NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 151

บทที่ 151 การต่อสู้ระหว่างโหจื่อกับเจ้าหัวแบน

ต่อให้ตีหลี่ฝางให้ตาย เขาก็ยังไม่เชื่อว่าเจ้าหัวแบนจะกล้าลงมือจริงๆ

สีหน้าของเจ้าหัวแบนมองดูซับซ้อน เขามองไปที่หลี่ฝาง เผยให้เห็นความลำบากใจ “เสี่ยวฝาง ขอโทษ”

ขอโทษ?

เมื่อได้คำนี้ ในใจของหลี่ฝาง นอกจากความกลัวแล้ว ยังแฝงขึ้นมาด้วยความเศร้า

หลี่ฝางไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พี่ชายที่ดีของตนในอดีต จะกล้าลงมือต่อตัวเองได้เหี้ยมโหดขนาดนี้

หลี่ฝางหลับตาลง ในใจเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

แต่ในเวลานี้เองลู่หลุ่ยก็วิ่งเข้ามา และตะครุบตัวของหลี่ฝาง “แกจะตีก็ตีฉัน อย่าตีเขา”

“ผู้หญิงหน้าเหม็น ไสหัวไป!”

มู่เสี่ยวไป๋วิ่งเข้ามาและลากลู่หลุ่ย ออกไป

“ปล่อยเธอ” หลี่ฝางจ้องมองมู่เสี่ยวไป๋อย่างเย็นชา

มู่เสี่ยวไป๋แสยะยิ้มและมองไปที่หลี่ฝาง “ฉันไม่ปล่อย แล้วแกจะทำไม?”

หลี่ฝางกำลังคิดจะลุกขึ้น มู่เสี่ยวไป๋ผลักเจ้าหัวแบนแล้วเอ่ย “เสี่ยวโจว คำพูดของฉันมันไม่มีผลแล้วใช่ไหม?”

“ฉันบอกให้แกหักขามัน แกได้ยินหรือเปล่า?” มู่เสี่ยวไป๋กล่าวอย่างเย็นชา

หลี่ฝางที่กำลังจะยืนขึ้นจึงถูกเจ้าหัวแบนหยุดเอาไว้

ในตอนนี้ มู่เสี่ยวไป๋ยังคงกระชากผมของลู่หลุ่ยเอาไว้

“เจ้าหัวแบน ถอยไป!” ใบหน้าของหลี่ฝางเย็นเยียบ

“ขอโทษด้วย เสี่ยวฝาง” เจ้าหัวแบนยังคงพูดด้วยสีหน้าดึงดัน “เจ้านายของฉันบอกให้ฉันหักขานาย ฉันได้แต่ทำตามคำสั่ง”

จู่ๆ สีหน้าของเจ้าหัวแบนก็ดิ่งลง บนตัวแสดงท่าทีเป็นปรปักษ์ออกมา

ในเวลานี้เอง ลุงเฉียนถึงพยักหน้าให้โหจื่อที่อยู่ข้างหลังเขา

โหจื่อรีบวิ่งเข้ามาทันที จากนั้นจึงหัวเราะกับเจ้าหัวแบน “พี่โจว ยังจำผมได้รึเปล่า?”

“เฟยโห?” เจ้าหัวแบนมองไปที่โหจื่อ สีหน้าตกตะลึงไปชั่วครู่

“ที่แท้นายยังมีชีวิตอยู่...” เมื่อเจ้าหัวแบนเห็นโหจื่อ เขาก็ค่อนข้างประหลาดใจ “นายไม่ได้ไปขโมยของจนถูกจับได้และถูกตีตายไปแล้วหรือ?”

