๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

มองดูแม่มดพาตัวหลี่ฝางไปต่อหน้าต่อตา เพื่อทำการฟื้นคืนชีพเทพอ้าน อยากจะขัดขวางแต่ทำอะไรไม่ได้

ความรู้สึกไร้ทางเลือกทำให้แคทเธอรินเจ็บปวดแสนสาหัสเพราะความรู้สึกผิด เมื่อนึกถึงคนอื่นต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอ เธอไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

“แคทเธอริน เธอไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ผมรู้ว่าทุกสิ่งนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำ” หลี่ฝางจ้องมองแคทเธอรินที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่สามารถโทษได้ลงจริงๆ

ไม่มีใครคาดคิดว่าคนที่ตายไปแล้วกว่าพันปี ยังมีแผนการนี้เก็บซ่อนเอาไว้ ตอนนี้เรื่องราวได้เกิดขึ้นแล้ว ไม่ให้เทพอ้านชิงร่างไปได้ ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายอย่างมากแล้ว

อันที่จริงแคทเธอรินเองก็เพิ่งเข้ามาที่โลกใต้พิภพเป็นครั้งแรก แต่ไม่รู้เพราะอะไร เรื่องราวของสุสานเทพอ้านราวกับว่าอยู่ในหัวของแคทเธอรินก่อนแล้ว เธอจำได้อย่างแม่นยำ แถมยังบอกได้อย่างคล่องแคล่ว

หากต้องหาสักเหตุผล อาจเพราะตอนที่เธอถูกแม่มดครอบงำ ความทรงจำเกี่ยวกับสุสานเทพอ้านของแม่มดก็ทิ้งร่องรอยเอาไว้ในหัวของแคทเธอรินด้วยเช่นกัน

แม้ตอนนี้หลี่ฝางจะใจร้อนมาก แต่ก็ไร้หนทาง แต่ก็มีเพียงแต่ต้องรอให้สุสานนี้หมุนเปลี่ยนก่อนค่อยวางแผน

“แคทเธอริน เธอรู้ไหมสิ่งที่อยู่ในร่างกายของฉันคืออะไร? ไอ้สิ่งนี้ทำให้ผมรู้สึกมีลางร้าย”

หลี่ฝางจ้องมองแขนข้างซ้ายที่ดำมะเมื่อม กล่าวถามอย่างสงสัย

แคทเธอรินมองแขนด้านซ้ายของหลี่ฝาง สีหน้าคร่ำเครียดเช่นเดียวกัน “ก่อนหน้านี้ฉันบอกกับคุณแล้ว เทพอ้านฝึกวิชาที่ค่อนข้างพิเศษ บรรพบุรุษของฉันเรียกว่าการกลืน และพลังแห่งการกลืนนี้ ตามตำนานเล่าขานบอกว่าเทพอ้านได้มาจากการแลกเปลี่ยนกับหลอซ่าแห่งนรกขุมที่สิบแปด”

“เทพอ้านที่มีพลังแห่งการกลืนสามารถเรียกได้ว่าไร้เทียมทาน เมื่อศัตรูเข้าใกล้ ก็จะถูกเขาใช้พลังแห่งหารกลืนดูดจนแห้ง สงครามเทพอ้านเมื่อพันปีก่อน เทพหมิงใช้น้ำศักดิ์สิทธิ์ลบล้างพลังแห่งการกลืนในร่างของเทพอ้าน ถึงได้รับชัยชนะ”

“และน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เอามาลบล้างเทพอ้าน ก็กลายเป็นบ่อน้ำเลือดไปแล้ว พลังแห่งการกลืนพวกนั้นวนเวียนอยู่ข้างบ่อน้ำเลือด กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หมดไป ที่แขนซ้ายของคุณ เป็นส่วนหนึ่งของพลังแห่งการกลืน”