NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 187

“เกรงใจไปแล้ว ความจริงผมก็ไม่ได้ทำอะไร แค่พูดคุยธรรมดาไปไม่กี่คำเท่านั้นเอง” หวงว่างโก๋พูดเรียบๆ

“พูดคุยธรรมดา”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆแล้วพูดว่า: “แต่คำพูดคุยธรรมดาไม่กี่คำของคุณ กลับช่วยขาของผมไว้ข้างหนึ่ง”

ในใจหลี่ฝางรู้ชัดเจนดี คำพูดไม่กี่คำนั่น ไม่ใช่คำพูดคุยธรรมดาเลย

หวงว่างโก๋เป็นคนฉลาด เขารู้ว่าหลิวเหล่าซานไม่เพียงแต่เป็นคนขี้สงสัยมาก ยังเป็นคนที่รังแกคนอ่อนแอกลัวคนแข็งแกร่งอีกด้วย

คำพูดไม่กี่คำของหวงว่างโก๋ พูดถึงผลลัพธ์ที่ทำให้หลิวเหล่าซานกลัวพอดี ขณะเดียวกัน หลิวเหล่าซานก็เริ่มสงสัยฐานะของหลี่ฝางและถังหยู่ซวนขึ้นมา

ฐานะของหลี่ฝาง ดูไปแล้วธรรมดามาก แม้แต่หวงว่างโก๋ก็ตรวจสอบไม่เจออะไรเลย

และถังหยู่ซวน ขอแค่สืบข่าวดูนิดหน่อย ก็จะได้รับข่าวที่น่าตกใจ

ถึงเวลานั้น หลิวเหล่าซานจะปล่อยหลี่ฝางไป เพราะสาเหตุของถังหยู่ซวน

“พี่หวง ลูกพี่หลิวคนนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่? ผมเห็นพวกคุณคุ้นเคยกันดี” หลี่ฝางถามด้วยความสงสัย

“หลิวเหล่าซานน่ะเหรอ? เขาเกิดมาจากนักพนันคนหนึ่ง ชอบเล่นการพนันเป็นชีวิตจิตใจ ต่อมาได้เรียนรู้กลเม็ดนับพัน(วิธีการต่างๆในการหลอกลวงเพื่อให้บรรลุจุดประสงค์) หลังจากที่ชนะพนันได้เงินมานิดหน่อย ก็เปิดห้องคาสิโนขึ้นมาร้านหนึ่ง”

“ห้องคาสิโนนั้นมัจฉามังกรผสมกัน(คนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน) ก็ถือว่าเป็นสถานที่ดึงดูดทองคำแห่งหนึ่ง มีคนปล่อยเงินกู้ มีโสเภณี มีคนมากมายไปรวมกันอยู่ที่นั่น”

“ห้องคาสิโนของหลิวเหล่าซานค่อยๆกลายเป็นห่วงโซ่เศรษฐกิจช้าๆ เลี้ยงคนไม่น้อยให้มีรายได้ ไอ้คนที่จะตีขาคุณหักเมื่อกี้ ชื่อกวนจื่อ ตอนนี้เขาปล่อยเงินกู้อยู่ในที่ของหลิวเหล่าซาน แต่ว่าคนคนนี้มีแต่ความกล้าไม่มีกลยุทธ์ เท่ากับติดตามหลิวเหล่าซานเพื่อหาเลี้ยงชีพ ดังนั้นเลยเรียกหลิวเหล่าซานว่าลูกพี่”

“หลิวเหล่าซานไม่ทะเยอทะยานมากเท่าไหร่ ความกล้าก็มีน้อยมาก แต่ว่า ลูกน้องของเขามีไม่ใช่น้อย นี่คุณก็เห็นแล้ว”

หวงว่างโก๋ยิ้มออกมา พูดว่า: “ตอนนี้เขาปีกกล้าขาแข็งแล้ว แม้แต่ผมก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาแล้ว”

“เมื่อก่อนพี่หวงทำอะไรเหรอ?” หลี่ฝางซักถามคำหนึ่ง

“เรื่องที่ผ่านไปแล้ว อย่าไปพูดถึงเลย” หวงว่างโก๋ยิ้มเจื่อนๆ ไม่ได้พูดออกมา

แต่หลี่ฝางสามารถเดาได้ไม่ยาก หวงว่างโก๋คนนี้ เมื่อก่อนต้องเป็นคนที่น่าทึ่งมากแน่ๆ

สามารถเปิดโรงแรมระดับห้าดาวได้ และไม่เห็นหยูเถิงและคนอื่นๆอยู่ในสายตา แค่เรื่องพวกนี้ หลิวเหล่าซานก็เทียบไม่ติดแล้ว