โหจื่อส่ายหัว “พี่โจว ต่อหน้าคนตั้งมากมาย ไว้หน้าผมหน่อยเถอะ”

“สำหรับเรื่องในอดีต ลืมมันไปเสียเถอะ”

“วันนี้ ผมจะให้พี่รู้จักผมใหม่อีกครั้ง”

โหจื่อยืดตัวขึ้นและเอ่ย “พี่โจว ผมรู้ว่าในตงไห่นี้พี่เป็นที่หนึ่งในพวกเรา ในแง่ของทักษะ ต่อให้พลิกตงไห่ จะหาใครสักคนมาเอาชนะพี่ก็คงหาได้ยาก”

“แต่ผมคิดว่า ผมถือเป็นหนึ่งในนั้น” โหจื่อแสยะยิ้ม

“แม่โว้ย ไอ้นี่ขี้โม้ไม่เลวเลยว่ะ”

“นั่นสิ ประโยคแรก ปากบอกเป็นที่หนึ่งในตงไห่ ไม่มีใครสู้ได้ ที่แท้ก็พูดเพื่อยกยอตัวให้เด่นขึ้นมานี่หว่า”

“หึหึ ฉันว่าไอ้หนุ่มนี้คงอยากรนหาที่ตาย” มีคนยืนขึ้นและเอ่ยกับเจ้าหัวแบน “คนที่มู่เสี่ยวไป๋พามา เป็นถึงยอดฝีมือ”

“ตอนที่นายท่านมู่ไปคุยธุรกิจที่ตงเป่ย ก็พาเขาไปแค่คนเดียวเท่านั้น”

มีคนสูดลมหายใจเข้าลึกและอุทาน “นั่นเป็นการคุยธุรกิจกับกษัตริย์แห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือเชียวนะ ตระกูลมู่ลุกขึ้นมาได้ ก็เพราะอาศัยการไปทางเหนือในครั้งนั้น”

“ฉันได้ยินมาว่า ที่นายท่านมู่เจรจาธุรกิจกับกษัตริย์แห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือสำเร็จ ก็เพราะผู้ชายคนนี้”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา สายตาของทุกคนที่มองไปยังเจ้าหัวแบน ก็เต็มไปด้วยความเคารพนับถือ

ไม่มีใครกล้ามองว่าเจ้าหัวแบนเป็นคนเบื้องล่างอีกต่อไป

“เจ้าหัวแบนเก่งขนาดนั้นจริงๆ หรือ?” ใครบางคนร้องอุทานออกมา

“ก็ใช่น่ะสิ ดังนั้นฉันถึงได้บอกว่าไอ้หนุ่มนี่รนหาที่ตายชัดๆ คนที่ออกมาจากเขตของกษัตริย์แห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือได้ จะต้องเป็นยอดฝีมืออย่างแน่นอน”

โหจื่อเองก็ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาหัวเราะ “พี่โจว คุณเคยไปตะวันออกเฉียงเหนือด้วยหรือนี่”

“ประมือกับกษัตริย์แห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือไปแล้ว?” เจ้าหัวแบนไม่เอ่ยต่อ โหจื่อจึงถามขึ้นอีกครั้ง

“พวกเราเสมอกัน” เจ้าหัวแบนเอ่ยถ่อมตัว อันที่จริง การต่อสู้ระหว่างเขากับกษัตริย์แห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือในครั้งนั้น เป็นเขาที่ชนะ แต่เพื่อไว้หน้ากษัตริย์แห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เขาจึงตั้งใจทำให้ผลออกมาเสมอกันแทน

โหจื่อพยักหน้าและเอ่ย “พี่โจว อย่างนั้นพวกเรามาเริ่มกันเถอะ”

“เฟยโห อย่ามาทำเก่งเลย เรื่องขโมยของนายไม่เลว แต่เรื่องชกต่อย นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน” เขาส่ายหัวและเอ่ย

“พี่โจว คุณเคยได้ยินคำพูดโบราณประโยคหนึ่งไหม?” โหจื่อเลิกคิ้วถาม

“คำพูดโบราณ ?” เจ้าหัวแบนเอ่ยถาม