NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 153

บทที่ 153 นายต่างหากที่เป็นหลานชายของหลี่เจียเฉิน ถูกไหม

โหจื่อพยักหน้า และปล่อยเจ้าหัวแบนไป

เจ้าหัวแบนหลังจากลุกขึ้นก็เดินกลับไปที่ตรงหน้าของมู่เสี่ยวไป๋และยื่นมือเข้าไปช่วยพยุง

แต่ใครจะรู้ว่า มู่เสี่ยวไป๋กลับไม่สำนึกเลยสักนิด เขาเอื้อมมือไปผลักเจ้าหัวแบนออก และพูดด้วยใบหน้าเย็นชา

"ไสหัวไป ไอ้ขยะเอ้ย!”

หลังจากพยายามลุกขึ้นมา มู่เสี่ยวไป๋ก็ถามเจ้าหัวแบนอย่างเย็นชา “มึงตั้งใจแพ้ล่ะสิ?”

ความแข็งแกร่งของเจ้าหัวแบน แต่ไหนแต่ไรมู่เสี่ยวไป๋ไม่เคยสงสัยมาก่อน

แต่วันนี้กลับไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เขาถึงกับแพ้ให้กับคนผอมกะหร่องอย่างโหจื่อ!

สิ่งนี้ทำให้มู่เสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเจ้าหัวแบนตั้งใจแพ้

เจ้าหัวแบนไม่พูดและยังคงนิ่งเงียบ

“ฮ่าฮ่า ปู่บอกว่าแกเป็นคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดในตระกูลมู่ ดูเหมือนว่า ปู่ของฉันก็รู้จักมองคนผิดไปเหมือนกัน” มู่เสี่ยวไป๋แค่นเสียงออกมา

ในเวลานี้โหจื่อจึงเดินเข้ามาหามู่เสี่ยวไป๋ “อันที่จริง ความแข็งแกร่งของพี่โจวไม่ได้ต่างอะไรกับฉันมากนัก”

“สาเหตุที่เขาแพ้ให้ฉันเร็วขนาดนี้ นั่นเพราะเขาต้องมาคอยเสียสมาธิให้กับเศษขยะอย่างแก"

โหจื่อชี้ไปที่มู่เสี่ยวไป๋และเอ่ย “ขยะ ก็คือแกนั่นแหละ”

“แกกล้าบอกว่าฉันเป็นขยะ? ” มู่เสี่ยวไป๋มองไปที่โหจื่ออย่างเหี้ยมเกรียม

“เอาเถอะ ฉันขอโทษ แต่ฉันขอโทษใส่ขยะ ไม่ใช่แก” โหจื่อเอ่ยแก้ไข “พูดให้ถูกต้องคือ แม้กระทั่งขยะแกยังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ”

พูดจบ โหจื่อก็ออกจากวิลล่าไป

มู่เสี่ยวไป๋โกรธจัด แต่กลับไม่มีทางทำอะไรได้

“แม่งเอ้ย ครั้งนี้กูเสียหน้าฉิบหาย” มู่เสี่ยวไป๋เอ่ยพลางกัดฟัน

สิ่งที่มู่เสี่ยวไป๋สูญเสียไป ไม่ใช่แค่หน้าตาเท่านั้น แต่รวมไปถึงคำพูดและการกระทำของเขาด้วย เขาเป็นตัวแทนของตระกูลมู่ ดังนั้นหากเขาเสียหน้า ก็หมายถึงทั้งตระกูลมู่ต้องเสียหน้าไปด้วย

ไม่ว่าจะเป็นเมืองเอกของจังหวัดหรือตงไห่ ไหนเลยจะมีใครกล้าทำให้มู่เสี่ยวไป๋ต้องอึดอัดใจขนาดนี้ได้?”

ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครกล้า

แต่ตอนนี้มีแล้ว

นั่นคือตระกูลหลี่

เริ่มจากถูกทุบตีที่ Recalling the past จากนั้นจึงมาถูกทุบตีอีกครั้งที่รีสอร์ต

ทั้งสองแห่ง ล้วนเป็นอาณาเขตของตระกูลหลี่

และทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะหลี่ฝาง

มู่เสี่ยวไป๋มองไปที่หลี่ฝาง แววตาของเขาซับซ้อนอยู่บ้าง “สรุปแกเป็นใครกันแน่วะ?”

