NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1244

เสียงขู่ของฝูงงูด้านหลังนั้น กับเสียงเลื้อยขึ้นมานั้นมันทำให้ขนลุกขึ้น หลี่ฝางแทบจะรู้สึกว่างูเหล่านั้นมันเลื้อยอยู่ที่หลังของตัวเอง

“ทางนี้！” แคทเธอรินวิ่งไปที่ด้านหน้าสุดของทีม เมื่อไปถึงที่ประตูของห้องลับนั้นก็รีบเปิดประตูออก เวลาการเปิดและเข้าไปในห้องลับนั้นมันใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาที แม้จะรวดเร็ว แต่ก็ยังมีงูแดงที่ลอดเข้าไปได้

แต่เพราะมันมีจำนวนไม่มาก เพียงไม่นานก็ถูกหลี่ฝางจัดการหมดแล้ว

ห้องลับนี้ดูเหมือนจะปลอดภัยกว่าแต่ก่อนหน่อย อย่างน้อยก็เป็นห้องลับธรรมดา ที่นี่โล่งว่างไม่มีอะไรเลย มีเพียงไฟดิสโก้อยู่จุดสูงสุดของห้องลับเท่านั้นเอง ที่ส่องแสงเยือกเย็นออกมา

หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าห้องลับนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ ถึงจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“เห้อ……” เมื่อถอนหายใจยาวๆ หลี่ฝางก็พิงกำแพงหินก่อนจะพูดกับคนอื่นๆ “ที่บ้าๆ นี่ฉันไม่อยากจะมาอีกแล้ว”

เสือขาวที่วิ่งมาด้วยความเหนื่อยนั้นก้มหน้าเหนื่อย ก่อนจะพูดชมหลี่ฝาง “ฉันเอง……”

แต่ยังไม่ทันพูดจบ เสือขาวก็เป็นลมล้มลงกับพื้น จากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นมาก จนคนอื่นๆ ตกใจยกใหญ่ หลี่ฝางกำลังอยากจะเข้าไปดูสถานการณ์ ในหูกลับมาเสียงแหลมดังขึ้น ก่อนจะมีโลกหมุน ส่วนแคทเธอรินกับหงส์แดงก็ค่อยๆ ล้มลงตามๆ กัน

หลี่ฝางใช้แรงกัดปลายลิ้นของตัวเอง เพราะอยากจะใช้ความเจ็บในการตั้งสติตัวเอง แต่เมื่อมีสติกลับมา ก็มืดไปหมดไม่เห็นอะไรเลย

“เอ้อ……ที่นี่ที่ไหน？ทำไมฉันกลับมาได้ล่ะ？” หลี่ฝางมองไปที่บรรยากาศรอบๆ ก่อนจะมีสีหน้าแปลกใจไป

เขาจำได้ว่าตัวเองกับพวกหลี่ต๋าคางถูกฝูงงูไล่ล่า เมื่อหลบเข้ามาในห้องลับ จากนั้นก็เป็นลมไป เพียงพริบตากลับกลับมาที่เมืองตงไห่ที่ห้องเล็กๆ ของตัวเองกับฉินวี่เฟยงั้นเหรอ？

“หลี่ฝาง！คุณฟื้นแล้วเหรอ！”

ตอนที่หลี่ฝางยังคิดอะไรไม่ครบครันนั้น ฉินวี่เฟยก็ใส่ชุดกระโปรงสุดยั่วยวนออกมา เธอเห็นหลี่ฝางที่ฟื้นขึ้นมาบนเตียงแล้ว เลยเอาถาดในมือมาวางที่ตู้ข้างเตียง จากนั้นก็ปรี่เข้าไปในอ้อมกอดของหลี่ฝางทันที

“วี่ วี่เฟยงั้นเหรอ？คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？คุณ คุณให้อภัยฉันเหรอ？” หลี่ฝางกอดคนในอ้อมกอด ก่อนจะได้ไออุ่นจากเธอ พลางถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินวี่เฟยก็ยืดตัวขึ้น ก่อนจะเบิกตามองหลี่ฝาง “นี่มันเป็นบ้านของฉันกับคุณนะ ทำไมฉันจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ？เรื่องก่อนหน้านี้ฉันไม่ว่าอะไรแล้วล่ะ ขอแค่คุณกลับมาอย่างปลอดภัย จากนี้จริงใจต่อฉันเพียงคนเดียวก็พอแล้ว”

หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยอย่างอึ้งไปอยู่นาน จากนั้นก็มีสติกลับมา ความยินดีบนใบหน้านั้นมันแทบจะเก็บเอาไว้ไม่อยู่ เลยก้มลงจุ๊บเธอ ใครๆ ก็รู้ว่าเขาอยากให้ฉินวี่เฟยให้อภัยตัวเองมากแค่ไหน และอยากจะกอดคนที่ตัวเองรักมากเท่าไหร่

ตอนแรกหลี่ฝางเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่จากนั้นเมื่อฉินวี่เฟยเริ่มขยับ หลี่ฝางก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่

เมื่อผ่านไป หลี่ฝางก็โอบกอดฉินวี่เฟยที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะถามเรื่องหลังจากที่ตัวเองสลบมึนไป

“วี่เฟย ฉันกลับมาได้อย่างไร？อาซาโทสล่ะ เขาตายหรือยัง？พ่อฉันล่ะ？ส้าวส้วยกับพวกกู่ยี่เทียนออกมาหรือยัง？”

“อั้ยหยา คุณถามฉันมากขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไรดี แล้วก็ คุณเอาแต่ห่วงพวกเขา ทำไมคุณไม่ถามบ้างว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง”

ฉินวี่เฟยเบ้ปาก พลางเอานิ้วไปชี้วนรอบหน้าอกของหลี่ฝาง จากนั้นจึงพูดด้วยความไม่พอใจ