“เมื่อก่อนพี่หวงก็เคยเป็นคนในวงการใช่ไหม?” หลี่ฝางพูดอย่างมั่นใจ

หวงว่างโก๋พยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ: “สมัยนั้นตอนที่อายุเท่าคุณ อายุน้อยไม่รู้ความ คิดว่าการเป็นนักเลงมันเท่มาก ดังนั้นเลยเดินเข้าไปทางที่ไม่สามารถจะหันหลังกลับได้”

“แต่ว่าผมล้างมือในอ่างทองคำแล้ว(วางมือจากอำนาจ)” หวงว่างโก๋พูด

“ถ้าพี่หวงยังไม่ได้ล้างมือในอ่างทองคำละก็ คนตัวเล็กๆอย่างหลิวเหล่าซาน คุณน่าจะไม่เห็นอยู่ในสายตาใช่ไหม?” หลี่ฝางพูดหยั่งเชิง

“เรื่องแบบนี้ก็พูดยากอยู่ หากผมไม่ได้ล้างมือในอ่างทองคำ ไม่แน่อาจจะถูกฆ่าตายไปนานแล้ว วงการมาเฟียใต้ดินของเมืองเอก คนมีความสามารถปรากฏตัวขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายอยู่ตลอด เมื่อเร็วๆนี้ก็มีจางกงหมิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา กล้าหาญเด็ดขาดมาก เวลาแค่ไม่กี่วัน ก็ปักธงได้แล้ว” หวงว่างโก๋พูด

‘ปักธง’ ในที่นี้ ความจริงเป็นศัพท์เฉพาะอย่างหนึ่ง ซึ่งหมายความว่า คนคนนี้มีชื่อเสียงพอที่จะทำให้คนรู้จักแล้ว

ได้ยินว่าจางกงหมิงปักธง ในใจของหลี่ฝาง มากน้อยก็มีความรู้สึกหงุดหงิดไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

ถ้าหากว่าจางกงหมิงปักธงด้วยตัวเอง หลี่ฝางก็ต้องดีใจกับเขาอยู่แล้ว แต่ประเด็นสำคัญคือ เบื้องหลังของจางกงหมิงมีมู่เสี่ยวไป๋คอยสนับสนุนเขาอยู่

และมู่เสี่ยวไป๋ยังให้จางกงหมิงจัดการกับตัวเอง

คิดถึงตรงนี้ หลี่ฝางก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างอดไม่ได้

“เสี่ยวฝาง ผมได้ยินมาว่าจางกงหมิงเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของคุณแล้ว”

หวงว่างโก๋มองไปที่หลี่ฝางอย่างค่อนข้างมีความหมาย พูดว่า: “เรื่องวันนี้ คุณแค่โทรศัพท์ไปหาจางกงหมิง หลิวเหล่าซานคนนั้น รับประกันได้เลยว่าไม่กล้าหาเรื่องคุณแน่”

หลี่ฝางเงยหน้าขึ้น มองหวงว่างโก๋อย่างซับซ้อนแวบหนึ่ง

ก็ไม่รู้ว่าหวงว่างโก๋ไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่

ในเมื่อหวงว่างโก๋รู้เรื่องที่ตัวเองกับจางกงหมิงรู้จักกัน นี่แสดงว่าเขาตรวจสอบตัวเองมาแล้ว

ในเมื่อเขาตรวจสอบตัวเองแล้ว จะไม่รู้เลยหรือว่าเขากับจางกงหมิงมีความขัดแย้งกัน?

และในตอนนี้ หวางเห้าก็มาถึงแล้ว

หวางเห้าขี่มอเตอร์ไซค์มา ล่วงหน้ารีบเร่งมาคนเดียวก่อน ไม่นานนัก มีคนหนึ่งมาถึงด้วยกัน

“เสี่ยวฝาง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” หวางเห้าถามด้วยความเป็นห่วง

หลี่ฝางส่ายหน้า: “ไม่มีอะไรแล้ว”

“คุณคนนี้คือ?” หวงว่างโก๋มองไปที่หวางเห้า สีหน้าแสดงออกถึงความสงสัย

ตาของหวงว่างโก๋ มองสังเกตไปที่หวางเห้าอยู่นานมาก

จากนั้น มุมปากของหวงว่างโก๋ก็มีรอยยิ้มแสดงออกมา: “มีเขาอยู่ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องกลัวหลิวเหล่าซานแล้ว”

หวางเห้าขมวดคิ้วขึ้นมา: “หลิวเหล่าซาน?”