“ตั้งแต่ฉันมู่เสี่ยวไป๋เกิดมา ไม่เคยถูกใครเอาเปรียบมาก่อน” มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้ว เขาไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนที่ไม่ได้มีเบื้องหลังอะไรอย่างหลี่ฝาง จะถึงกับทำให้เขาสะดุดล้มลงได้

“ฉันก็แค่คนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น” หลี่ฝางกล่าวเบา ๆ

คนธรรมดาทั่วไป?

ในตอนนี้ อย่าว่าแต่มู่เสี่ยวไป๋ คนแทบทั้งห้องล้วนไม่มีใครเชื่อเช่นกัน

“เอาล่ะ ก่อเรื่องกันพอหรือยัง?” ทันใดนั้น จู่ๆ ลุงเฉียนก็พูดขึ้นมา

มู่เสี่ยวไป๋เหลือบมองไปที่ลุงเฉียนและเอ่ย “นายเป็นผู้ดูแลรีสอร์ต ใช่ไหม?”

“ใช่” ลุงเฉียนพยักหน้าเล็กน้อย

“อย่างนั้นนายก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นใคร?” มู่เสี่ยวไป๋พูดต่อ

“แน่นอน นายน้อยรองของตระกูลมู่เมืองเอกของจังหวัด" ลุงเฉียนตอบด้วยรอยยิ้ม “ทำไม นายน้อยรองตระกูลมู่มีคำสั่งอะไรงั้นหรือ?”

“งั้นฉันถามนาย เมื่อครู่ไอ้หนุ่มผอมแห้งนั่น เป็นคนของนายหรือเปล่า?” สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋เยียบเย็นลง

“นายหมายถึงโหจื่อหรือ” ลุงเฉียนยิ้ม

จากนั้น จู่ๆ สีหน้าของลุงเฉียนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “โหจื่อเป็นคนของฉัน ทำไม?”

“นายกล้าให้คนของนายลงมือกับฉัน?” มู่เสี่ยวไป๋โกรธจัด

ตระกูลมู่ของเมืองเอกจังหวัด ในเมืองเอกมีสถานะที่แน่นอน ไม่ว่าลูกหลานตระกูลมู่จะไปที่ใด ล้วนเป็นพวกเขาที่รังแกคนอื่น ไหนเลยที่พวกเขาจะถูกคนอื่นรังแก

“ทำไมจะไม่กล้า?”

ลุงเฉียนพูดอย่างสงบ “รีสอร์ตเป็นเขตอำนาจของฉัน อย่าว่าแต่นาย ต่อให้คุณปู่ของนาย มู่เจิ้งถังมาก่อเรื่องที่รีสอร์ตของฉัน ฉันก็กล้าแตะต้องเขา”

สูด!

เมื่อประโยคนี้หลุดออกมา ทุกคนล้วนตะลึงปากค้าง

มู่เจิ้งถัง เป็นคนที่แม้กระทั่งผู้นำของเมืองเอกของจังหวัดก็ยังต้องให้เกียรติถึงสามส่วน แต่นี่ลุงเฉียนคล้ายกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

ไม่รู้ว่าหากมู่เจิ้งถังได้ยินเข้า จะรู้สึกอย่างไร!

ใบหน้าของมู่เสี่ยวไป๋กระตุก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคนกล้าพูดถึงปู่ของเขาแบบนี้

“รีสอร์ตของตระกูล ช่างกล้าเสียจริง”

มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันเอ่ย “มังกรแกร่งไม่ข่มงูถิ่น หลักการนี้พวกนายตระกูลหลี่ไม่เข้าใจหรือยังไง?”

ลุงเฉียนหัวเราะ “ทำไม ฟังที่นายพูด ตระกูลมู่คิดจะบดขยี้ตระกูลหลี่ของพวกเรา ใช่ไหม?”