NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 152

บทที่ 152 หลี่ฝางตีมู่เสี่ยวไป๋อย่างแรง

เจ้าหัวแบนคิดจะต่อต้าน แต่กลับถูกโหจื่อขู่ด้วยรอยยิ้ม “พี่โจว คุณต้องการให้ผมหักคอของคุณหรือไง?”

พูดจบ สีหน้าของโหจื่อก็เยียบเย็นขึ้นมาทันที ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด

“ยอดฝีมือที่มู่เสี่ยวไป๋พามาแพ้แล้ว?”

“คาดไม่ถึงจริงๆ เลยนะเนี่ย คิดไม่ถึงว่าเจ้าหนุ่มผอมแห้งนั่นจะเอาชนะเจ้าหัวแบนได้”

“ติงเฟิง เมื่อกี้นายไม่ได้บอกว่าเจ้าหัวแบนเก่งเสียยิ่งกว่าเก่งหรือไง? ทำไมถึงได้ถูกคนเล่นงานลงเอาง่ายๆ แบบนี้ เมื่อครู่ตอนนายเล่าเรื่องกษัตริย์แห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คงจะเป็นเรื่องแต่งของนายรึเปล่า? " มีคนสงสัยขึ้นมา

“ไม่เชื่อก็ลองกลับไปสืบดูเอง คนรุ่นเก่าล้วนรู้กันดีทั้งนั้น นายท่านมู่ในตอนนั้น พาคนแค่เพียงคนเดียวไปเจอกับกษัตริย์แห่งตะวันออกเฉียงเหนือจริงๆ”

ลูกเศรษฐีอย่าง ติงเฟิงยังคงกล่าวด้วยความไม่แน่ใจอยู่บ้าง “บางทีนายท่านมู่อาจจะพาคนอื่นไป”

เจ้าหัวแบนเองก็ไม่คาดคิดว่า ตนเองจะพ่ายแพ้ลงในเงื้อมมือของโหจื่อเช่นกัน

แต่เจ้าหัวแบนในตอนนี้เองก็ไม่กล้าจะขัดขืนอะไรมาก จึงทำได้แค่มองดูมู่เสี่ยวไป๋ถูกหลี่ฝางจัดการตาปริบ ไม่มีทางยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือได้

เจ้าหัวแบนในตอนนี้ อย่าว่าจะไปปกป้องใครเลย แม้กระทั่งตนเองยังแทบเอาตัวไม่รอด

โหจื่อบีบคอเจ้าหัวแบนเอาไว้แบบนี้ ไหนเลยที่เจ้าหัวแบนจะกล้าขยับตัวมั่วซั่ว?

ลำคอ คือจุดตาย!

เมื่อถูกคนจับได้ ก็เหมือนถูกคนจับตายแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้อย่างโหจื่อ เขาสามารถบีบคอคนคนหนึ่งลงและฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย

แม้ในใจของเจ้าหัวแบนจะคิดว่าต่อหน้าผู้คนจำนวนมากแบบนี้ โหจื่อคงจะไม่เอาชีวิตของเขา แต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะเสี่ยงอย่างบุ่มบ่าม

หากโหจื่อกล้าขึ้นมาล่ะ?

แบบนั้นเขาก็ตายไม่ใช่หรือไง?

ดังนั้น เจ้าหัวแบนจึงไม่กล้าเสี่ยง

เมื่อมู่เสี่ยวไป๋เห็นว่าเจ้าหัวแบนถูกโหจื่อบีบคอเอาไว้แน่น อีกทั้งยังมีท่าทียอมรับชะตาและหยุดดิ้นรนแล้ว

มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันเอ่ย “หลี่ฝาง แกตีพอแล้วหรือยัง?”

เสียงเพี๊ยะดังขึ้น หลี่ฝางตบลงบนหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ “แกจะร้องหาพระแสงอะไร แม่งเอ้ย เสียงดังขนาดนี้ ฉันตกใจเข้าใจไหม?”

หลังจากมู่เสี่ยวไป๋ถูกตบต่อหน้ากลุ่มคน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมา

เสียงตบดังขึ้นอีกครั้ง เป็นหลี่ฝางที่ตบหน้ามู่เสี่ยวไป๋เข้าอีกรอบ “แม่งเอ้ย อย่ามาใช้สายตานี่มองหน้าฉัน ฉันกลัว เข้าใจรึเปล่า?”

