NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1246

“ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น แกคิดว่าเราจะใส่ใจอย่างงั้นหรือ?” หลี่ฝางและคนอื่นๆ โมโหจนกัดฟันแน่น หลี่ต๋าคางกล่าวทันที

สายตาของเขาเย็นชาขณะกล่าวประโยค ในน้ำเสียงเองก็ไร้เยื่อใยแม้แต่น้อย เหมือนกับว่าตัดสินใจที่จะฆ่าแคทเธอรินจริงๆ

“แกไม่สนใจความเป็นความตายของนางนี่จริงๆ งั้นหรือ? ฉันไม่ได้ล้อเล่น! แกคิดดูให้ดี!”

แม่มดไม่คิดเลยว่าหลี่ต๋าคางจะให้คำตอบอย่างงั้น เธอทำอะไรไม่ถูก ถึงกับต้องใช้ความสามารถ คิดที่จะไปเสาะหาความคิดจริงๆ ในใจของหลี่ต๋าคาง

แค่สิ่งที่เธอต้องตกใจ หลี่ต๋าคางไม่แยแสความเป็นความตายของแคทเธอรินเลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้ทำให้เธอลนลาน

“เหอะ เธอก็แค่วิญญาณเร่ร่อนที่ตายไปแล้วเป็นพันปี อุตส่าห์ได้โอกาสเกิดใหม่ คงเห็นค่าร่างใหม่ที่ได้มาอย่างยากเย็นมากกว่าใคร เธอจะยอมให้เธอตายไปง่ายๆ อย่างงั้นหรือ?”

“คำพูดพวกนี้หลอกลวงเจ้าลูกชายโง่ของฉันอย่างเดียวก็พอแล้ว คิดที่จะหลอกฉันงั้นหรือ? และต่อให้เธอไม่สนใจว่าจะเป็นจะตายจริงๆ ฉันก็ไม่สนใจ ยังไงเราก็ไม่ได้สนิทกับแม่หนูนี่ ตายก็ตายไปสิ”

เมื่อหลี่ต๋าคางเปิดโปงความคิดของเธอ สีหน้าของแม่มดบูดบึ้ง

หากไม่ใช่ว่าการสอดแนมสมองของคนอื่นมีเพียงแค่แม่มดเท่านั้นที่ทำได้ เธอแทบจะสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เองก็เข้าใจวิชาอ่านใจคนด้วย

แน่นอน ดวงจิตของเธอหลับใหลนับพันปี ตอนนี้อุตส่าห์รอให้ลูกหลานของเทพอ้านมาที่นี่จนได้ อุตส่าห์ได้ร่างที่สมบูรณ์แบบมา ไม่มีทางที่เธอจะตายไปง่ายๆ แน่

เมื่อเห็นว่าการข่มขู่ใช้ไม่ได้ผล แม่มดจึงเริ่มวางแผนในใจอีกครั้ง เธอไม่สนใจในความบาดหมางของคนพวกนี้กับอาซาโทส ไม่สนใจคริสทัลแม้แต่น้อย

เธอคิดแค่ว่าทำยังไงถึงจะฟื้นคืนชีพเทพอ้านได้ แบบนั้นเธอก็จะสามารถสานสัมพันธ์ในชาติที่แล้วต่อกับเทพอ้านได้

“อย่าจ้องฉันอำมหิตแบบนั้น ฉันไม่ได้คิดที่จะทำร้ายพวกแก ฉันก็แค่อยากฟื้นคืนชีพคนที่ฉันรักเท่านั้น พวกแกอยากได้คริสทัลก็ไปแย่งชิงสิ ฉันไม่สนใจหรอก”

สายตาที่จ้องเขม็งตนอย่างเหี้ยมโหด แม่มดยิ้มอย่างชั่วร้ายพร้อมกล่าว

“เลิกพูดมากได้แล้ว! ไสหัวออกจากร่างของแคทเธอรินซะ!”

อยากจะฟื้นคืนชีพคนรักอะไรกัน ไร้สาระทั้งเพ!

