NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 155

บทที่ 155 หลินชิงชิงถูกรังแกแล้ว

“เรื่องของฉัน?”

หลี่ฝางเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างโง่งม “ฉันเพิ่งจะจบการศึกษามัธยมปลายมา จะไปมีเรื่องราวอะไรได้”

เจ้าหัวแบนส่ายหัว “ทำไม ยังคิดจะปิดบังพวกเราอีกหรือไง?”

“ถ้านายไม่ใช่หลานของหลี่เจียเฉิน ลุงเฉียนจะช่วยนายขนาดนี้ได้หรือ? เพื่อนายถึงกับไปทำให้ตระกูลมู่ขุ่นเคือง?” เจ้าหัวแบนถามด้วยความสงสัย

“ยังมีเรื่องตู้ต้าไห่อีก”

“ตู้ต้าไห่เป็นถึงนักธุรกิจกระดูกใหญ่ เขามีไหวพริบในโลกธุรกิจมาโดยตลอด แต่ไหนแต่ไรไม่เคยทำให้ใครขุ่นเคือง แต่บริษัทของเขากลับถูกคนทำให้ล้มละลาย ฉันคิดว่านี่ต้องเป็นเพราะลูกชายของเขาทำให้นายขุ่นเคือง”

เจ้าหัวแบนเอ่ย “ถ้านายไม่ยอมรับ อย่างนี้ก็ช่างน่าเบื่อ”

หลี่ฝางยิ้มๆ เขาดื่มเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ “ในเมื่อนายเดาออกแล้ว ฉันก็ยอมรับแล้วกัน”

“อันที่จริงแล้วพ่อของฉันเป็นเศรษฐีลึกลับนั่น อีกทั้งRecalling the pastก็เป็นของฉันเอง” หลี่ฝางกล่าว

พูดจบ สายตาของหลินชิงชิงที่มองไปที่หลี่ฝาง ราวกับกำลังมองมนุษย์ต่างดาว

“เป็นอะไรไป พี่สาว?” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เสี่ยวฝาง....นายเป็นลูก.....เศรษฐีลึกลับ...นั่น...จริงๆ หรือ?” หลินชิงชิงรู้สึกตื่นเต้นจนพูดจาติดขัด

“ใช่”

หลี่ฝางพยักหน้า เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่สาว คุณยังจำได้ไหม ครั้งแรกที่พวกเราไปที่บาร์ ตอนที่พี่ไปส่งผมกลับโรงเรียน ผมบอกพี่ไปแล้ว”

“ผมบอกว่าเศรษฐีลึกลับคือพ่อของผม แต่พี่ไม่เชื่อ” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

“พระเจ้า” หลินชิงชิงทับอกของตน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“พี่ ดื่มเบียร์ระงับความตกใจสักหน่อย” หลี่ฝางรินเบียร์ให้หลินชิงชิง

เมื่อเทียบกับหลินชิงชิงแล้ว เจ้าหัวแบนกลับสงบมากขึ้นแล้ว

ใบหน้าของเขา ดูเหมือนว่าแทบจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

บางทีอาจเป็นเพราะเขาเดาได้ตั้งนานแล้วว่าจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง

“เสี่ยวฝาง ทำไมนายต้องปกปิดตัวตนของนาย?” เจ้าหัวแบนมองไปที่หลี่ฝางและถาม

“อันที่จริงฉันก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร” หลี่ฝางยิ้ม “เป็นความเคยชินไปแล้วน่ะ”

“ถ้าหากมีวันหนึ่งปกปิดต่อไม่ได้แล้ว ฉันก็จะประกาศ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ยังไงเสียนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหัวแบน นายฉลาดจริงๆ”

“คนที่ฉลาดกว่าฉันมีมากมาย อีกไม่นาน นับวันตัวตนของนายก็จะถูกคนเดาออกได้มากขึ้นเรื่อยๆ”

“กลุ่มคนในวิลล่าวันนี้ เห็นทีคงเริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว” เจ้าหัวแบนเอ่ย

หลี่ฝางไม่สนใจ ใครจะสงสัยก็สงสัยไป

หลังจากกินแกะย่างไป หลี่ฝางก็เอ่ย “มู่เสี่ยวไป๋จะรู้ไหม?”