“เจ้าหนุ่มหลี่ฝางนี่ก็ออกจะเก่งไปหน่อยแล้วมั้ง? แม้แต่มู่เสี่ยวไป๋ยังกล้าตี!”

“เกรงว่าทั่วมั้งจังหวัดนี้ คนที่กล้าตีมู่เสี่ยวไป๋ คงมีอยู่นับมือ”

“คนที่กล้าตบมู่เสี่ยวไป๋ในที่สาธารณะแบบนี้ เกรงว่าอายุแบบนี้ ทั้งเมืองหลวงของจังหวัดคงไม่มีใครกล้า”

“นี่มันถอดเขี้ยวจากปากเสือชัดๆ หาเหาใส่หัว รนหาที่ตายไปหน่อยแล้ว”

พวกเหล่าลูกเศรษฐี ต่างพากันเหงื่อตกแทนหลี่ฝาง

แม้แต่ ฉินวี่เฟยเองก็ยังมองหลี่ฝางอย่างประเมินขึ้นและลงที่ และมีความสนใจในตัวเด็กหนุ่มขึ้นมาไม่น้อย

ฉินวี่เฟยได้เห็นความเย่อหยิ่งอวดดีของพวกเหล่าคุณชายมานับไม่ถ้วน แต่เขากลับไม่เคยเห็นคนแบบหลี่ฝางมาก่อน ทั้งเหี้ยมโหด ทั้งเลวร้าย อีกทั้งยังไร้ยางอาย

มู่เสี่ยวไป๋เสียงดัง ปากบอกว่าตัวเองตกใจ แต่กลับตบหน้ามู่เสี่ยวไป๋เข้าไปฉาดหนึ่ง

มู่เสี่ยวไป๋จ้องใส่หน่อย ปากบอกว่ากลัว แต่กลับตบเข้าไปเพิ่มอีกฉาด

ถ้ากลัวขนาดนั้นจริง ทำไมถึงได้กล้าตบตีคน

ทุกคนล้วนพูดไม่ออก หลี่ฝางคนนี้ คิดจะแหย่มู่เสี่ยวไป๋ก็พูดมาตรงๆ เถอะ?

มู่เสี่ยวไป๋แทบจะกระอักตาย เขาต่อยตีไม่ชนะหลี่ฝาง เจ้าหัวแบนก็ถูกโหจื่อบีบคอเอาไว้ เขาทำได้แค่เพียงหันไปขอความช่วยเหลือจากลูกเศรษฐีอย่างติงเฟิง

“พวกนายมัวแต่ยืนนิ่งทำไม ยังไม่รีบเข้ามาช่วยอีก?” มู่เสี่ยวไป๋ตะโกนใส่ฝูงชน

พวกติงเฟิงมองหน้ากันไปมา พวกเขากำลังลังเล

นั่นเพราะ ก่อนที่มู่เสี่ยวไป๋จะมา พวกที่ไปหาเรื่องหลี่ฝาง ล้วนถูกไล่ออกจากผู้รีสอร์ตไปจนหมดแล้ว

ตัวตนของหลี่ฝางคนนี้ ลึกลับเกินไป

ผู้คนต่างก็สงสัย ว่าเขาเป็นหลานชายของคุณท่านหลี่หรือไม่?

ไม่อย่างนั้น ทำไมรีสอร์ตถึงได้ปกป้องเขาขนาดนี้กัน?

“ติงเฟิง เฉาฮั๋ว รีบเข้ามาช่วยฉัน!”

มู่เสี่ยวไป๋เห็นว่าทุกคนไม่ขยับ ดังนั้นจึงเริ่มเรียกชื่อ

พอเรียกชื่อขึ้นมา ก็ได้ผลจริงๆ

ติงเฟิงและเฉาฮั๋วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า

ยังไงเสียมู่เสี่ยวไป๋ก็เรียกพวกเขาแล้ว หากพวกเขายังแสร้งทำเป็นหูหนวก และเพิกเฉยต่อไป มู่เสี่ยวไป๋จะต้องมาเอาคืนพวกตนในวันหลังแน่

แม้ว่าพวกเขาจะมีสีหน้าไม่เต็มใจ แต่ก็ยังฝืนเดินเข้าไป

“แม่งเอ้ย มู่เสี่ยวไป๋ แกนี่มันชาติชั่วจริงๆ!”