ให้ตายปีศาจที่ตายไปแล้วเป็นพันปีสองตัว ตอนนี้คิดที่จะฟื้นคืนชีพโดยการแย่งชิงร่างของคนอื่น แถมเธอยังมีหน้ามาบอกว่าไม่คิดจะทำร้ายคนอื่นอีก

ตลกสิ้นดี!

หลี่ฝางไม่อยากจะพูดพร่ำกับแม่มดมากไปกว่านั้น พลันก่นด่าก่อนเริ่มโจมตี

“หยุด!” แต่ในตอนนี้เอง ประตูห้องลับถูกเปิดออกอีกครั้ง เงาร่างสีขาวร่างหนึ่งลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าของแม่มด รับกระบวนท่าของหลี่ฝางแทนเธอ

“ท่านผู้อาวุโสป๋าย ท่านหมายความว่ายังไง?” หลี่ฝางจ้องมองท่านชายป๋ายยู่ที่อยู่ตรงหน้าของตน ขมวดคิ้วกล่าวถามอย่างไม่พอใจ

“ฉันหมายความว่ายังไงงั้นหรือ? ฉันอยากจะถามแกมากกว่าว่าหมายความว่ายังไง! เปิดประตูออกมาก็เห็นแกจู่โจมนางฟ้าของฉัน! ทำไม อยากมีเรื่องหรือไง?”

ท่านชายป๋ายยู่จ้องเขม็งหลี่ฝางอย่างไม่อ่อนข้อ พลังในร่างแผ่ซ่าน

แม่มดกล่าวพร้อมบีบน้ำตา ทีท่าน่าสงสารของเธอทำให้ท่านชายป๋ายยู่ขาดสติไปโดยสิ้นเชิง

“ฉันต้องรักเธอตลอดอยู่แล้ว! แคทเธอริน อย่าร้องไห้ ฉันรักเธอจริงๆ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ฉันก็จะรักเธอตลอด!”

ท่านชายป๋ายยู่โอบแคทเธอรินอย่างระแวดระวัง น้ำเสียงเบาแผ่ว ราวกับว่าดังหน่อยเดียวก็จะทำให้หญิงสาวในอ้อมกอดตื่นตระหนกอย่างไรอย่างงั้น

“สวรรค์! ป๋ายเจินเจิน ช่วยมีสติหน่อยจะได้ไหม! เธอไม่ใช่แคทเธอรินจริงๆ!”

เสือขาวแทบคลั่ง เขาเห็นท่านชายป๋ายยู่ถูกประโยคเพียงไม่ที่คำของแม่มดล่อลวง โมโหจนตับแทบแตก

“หุบปาก! เธอใช่แคทเธอรินหรือไม่ฉันตัดสินเองได้! หากพวกแกกล้าแตะต้องเธอ ฉันจะไม่เกรงใจอีกต่อไปแล้ว!”

ราวกับเปลี่ยนไปในพริบตา แสดงความลึกซึ้งต่อหน้าแคทเธอริน ท่านมองท่านชายป๋ายยู่ที่แสนอ่อนโยนสลับกับเหล่าเสือขาว สีหน้ามืดมน สายตาคมกร้าวราวกับใบมีด

“แม่งเอ๊ย……” เสือขาวคิดที่จะกล่าวเสริม แต่กลับถูกหงส์แดงที่อยู่อีกด้านขัดขึ้นเสียก่อน

“ป๋ายเจินเจิน ฉันจะให้เกียรติแก ไม่แตะต้องผู้หญิงคนนี้ แต่ทางที่ดีแกจับตาดูเธอเอาไว้ให้ดี ถ้าเธอกล้าลงมือกับลูกชายของฉัน ฉันจะทำให้เธอต้องนึกเสียใจทีหลังที่ได้เกิดใหม่บนโลกใบนี้!”

หลี่ต๋าคางเหลือบมองท่านชายป๋ายยู่และแม่มดอย่างเย็นชา ทิ้งท้ายประโยคก่อนที่จะเดินไปบังหน้าประตูห้องลับ

ผู้ชายที่ตกอยู่ในบ่วงแห่งความรัก ต่อให้พูดยังไงก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อกู่ไม่กลับ ถ้างั้นก็ต่างคนต่างไป ทางใครทางมัน