หลี่ฝางคิดในใจ เจ้าหัวแบนมองออก คนอื่นสามารถสงสัยได้ แล้วมู่เสี่ยวไป๋ล่ะ?

“เขาคงไม่โง่ไปกว่าคนอื่นหรอกหรือ?” หลี่ฝางถามเจ้าหัวแบน

เจ้าหัวแบนยิ้ม เขาเอ่ย “อาศัยความฉลาดของเขา เขาคงเดาออกได้แล้ว”

“ความหมายของนายก็คือ เขาเองก็รู้ตัวตนของฉันล่ะ?” หลี่ฝางถามต่อ

เจ้าหัวแบนส่ายหัว “เสี่ยวฝาง นายเคยได้ยินคำนี้ไหม ใบไม้หนึ่งใบบังตา มองไม่เห็นภูเขาไท่ซาน”

“เคยได้ยิน” หลี่ฝางพยักหน้า

“อย่างนั้นก็ช่างเถอะ ต่อให้เขาเดาออกถึงฐานะนาย แต่ในใจลึกๆ ของเขา ก็คงไม่ยอมเชื่อแน่ว่านี่เป็นเรื่องจริง”

“แต่ว่า มู่เจิ้งถังยอมเชื่อ ในใจของมู่เจิ้งถังระมัดระวังอย่างยิ่ง อาศัยขอบเขตของเขา ไม่ยากเลยที่เขาจะรู้ตัวตนของนาย”

“แต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มู่เสี่ยวไป๋ไม่ไปบอกมู่เจิ้งถังแน่ เพราะสุดท้ายแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไร” เจ้าหัวแบนเอ่ย

“ทำไม นายไม่อยากให้เขารู้ล่ะ?” เจ้าหัวแบนมองไปที่หลี่ฝางด้วยความสนใจ

หลี่ฝางส่ายหัว “ไม่ต้องการ”

“ถ้ามู่เสี่ยวไป๋รู้จักตัวตนของนาย ก็คงจะไม่มาหาเรื่องนายแน่” เจ้าหัวแบนเอ่ย

“ฉันเข้าใจ”

หลี่ฝางเอ่ย “แต่ถ้าตัวตนของฉันถูกเปิดเผย ต่อไปหลังจากนี้คงหลีกเลี่ยงไม่พ้นปัญหามากมาย”

“ฉันแค่อยากใช้ชีวิตธรรมดาๆ ทั่วไป แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินนั่น นั่นเป็นเรื่องดีจะตาย” หลี่ฝางกล่าวด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่านายจะเป็นถึงลูกชายของเศรษฐีลึกลับ”

ในเวลานี้หลินชิงชิงไม่ได้ตื่นเต้นมากขนาดนั้นแล้ว “อันที่จริงฉันควรจะคิดได้มาตั้งนานแล้ว”

“ในตอนแรกพี่สะใภ้ของฉัน ซึ่งก็คือภรรยาของจางกงหมิงถูกลักพาตัว นายขอให้ถังหยู่ซวนส่งการ์ดมาให้หนึ่งใบให้ฉัน ในนั้นมีเงินมากกว่า 6 ล้านหยวน”

“มาลองคิดดู พวกเรานี่มันโง่จริงๆ ลูกคนธรรมดาทั่วไป ไหนเลยมีเงินมากขนาดนั้นในบัตรได้?”

ทันใดนั้นหลินชิงชิงก็ตระหนักได้ขึ้นมา “ตอนนั้นรีบร้อนเกินไป ไม่ได้คิดดูให้ดี ตอนนี้มาคิดดูอีกที อันที่จริงนายหลุดตัวตนออกมาตั้งนานแล้ว”

“อ้อใช่ พี่หมิงไปไหนแล้ว?”

หลี่ฝางนึกไปถึงจางกงหมิงและถามขึ้น “พวกคุณรู้ไหมว่าเขาไปอยู่ไหนแล้ว?”