NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 166

บทที่ 166 สาวสวยอันดับหนึ่งเมืองเอก

“จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงก็อย่าใช้เขา เหตุผลนี้ผมเข้าใจดี”

หลี่ฝางหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ：“ถ้าไม่เชื่อคุณ ผมจะกล้าโอนเข้าบัตรคุณสองล้านเหรอ？”

“งั้นพวกเราก็เอาตามนี้”หวางเห้าหัวเราะ：“ไม่ใช่แค่จางกงหมิงเหรอ？ถึงเป็นลูกพี่หลินมา ผมหวางเห้าก็ไม่เห็นหัวเขาหรอก”

หลินชิงชิงได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยน

หวางเห้าตระหนักได้ทันทีว่าตัวเองพูดผิด จึงพูดเสริมไป：“ล้อเล่น ล้อเล่นน่า”

“พี่เห้า ในเมื่อเงินนี้เข้าบัญชีคุณแล้ว งั้นความปลอดภัยของผม คุณต้องรับผิดชอบหน่อยใช่ไหม？”หลี่ฝางถาม

สีหน้าหวางเห้าเกร็ง รีบถาม：“ทำไม ตอนนี้มีคนมาหาเรื่องคุณ？”

หลี่ฝางพยักหน้า พูด：“ใช่ เมื่อกี๊จางกงหมิงไปหาผมที่มหาวิทยาลัย แต่ผมหนีมา”

“ไอ้ห่าหมานี่”

สีหน้าของหวางเห้าแสดงความเป็นศัตรูเล็กน้อย：“วางใจเถอะ เรื่องจางกงหมิงส่งให้ผมได้เลย คุณควรทำอะไรก็ไปทำ”

เทียบกับความสามารถแล้ว ที่จริงหวางเห้าสุดยอดกว่าจางกงหมิงขึ้นมาหน่อย

สังคมนักเลงให้ความสำคัญกับอะไร？

ไม่มีอะไรมากไปกว่าความโหดร้ายมากพอ ความฉลาดมากพอ และความจงรักภักดีต่อเพื่อนฝูง

เทียบกับความโหดแล้ว หวางเห้าเป็นนักมวยใต้ดิน ในสนามประลองใต้ดิน มักจะมีสถานการณ์ที่สู้กันจนมีคนตาย เชื่อว่าหวางเห้าต่อสู้มาหลายปีนี้ จะต้องมีทำร้ายคนจนตายแน่นอน

เทียบกับความฉลาด หวางเห้ากับจางกงหมิงนั้นพอๆกัน

เทียบกับความจงรักภักดีแล้ว เพื่อนคนนี้ของหวางเห้า ติดตามหวางเห้าไปทั่วทุกสารทิศ เคยจากไปที่ไหน？

ดังนั้น หวางเห้าก็ยังมีกำลังแอบแฝงของความเป็นเจ้าแห่งวงการอยู่อีกด้าน

“ในเมื่อผมรับเงินคุณมาแล้ว งั้นเรามาเซ็นสัญญากันเถอะ”

ตอนนี้หวางเห้าเอาสัญญามา ส่งให้หลี่ฝาง：“คุณดู”

สัญญาฉบับนี้ เตรียมไว้นานแล้ว

เดิมที คนที่ควรจะเซ็นสัญญานี้ น่าจะเป็นเพื่อนของหวางเห้าคนนั้น

แต่ตอนนี้เพื่อนคนนั้นหนีไปแล้ว หลี่ฝางให้หวางเห้าอีกสองล้าน ดังนั้น ตอนนี้สัญญาต้องให้หลี่ฝางเซ็น

หลี่ฝางหัวเราะ รับมาในมือ ไม่ได้อ่านดู ก็เปิดไปที่หน้าสุดท้าย แล้วลงชื่อ

“คุณไม่อ่านสักหน่อยเหรอ？”หวางเห้าถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรต้องดู ยังไงซะผมก็อ่านไม่เข้าใจ”หลี่ฝางพูด：“พี่เห้า ผมเชื่อคุณ”

“เหอะเหอะ ไม่ได้นะ ไม่แน่สักวันผมอาจจะทำร้ายคุณ ต่อไปคุณเซ็นสัญญา ต้องระวังให้มากกว่านี้หน่อย ยังไงสิ่งนี้ ถ้าเราไม่ระวัง มันจะพาเราซวยได้ เข้าใจไหม？”หวางเห้าพูดกับหลี่ฝาง

ถึงหวางเห้าไม่พูด หลินชิงชิงก็อยากเตือนหลี่ฝางสักหน่อย

ยังไงสัญญาฉบับนี้ หลี่ฝางก็ประมาทเกินไป

“สัญญานี้เซ็นแล้ว ต่อไปคุณก็ถือว่าเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งของโรงอาบน้ำนี้ คุณไปเดินดูรอบๆสิ ดูว่าโรงอาบน้ำของเรา มีจุดไหนที่ต้องปรับปรุง”

“อีกอย่างนะ เดี๋ยวคุณทิ้งบัญชีให้ผม ผมจะเอากำไรของโรงอาบน้ำ โอนให้คุณทุกเดือน”หวางเห้าพูด

ได้ยินคำพูดพวกนี้ หลี่ฝางก็รู้สึกว่าหวางเห้าค่อนข้างน่าเชื่อถือ

หลินชิงชิงตามหลี่ฝางไปเดินเล่นรอบๆโรงอาบน้ำ

ภาพรวมของโรงอาบน้ำไม่เลวเลย ไม่มีอะไรดูแย่

หลี่ฝางคิดว่า ก็เอาตามนี้แหละ

ดูจบ หลินชิงชิงก็หัวเราะพูด：“เสี่ยวฝาง ถือว่าคุณทำงานหาเงินแล้ว โรงอาบน้ำนี้ลงทุนแล้ว ไม่ต่ำกว่าห้าล้าน”

“ห้าล้าน？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว

“นั่นไม่ได้เรียกว่า ผมเอาเปรียบหวางเห้าเหรอ？”

“ก็ไม่ถือว่าเอาเปรียบหรอก ยังไงตอนนี้หวางเห้าก็มีปัญหาด้านเงินลงทุน ถ้าคุณไม่ให้เขาสองล้าน เกรงว่าโรงอาบน้ำนี้ ก็คงเปิดต่อไปไม่ได้”

“ถ้าโอน ก็ไม่คุ้มค่า”หลินชิงชิงพูด

โรงอาบน้ำนี้เปิดมาได้ไม่นาน การตกแต่ง กระเบื้อง……ถือว่ายังติดหนี้อยู่

ถ้าหวางเห้าทำเงินไม่ได้ ก็ได้แต่ปิดกิจการ

แต่ ถึงจะเป็นแบบนี้ หลี่ฝางก็ยังรู้สึกว่าตัวเองขาดทุนหวางเห้า

อยู่ในโรงอาบน้ำไปสักพัก ทางหวางเสี่ยวโก๋ก็โทรมา ถามหลี่ฝางเมื่อไหร่จะว่าง？

หลี่ฝางพูด：“งั้นก็กลับไปละกัน”

จากนั้น หลี่ฝางก็เจอหวางเห้า บอกลา

“หลี่ฝาง คุณมีช่องทางติดต่อจางกงหมิงไหม？”เวลานี้ หวางเห้าถาม